Afgelopen zaterdag moesten Cyrus en Leila (van Trea en Leo) gemeten worden. We willen graag met ze gaan coursen, en dan moet je van te voren even laten kijken of ze binnen de maat zijn, of wellicht toch een tikkie te groot. Coursen mag sowiezo, maar als je honden iets boven de maat zijn dienen ze in de plusklasse te coursen.  Dus reden we naar Utrecht, want daar vindt de meting plaats. Aangekomen, bleek dat het al meer dan een uur uitliep. Da’s best lang. Dus maar even wachten. Gelukkig was het heerlijk weer.

In eerste instantie was het best gezellig. Even kletsen met Leo, wiens Ginny gemakkelijk door de meting kwam, het is ook echt een mooi klein meissie. En met Sander en Marco, die al weer een poosje niet gezien hadden.

Maar de sfeer werd allengs grimmiger. Veel protesten, wat geroep en geschreeuw..ik heb hier verder geen waardeoordeel over. Ben er niet bijgeweest, bij al die metingen in dat kamertje. Martin, die Cyrus heeft laten meten, vond dat we netjes en vriendelijk geholpen werden. Maar één ding kan dus absoluut niet..je gaat niet meppen. Je blijft van andermans spullen en lijf af, ook al ben je nijdig. En je gaat al helemaal niet iemand van achteren aanvallen en in zijn nek slaan. Dat is laf.

Enfin, we waren blij dat we wegkonden, een ervaring rijker en een illusie armer, twee illusies eigenlijk, want Cyrus en Leila zijn allebei iets te groot gemeten. Never mind, we blijken nog meer hond  te hebben om van te houden, dan we al dachten, en we gaan het beregezellig hebben in de, naar mijn idee, met de dag groter wordende plusklasse. Jammer dat Cyrus nooit de titel van zijn moeder zal kunnen evenaren, maar het zij zo.

Dat vraagt uiteraard om even napraten op een terrasje. Heel goede training voor Cyrus en Leila, die elkaar op vriendelijke wijze een kopje kleiner trachten te maken in hun mandjes.

Nora, die zelfs nog een tikje groter is dan de dolle tweeling, maakt dankbaar gebruik van die situatie. Zo kan ze even zien wat er zich al voor lekkers op tafel bevindt.

Met zo’n stelletje whippets bij je tafel heb je niet altijd evenveel rust. Ongeveer elke derde voorbijganger komt even praten, knuffelen en sommigen hebben zelfs iets lekkers bij zich voor de honden. Een enkeling keert nog even terug met een camera.

Enfin, een wijntje en een klein hapje later,

zijn we het er over eens dat we de mooiste en liefste honden gewoon weer mee naar huis nemen. Centimetertje meer of minder, jammer dan. Om met Ron te spreken: Cyreus en L’Highla… Ik kan er inmiddels weer om lachen.

De volgende dag, een dagje zonnen en relaxen voor mij, en lekker rennen voor de whippets, bij ome Ron in Koningslust. Zalig daar, ze kunnen er alledrie weer eens samen los en veilig rennen en spelen.

Mens en dier genieten van het heerlijke weer.

Als Ron ineens vier stoelen klaar gaat zetten, vraag ik me af hoe ik zo voorzichtig mogelijk kan brengen, dat ik nu echt geen zin heb in een spelletje stoelendans. En al helemaal niet als hij ze zover uit elkaar gaat zetten.  Dan een dekentje erover..

Ah..ik vat hem. Er is schaduw genoeg aan de rand van de weide, maar de honden willen bij ons zitten, en zo zitten ze koel.

In het landelijke gebied is best wat wild te vinden. Truffel en Donna weten zéker dat er achter het hek een konijn zit.

De Jacks van Ron en onze whippets kunnen het inmiddels best met elkaar vinden. Maar soms wil Bjány toch wel even de exclusieve aandacht van zijn baas.

En een kriebel over zijn buikje. Truffel, de lellebel, is daar ook niet vies van. “Hard to get”-spelen, daar doet ze niet aan en biedt haar buik schaamteloos aan.

Cyrus wil liever jongetjesspelletjes spelen. Maar ja, da’s ook nog zo’n pup. Ron is even hond met de hondjes en wordt dan ook gelijk uitgedaagd.

Als de avond valt, wordt het toch wat koeler. Heerlijk, zo’n terrashaard.

De honden worden ook niet vergeten.

En dan, met nog wat bijkletsen, of gewoon even je mond houden en luisteren naar een late vogel, en de klanken van Tibetaanse muziek, kom je lekker tot rust en ben je heel zo’n rare sfeer rondom de meting zo weer kwijt.

Afgelopen weekend was de modderdag- eh..moederdagcoursing van de Osse windhondenvereniging: Het Haasje, ook wel liefkozend “De Ossehaas”genoemd. Zoals alle deelnemers weten, hebben de mensen van “het Haasje’ altijd alles keurig voor elkaar, in goede harmonie en met veel liefde voor de sport. Alleen..zelfs zij kunnen moeder Natuur niet naar hun hand zetten. Wat jammer is, want ze verdienen het zo. Maar toen we vrijdagavond aankwamen, was de hemelse douche al lichtelijk geopend en dat hield eigenlijk maar nauwelijks op, gecombineerd met een nogal sterke wind. We zagen maar weinig voortenten en luifels, en dat was heel verstandig. Wel zagen we kapsels van Shirley Temple meets Catweazle, en dat met name op mijn hoofd. Goddank waren de meeste mensen zo lief om daar geen foto van te maken. Om een idee te krijgen (van de modder, niet van mijn haar):

Het was doodeng om het coursingveld op te komen. Eén grote glibberpartij, en ik zag in mijn geestesoog al foto’s van mezelf met dat haar, een gezicht onder de modder en dan proberen op te krabbelen in al mijn elegantie..gelukkig waren de mensen van het Haasje zo attent om zelfs hierop te anticiperen.

kijk..dat zijn nou die kleine dingen die er zoveel toe doen. Enfin, zij sportief, dan wij ook dus niet flauw naar huis gaan om een beetje regen. Bij ons in de caravan was de uitdaging nog wel iets groter. Een paar weken geleden, toen we de caravan voor het laatst gebruikt hadden, heb ik het ding schoongemaakt, en Martin deed de koelkast, een soort van gewoonte. De koelkast is dan brandschoon, ere wie ere toekomt. Alleen zo jammer dat hij het rolletje Carnibest in de vriezer vergeten was. Een menselijke vergissing, kan gebeuren. Uiteraard hebben we een heerlijk warme april gehad. Zo warm, dat het rolletje Carnibest, indien goed opgevoed, best gekomen was als je het floot. Dat geeft een heel uitzonderlijke geur (met de nadruk op lijk) in de koelkast, en de caravan. Combineer dat met het feit dat Donna misselijk geweest was in mijn bed, en de hoeveelheid modder die zich verzamelde in de caravan, en dan wordt de drang naar je grote, schone welriekende huis toch wat groter. Maar..je hebt je aangemeld, al is het maar voor een proefronde, dus je blijft. Gelukkig wordt de pret als je dit campertje ziet aankomen, al heel wat groter.

Het bevat namelijk Leo, Trea, Nora en “onze” Leila.Dat staat garant voor samen een biertje drinken (Truf neemt dit heel letterlijk, het is toch “ons bier?”‘

spelen met je zusje,

Geknuffeld worden,

En de meer dan verukkelijke maaltijden van Trea, die zegt dat ze niet zo goed kan koken en vervolgens een absolute sterrenmaaltijd op tafel zet.

De volgende dag was de training. Leila heeft twee keer getraind op de renbaan, maar wilde na een paar meter toch graag terug naar mamma Trea. We dachten dat coursing misschien wat uitdagender zou zijn. Of misschien vordert haar leeftijd toch wat, het jachtinstinct ontwaakt. Trea heeft haar goed ingelopen, maar trok zich toen terug achter de heg. Mart heeft haar wat dingen ingefluisterd, ik heb haar laten kijken naar Nora, haar “grote zus”, die prachtig courst, en we kregen veel hulp en goede tips van Jacqueline, die Leila’s oma (Delirious Echo of Dark Deejay) bezit,  die de eerste Nederlandse Internationaal coursing kampioen was. Leo moest nog heel even een stukje meerennen, maar toen viel het kwartje met een bons van vijf op de schaal van Richter, en ze ging..en hoe.

Dat was een mooi moment. Weer een Ballisticje dat er zin in heeft. De volgende dag was de coursingwedstrijd. Truffel en Cyrus mochten ieder een proefronde lopen. Truffel lijkt steeds haasvaster te worden, wie weet dat ze het ooit nog gaat doen zonder storen. Maar Cyrus, daar hebben we zeker alle vertrouwen in. Hij vindt het zo geweldig..

Hij heeft er bereveel zin in, en heeft de prachtige gestrekte rengalop van zijn moeder. Bijna niet te houden bij de start, zo’n heerlijk beessie..trots op hem.

Voor Dune van Virginie was het de eerste coursing. Virginie was gezellig een dagje bij ons in de caravan, zowel zij als Dune zijn bijzonder aangenaam gezelschap. Martin mocht Dune starten. Een eer.

Zoals het een Salty Sandje betaamt, liep Dune erg mooi. Natuurlijk was er even rust in de caravan tussendoor.

ook voor Cyrus, die heel erg kan ontspannen in een mandje,

maar uiteraard, zeker op moederdag, ook even bij zijn moeder kruipt.

Ben zo stapelgek op dit heerlijke mannetje..Anja, de moeder van Sabrina, ook. Ze gaf Cyrus een hele bijzondere massage..namens Cyrus nog heel erg bedankt voor dit heerlijke moment, Anja. 🙂  In de eerste ronde liep Dakota, van Sabrina en mezelf, met Rico. Da’s een heel goede snelle jongen en hoewel keurig binnen de maat, uiteraard wat groter dan Kootje. Kootje weerde zich prima, maar de punten waren uiteraard voor Rico.

Daar moest Kootje, nog maar negen weken na de loopsheid, wel even van bijkomen. Lekker onder mijn ponnetje.

De tweede ronde mochten Dune en Kootje met elkaar lopen. Dune liep prachtig, Kootje liet alvast wat van het vuurwerk zien dat er straks weer aan zit te komen..

Dune kreeg uiteindelijk een mooie vierde plaats, en Kootje werd derde!

Goed gedaan, meissies van me! Kootje (Ballistic Dakota) wordt prachtig in conditie gehouden door Sabrien, ik ben zo trots op ze allebei.. Helaas zag ik Sabrina vandaag alweer. Ik zie haar zo graag, maar dit keer was de reden wat minder.. Indie was op duivenjacht geweest en ineens stond haar teen op een wel heel bijzondere wijze op haar voetje..Dr. van der Rijt heeft het vandaag gerepareerd. Komt goed meissies!

Heel veel beterschap voor Indie, nestzusje van Donna en een heerlijk en mooi whippetje.

3 mei, de dag dat we de geboorte van het Sterren-nest vierden. Een heerlijke, zonnige dag. Wat een mazzel.

Om gelijk even met de deur in huis te vallen: de fotograaf van vandaag was Jean Dubois, samen met zijn Rika de eigenaar van Zoran, het groene bandje. Alle foto’s op dit blog zijn van zijn hand. Dankjewel Jean!

Omdat het buiten zo heerlijk was, liep iedereen gelijk door naar de tuin.

Ik geloof 27 man en een whippetje of 16..en er valt nauwelijks een onvertogen blaf. Alles blendt samen als een grote smoothie.

Gerdien was zo lief om gebak mee te nemen..in gemakkelijke hapklare vorm, heerlijk, en bekroond met een Whippetchocolaatje.

De vijver houdt altijd aantrekkingskracht op honden. Deze keer heeft er maar ééntje ingelegen: Het was Noortje die bovenkwam met een waterlelie op haar knappe koppie. Helaas geen foto van.

Uiteraard moeten al deze whippetpubers hun energie even kwijt. We gaan het bos in.

Om uiteindelijk te eindigen bij de achterste schaapskooi, waar gelukkig geen schapen zijn. Dat zou wat al te lollig worden voor de honden, en stukken minder voor de schapen. Op de heuvel bij Harley’s boom kunnen we mooi over het hele heideveld uitkijken, en zien wat onze honden allemaal uitvreten.

De honden hebben ontzettend veel plezier met elkaar, er wordt wat afgerend en gespeeld. Donna haalt helaas haar Houdini-act weer uit, ze verdwijnt op de een of andere duistere manier uit de met hekken afgezette schaapskooi. Ron loopt in enorm hoog tempo naar achteren en klimt over het hek met prikkeldraad, en Mart volgt aan de andere kant..al met al was de voortvluchtige binnen vijf minuten weer veilig terug, en aan de lijn. En daar bleef ze.

Vorige keer had ik u nog een foto van Muffin beloofd: hier is-ie, samen met zijn baasje Jordi.

Het is een snelle jongen, die heel veel op zijn moeder lijkt. Beer is ook al een eind uitgegroeid en verraste ons met zijn snelheid en wendbaarheid. Zou een prima coursertje zijn, denk ik.

Moeder en zoon..Donna en Cyrus.

Natuurlijk moet er een groepsfoto gemaakt worden. Jean staat er dus zelf niet op..

En nog eentje..

Wat ben ik blij met deze groep mensen, die het leven van “mijn” pups zo geweldig maken. Allemaal gezonde, gelukkige en geliefde honden. Als het heilig vuur er een beetje uit is, gaan we op huis aan, voor de champagne.

Martin heeft in de ochtend de slingers nog opgehangen.

David draait mee in de keukenbrigade.

Een woord van dank aan mijn eigen Mart is hier wel op zijn plaats. Week na week is hij bezig geweest met het monteren van een geboortefilm, foto’s van de eerste acht weken van de pups, mooie muziek eronder, en voor alle eigenaars een persoonlijke kopie, met foto op de voorkant en de stamboom op de achterkant. Op de dag zelf heeft hij bijna alles gedaan, en toen ik vandaag terugkwam van de Podencodag, was heel de kamer weer netjes..lief, zonder jou geen Ballistic. Dankjewel.

Via de beamer kan iedereen het filmpje vast even zien.

Zo leuk om de reacties te zien.

Het is geloof ik best  nog spannend af en toe.

Whippettalk all over the place, elkaars honden knuffelen, wat een prachtdag.

Ik kijk er met gigantisch veel plezier op terug, en behalve vele goede herinneringen zijn we ook nog bloemen, begonia’s (jawel!), chocolade, likeur, hondensnoep, een mooie Boeddha en nog veel meer dingen rijker. Op naar het volgende nest, dat we einde van dit jaar hopelijk mogen verwelkomen. U hoort ervan.

Eén whippetje en haar eigenaars moesten we vandaag helaas missen. Nabin, het gele bandje, met haar eigenaars Huib en Marcel. Wegens verdrietige familieomstandigheden konden ze deze dag niet meemaken. Marcel en Huib, er is vandaag aan jullie gedacht en met jullie meegeleefd.

Op 26 april 2013 werd het Sterrennest geboren. Vier dames en vijf heren. Dus afgelopen Koningsdag werd het hele spul een jaar. En dat gaan we vieren. Volgende week mag ik alle pups, die nu fraaie jonge honden zijn, hier ontvangen, met hun eigenaars. Een kleine 30 man en een stuk of 16, 17 whippets. Het is een uitdaging, maar één die ik heel graag aanga.

Alle negen pups van Oban en Donna zijn gezond, gelukkig en hebben een enorm fijn thuis getroffen. Daar ben ik heel erg dankbaar voor.

Ik kreeg nog wat verjaardagswensen met foto’s in de mail. Die wil ik graag even met u delen.

Allereerst een mooie foto van Muffin. Maar wat ik ook doe, ik mag hem niet aan mijn fotoprogramma (ACDC, geen aanrader) toevoegen. Steeds slaat het programma op hol. Nou is Muffin ook een knappe hond, misschien is het programma onder de indruk. Of jaloers. Hoe dan ook, ik beloof u volgende week een extra grote foto van Muffin. (Het blauwe bandje).

De eigenaars van Beer zijn nog elke dag even verliefd op hem. Het kleine mannetje, met het paarse bandje, die zo’n laag geboortegewicht had maar zich, met een heel klein beetje hulp, naar het leven toe knokte en zijn eigen curve meer dan goed volgde. Respect, Grote Beer!

En knappe Noor, (het rode bandje)  die heel in het begin even een eigenaarswisseling moest doormaken, maar daarna gigantisch met haar neus in de boter viel. Het evenbeeld van haar broer Cyrus. Maar dan in het vrouwelijke.

Sirius, het lichtblauwe bandje, een mooie man, en ook al zo’n vrolijk geval. Dolblij met zijn nieuwe koeienstaart.

En Zoran, het groene bandje, die in België woont en wie het mij heel moeilijk maakte in mijn keuze. Want het was tussen hem en Cyrus. Ik zou Cyrus nooit meer willen of kunnen missen, maar Zoran is ook niet mis..wat is hij prachtig aan het uitgroeien.

Ik verheug me op volgende week zaterdag..U krijgt dan een wat meer volumineus berichtje te lezen, dat beloof ik u.

Al weer vijf maanden geleden kwam Maggie om het leven. Soms lijkt het gisteren, soms een jaar geleden. Maar ze wordt nog dagelijks herdacht. Niet alleen door ons. U weet nog, dat Ron, de militair die zo fanatiek mee heeft geholpen om te zoeken, zijn losloopweide naar Maggie genoemd heeft?

Inmiddels heeft deze weide er een prachtig item bijgekregen. Een heel mooie tuinposter van onze Mags, 2×1 m. Rennend in alle vrijheid, wat ze het liefste deed.

Onze honden spelen er vaak. Maar de weide is er niet alleen om op te spelen. Het is een veilige weide, met hoge hekken er omheen, die ook angstige honden veilig binnenhoudt. En dat kan heel nuttig zijn, want 12 april is er een heel transport honden op deze weide binnengekomen. Honden die vanuit Spanje, uit een absolute rotsituatie, in Nederland en Duitsland hopelijk een fijn en veilig thuis vinden. Drie organisaties (Greyhounds in Nood Nederland, Scooby Germany en Greyhoundfriends) mochten van de weide van Ron gebruik maken. Ongeveer 50 nieuwe eigenaars kwamen hier vol verwachting, onder het genot van een bakkie, hun nieuwe huisgenoot  ophalen. Een feestelijke gebeurtenis. Uiteraard wil je als hond na zo’n lange reis eerst even je behoefte doen, een beetje drinken en een happie eten. En moeten de nieuwe eigenaars nog heel even geduld hebben..en dat hebben ze.

Ik vind het zo mooi dat Maggie’s weide ook voor deze doeleinden gebruikt mag worden. Goed werk, Ron!

Maar er wordt vooral vaak  heerlijk op gespeeld. Onlangs kwamen Leo en Trea ook even, met Nora en Leila. Broer en zus kennen elkaar nog prima. De verwantschap zullen ze zelf wellicht niet kunnen benoemen, maar dat er iets bekends is..ja.

Heerlijk met zijn allen achter een stokkie aan..Leo is zo goed om er een te gooien.

Nog even een boswandeling, waarbij ome Ron Truffel beschermt tegen de grote boze tractor die voorbijkomt,

En dan nog even een Chineesje halen..dan heb je toch zomaar weer een leuke dag met zijn allen.

Eerste Paasdag, ook een heerlijke dag. Fijn weer, en bijna de gehele familie bij elkaar, met uitzondering van jarige Irene, die moest werken. Beetje kletsen, beetje relaxen in de hangmat, wijntje drinken,

En natuurlijk Emmy knuffelen.

De overgrootouders laten zich ook niet onbetuigd.

Zo’n klein wijffie moet natuurlijk nog groeien, dus wel het flesje leeg drinken..

En uiteraard wordt ze ingewijd in de familietradities. Komt vast goed.

Het waren mooie Paasdagen.

Altijd weer een ontzettend gezellige en prima georganiseerde coursing, waar we graag naartoe gaan, ook al heb ik momenteel zelf geen honden die wedstrijden lopen. We kwamen vrij laat aan, maar nog precies op tijd (door wat coulance van de organisatie) om Truffel een trainingsronde te laten lopen. Dat deed ze heel goed. Maar nog wel alleen.. helaas had ik niet meer de tijd om mijn camera te pakken. Na een gezellige avond nog even chillen in de caravan. Cyrus heeft er talent voor.

Echt nog een pup, met die veulenpootjes. En als Mart gaat afbouwen, kruipt hij heerlijk onder de vachten.

Op zaterdag doen we  niet veel. Niets, eigenlijk. Soms is er niets zo heerlijk als een dagje niets. Truffel en Donna nietsen lekker naast elkaar op een kleedje in het zonnetje,

Kootje doet ook niets maar kijkt er heel lief bij,

En kruipt even later bij haar moeder, om even samen lekker te niksen.

Veel mensen vinden het lastig om ze uit elkaar te houden, en dat snap ik soms wel. Cyrus is een beetje klaar met niksen. Hij ziet van achter het hekje toch wel heel interessante dingen gebeuren op het veld.

Bij de manege blijkt plotseling familie van Mart rond te lopen. Zijn oom en tante, hun zoon en kleinkinderen. Leuk om ze even te ontmoeten en onze fonkelnieuwe achternichtjes (ik had ze nog  niet eerder ontmoet) komen even de honden knuffelen.

Het leuke van zo’n dagje niksen is, dat je om je heen van alles ziet gebeuren. Zoals een poging om een stuk of negen piepjonge Afghaantjes lief in de lens te laten kijken. Bijna onbegonnen werk.

Mart, genietend van zijn weekend, biertje in de hand. Met op de achtergrond John, die even de luiken dichtdoet.

Zelfs de Afghanen van John en Karin doen het even rustig aan. Komt ervan als je aan de Jupiler gezeten hebt.

Cyrus krijgt het een beetje fris maar wil toch buiten bij me blijven. Daar maak ik dus gewoon even een soort broodje hamburger van.

De volgende dag, zondag. Cyrus mag een proefronde lopen. Het begint allemaal wat eerder, want Jan Werner en zijn Lea hebben slecht nieuws gehad en moeten direct weg. Vanaf deze plaats heel veel sterkte, Jan en Lea. Simon moet nu de hele coursingdag draaien, terwijl hij in de avond nog naar verweggistan moet rijden. Gelukkig verloopt de coursing goed en vlot.

Cyrus kijkt me nog even aan, als ik hem fotografeer bij de start..oh jee.

Maar ik had me geen zorgen hoeven maken. Als een pijl uit de boog vliegt hij achter het haas aan, en loopt een prachtige proefronde. Mannetje, wat ben ik trots op jou.

Met coursing kun je niet vroeg genoeg beginnen. Liefst nog voor je eerste jaar, voor baby’s dan.

We laten Cyrus af en toe nog eens een kijkje nemen. En jee, wat heeft hij er zin in.

Mijn knappe vent. Ach, zitten die doodskoppies op de mooie band van Sandy weer ondersteboven.

Dakota heeft gezellig een weekje bij ons gelogeerd. En vandaag komt Sabrina de wedstrijd met haar doen, en haar weer mee naar huis nemen. We zullen haar ernstig missen, het was fijn om weer vier whippets te hebben. Sabrien en ik hebben geen hoge verwachtingen van Kootje qua wedstrijd, ze is nog iets te mollig en zit duidelijk in de naloopse periode. Komt goed, en ze vindt het toch heerlijk om mee te doen.

Heerlijk om ze nog even met zijn vieren bij elkaar te hebben, in het zonnetje.

De prijsuitreiking. Om te beginnen een hartelijk applaus voor alle vrijwilligers. Iedereen heeft zijn stinkende best gedaan om er voor ons een leuke dag van te maken, en jee, is dat gelukt. Wat een oog voor detail..

Veel foto’s heb ik helaas niet, want ik mocht de mooie pup van Paul en Maria vasthouden, en dat gaat dan echt even voor. Maar deze wel, een mooie eerste plaats voor Cleo van Hilde, bij de Salukidames. Jet van Jacqueline werd  tweede. Jamie werd eerste bij de reuen.

Leila van Donna en Peter werd eerste, Diego van Dennis en Monique ook maar verder laat mijn geheugen me een beetje in de steek..in ieder geval proficiat voor alle winnaars! De pup die ik echt even moest knuffelen:

Haar vader, Canoodles Knightsoul, is een lieve knappe vent, en in de toekomst zeker interessant voor de Ballistics. Maar behalve het plezier voor de honden, is dit voor mij ook zo de essentie van het coursen: een gezellige dag met fijne mensen,

een zonnetje, een wijntje en heel veel plezier.

En dat is ook dit weekend weer gelukt.

Kan het mooier? Nee, eigenlijk niet.

Wat een heerlijk weer hebben we afgelopen tijd gehad. Echt whippetweer. Onze zonaanbidders, moeder Donna en zoon Cyrus,

en Donna’s dochter Truffel.

Zaterdagmorgen vertrokken Ron (de meneer die zijn losloopweide naar Maggie genoemd heeft) en ik al vroeg naar de coursing in Spaarnewoude. Even kijken of Donna er nog zin in had. Maar er zijn zoveel verschrikkelijk gezellige dingen om de coursing heen. Je ontmoet er vrienden, kletst lekker bij en last but not least: er zijn altijd wel pups te knuffelen. Zoals Lola, het Basenji-teefje van de familie ’t Mannetje,

En Sky, van Ton en Bea van Straten.

Beide pups zullen we vast terugzien op de coursing, en hopelijk Ton ook want dan kan ik hem nog eens persoonlijk bedanken. De mooie coursingfoto’s op dit blog, zijn van zijn hand. Donna had er best nog zin in. Ze liep een leuke course, maar niet fantastisch.

En toen ze van het veld afkwam, liep ze niet meer helemaal zuiver. Misschien toch weer de spierscheuring die opspeelde. We zullen maar weer eens naar Dr. van der Rijt gaan. Uiteraard heb ik Donna teruggetrokken. Jammer, maar het is niet anders: bij twijfel niet lopen. Dus waren we afhankelijk van Dakota voor het verdedigen van de familie-eer. 🙂  Alleen had Kootje te kampen met het feit dat de loopsheid nog maar een week of vier, vijf geleden is. Ook zij was niet op haar top, maar dat komt wel weer. Het was in ieder geval heerlijk om het plezier van dit kleine felle meissie te zien.

Donna kan trots zijn op haar dochter.

Sabrina en ik zijn in ieder geval apetrots op haar.

En Kootje, geniet er nog maar even van, want hopelijk ga je aan het einde van dit seizoen trouwen, en dan is het heel even over met het coursen.

Koot behaalde een nette zesde plaats en stond dus net niet op het podium. Anders was dit voor Fajah, de Afghaanse dame van Sabrina. Ze heeft erg mooi gelopen. Dan is de prijsuitreiking toch nog spannend. Het was even wachten. En na deze zonovergoten dag werd het toch wat frisser. Ron doet net alsof hij Kootje warm houdt. In werkelijkheid is het andersom..hij had dit whippetkruikje echt even nodig.

De prijsuitreiking bij de Whippets:  de Whippetdames,

en de Whippetsprinters:

en laat ik nou helemaal geen foto hebben van de whippetreuen..ik snap er niks van..mijn excuses! In elk geval een hartelijke felicitatie voor alle winnaars!

Bij de Afghanen heeft Fajah de eerste prijs, geweldig!

Een bedankje voor de WRA is zeker op zijn plaats. Het was een fijne en gezellige dag, en zoals gewoonlijk prima georganiseerd. Chapeau weer voor alle vrijwilligers die zich ingezet hebben om ons een fijne dag te bezorgen!

De volgende dag, al weer een gezellige. Han, Katja en Sabrina kwamen lekker wandelen, eten en genieten van het mooie weer. Heerlijk, negen Whippets en een Italiaantje bij elkaar, en er valt geen onvertogen blaf..bij welk ras kan dat. Je trekt dan wel wat aandacht op de heide, maar dat is eigenlijk wel leuk.

Djinny was deze dag jarig. Ze is 14 jaar nu, en nog steeds een blije gezonde whippet. Ze is de oma van onze Donna en dus de overgrootmoeder van Truffel, Cyrus en Dakota. Ze laat zich alle felicitaties en bijpassende aaien heerlijk welgevallen.

Dakota (alias Kootje) logeert een weekje bij ons, om zo af en toe eens te wennen en zich hier helemaal lekker te voelen. Het is de bedoeling dat ze hier eind van het jaar het leven gaat schenken aan een aantal heerlijke puppies.

Oban en Truffel bespreken vast het menu. Je kunt niet snel genoeg je plaats aan tafel veroveren. Voor al die mensen weer denken dat het eten alleen voor hen is.

Ook koken met Whippets hoort erbij. Het is soms niet eenvoudig om bij het aanrecht te komen. Enkele Whippets hebben zich hier gepositioneerd, in de hoop dat ik af en toe wat laat vallen.

Het weer blijft maar heerlijk, dus we kunnen zalig buiten eten..en dat op 6 april.

Djinny trakteert  haar familie. Met een beetje hulp van Han, uiteraard.

Katja, Han en Sabrina, bedankt voor een heel fijne dag.

En dan wil ik graag afsluiten met de foto van deze mooie zoon van Donna en Oban, zojuist ontvangen van Jean en Rika.  Zoran, met zijn baas..wat wordt hij mooi. Zoran, bedoel ik. Jean was het uiteraard al.

Gisteren kregen we bezoek uit België, van Jenny, Frank en Donna’s zoon Melvin. (Ballistic Spitfire). Melvin komt uit het eerste nest, met Ch. Delirious Gabriël, en is een nestbroer van Truffel. Ik was zo benieuwd hoe hij uitgegroeid was..

en ik was zeer aangenaam verrast. Deze Donna look-a-like ziet er prachtig uit. Een fraai reuenhoofd, maar toch elegant, prachtige hals en in schitterende conditie. Vol en glanzend. Goed werk, Frank en Jenny! Ook hier weer een reu die als pup niet al te best at, maar dit reeds lang achter zich gelaten heeft. Mooi om te zien, al is de foto niet zo goed: twee halfbroers. Melvin en Cyrus.

En nog eentje met zijn drieën:

Helaas vond Melvin Truffel nog erg lekker ruiken, en Truffel was daar niet van gecharmeerd. Ik heb mijn meisje nog niet eerder zo onvriendelijk gezien..ze snapte naar Melvin en ja hoor, een sneetje in het oor. Misschien een paar millimeter, maar bloeden! Mozeskriebel. En dat stopt niet zomaar. Van alles geprobeerd. Styptic powder..helpt even, maar zodra als Melvin zijn hoofd schudde, begon het weer. Prachtige bloedspatpatronen op mijn wit gestucte muren, CSI zou er van kwijlen. Dus maar een drukverbandje aangelegd.

Dat hielp even, maar helaas ook iets teveel druk op de keel..en bloeden stoppen is goed, maar de ademhaling stoppen iets minder. Dus het verband er weer af. Melvin bloedde en schudde vrolijk verder, dus maar weer poeder, en een losser verbandje.

Dat natuurlijk snel en vakkundig verwijderd werd door Melvin. Dan nog maar een beetje bloeden. Truffel komt even haar excuses aanbieden..zo had ze het nou ook weer niet bedoeld.

Toch maar gewoon lekker gaan wandelen. Paar bloedspatjes op de hei, daar heeft de hei geen last van.

Melvin bleef toch maar een beetje uit de buurt van al dat whippetgeweld van ons. Enerzijds had hij inmiddels wel respect voor Truffel, maar anderzijds..ze rook toch zo lekker…onweerstaanbaar. Mijn drietal gaat flink te keer in het warme weer.

En ook Melvin rent soms even lekker mee in de groep.

Cyrus wordt toch wel erg moe. Beetje te moe, naar mijn smaak. Te warm geworden.

Hij probeert verkoeling te zoeken in het zand, maar ook dat is warm. Mart heeft hem naar huis gedragen, laatste stuk zelf laten uitlopen, onder de tuinslang gezet en veel te drinken gegeven. Toen was hij weer helemaal het heertje, gelukkig. Maar het kan dus, ook in deze temperaturen, al snel gaan met een overenthousiaste pup. Tijd voor rust. We hebben een gast aan tafel. Melvin kijkt naar het aanbod aan hapjes. Kaas blijft favoriet.

Dus zo af en toe eens op schoot, een blik werpen op tafel, dan even richting keuken kijken (komt er  nog meer?)

En als blijkt dat dat niet het geval is, dan er maar weer af..

Het oortje heeft inmiddels besloten, maar op te houden met dat bloeden. En dan is er rust.

Onder het eten ontdekt Melvin de cave. Net als zijn moeder (op wie hij in deze pose meer lijkt dan ooit) heeft hij geen gebruiksaanwijzing nodig. Ik vermoed, dat er bij Jenny en Frank binnenkort ook wel zo’n ding staat.

Jenny, Frank en Melvin, heel erg bedankt voor jullie heerlijke bezoek. Het was geweldig om Melvin zo mooi en zo gelukkig te zien. Sorry voor het gedoe met het oortje. 🙂 En bedankt voor jullie heerlijke verwennerijen! Billions Chocolade en Champagne..hmm, ik ga er beslist eens kijken, dit smaakt naar meer.

https://billionsinc.com/boutique/

Nee, hier nog niet..al hebben we wel plannen, die we binnenkort ook bekend zullen maken.

Maar vrijdagavond kwam de schattigste puppie ooit even langs met haar moeder. Emmy, nu twee maandjes, op schoot bij opa René.

Stoer in haar baggy jeans. Een heerlijk wijffie. Op schoot bij haar overgrootvader.

En overgrootmoeder. Die echt haar ogen niet van haar achterkleindochter kan afhouden.

Het was zomaar ineens beregezellig, de hele familie, op Ivo na, kwam binnenvallen. Zit je ineens met 12 mensen in je kamer, die allemaal zo belangrijk voor je zijn. Heerlijk. Irene en Sander,

En Esther, Linda en Arthur. Heerlijk om ze allemaal weer even te zien.

Zaterdag was het weer niet zo best, maar er was toch nog even een zonnig gaatje. Donna en Cyrus mochten nog even komen rennen bij Ron op de Maggieweide, en tussen de buien door lukte dat prima. Gelukkig, want zondagmorgen vertrok ik al vroeg naar België, de honden achterlatend bij mijn mannen.

Heerlijk, puppies knuffelen en keuren bij Tinne. Een verschrikkelijk leuke gewoonte, om met wat fokkers en andere whippetenthousiasten eens te kijken hoe een nest is uitgepakt. Met zes weken kun je al zoveel zien. Dus waren Monique, Virginie, Evelien, Elly, Nikki en ik te gast om de pups eens goed te bekijken. Natuurlijk moeten ze eerst eens flink geknuffeld. Ik had de eer om een uurtje eerder te mogen komen, voor de préknuffel. De pups worden uitstekend gesocialiseerd en staan allemaal te dringen aan het hek om opgepakt te worden. Een geweldig gezicht. Tenzij Marc even in de ren is, want die is ook fantastisch puppiespeelgoed.

Er is best wat moed voor nodig om zo in de kennel te gaan liggen, want negen enthousiaste bijtbeestjes met een bekkie vol naaldjes, dat voel je wel.

Als de andere dames er zijn, eerst een knuffelsessie.

Dan eerst een heerlijke maaltijd. Hartstikke gezellig.

Vervolgens het serieuze gedeelte: alle pups op tafel, één voor één. (Anders zou het nogal een zootje worden). Kijken naar toplijn, onderlijn, hoekingen, halsjes, hoofdjes, voetjes, onderkaakjes, polsjes..en proberen die twee besten eruit te halen. Valt helemaal niet mee.

Links ziet u het blikje extra aantrekkelijk voer, waar de pups best even van willen eten terwijl ze netjes worden neergezet. Ze kruimelen nogal, die pups. Geen probleem, moeders komt even opruimen.

Natuurlijk probeer je ook wat van het gangwerk te zien. Maar dat valt niet echt mee. Rennen en vliegen door de lavendel is veel leuker dan keurig draven.

Even proberen met een showlijntje..maar het zijn net kleine broncootjes. Tja, ze zijn ook nog zo jong en speels..dat komt allemaal wel.

Als je denkt dat je alles gezien hebt, is Dyllis ineens in gesprek met een wijting. Ben benieuwd wat die de beste pup vond.

Voor de fokkers, Tinne en Marc, zijn dit zeer intensieve dagen. De pups zijn druk en maken er een gezellige bende van soms, ontzettend veel visite en zo weinig tijd. Dan is zelfs een cave aantrekkelijk om je even af te sluiten van de wereld.

Even crashen met een warme pup op je buik.

En dan na de laatste maaltijd van de pups, heerlijk op tijd naar bed.

Marc en Tinne, het was beregezellig, bedankt voor de gastvrijheid..en sterkte, die laatste twee drukke weken.

En dan vanaf deze plaats nog een felicitatie voor Leila (Ballistic Al Naïr) die op de show in Hazerswoude haar tweede jeugdCAC gehaald heeft..goed gedaan meissie!! En uiteraard ook felicitaties aan Leo en Trea.

Ook onze Dakota werd daar voortreffelijk geshowed door Sabrina. Jammer dat ik er niet bij kon zijn, soms zou je zo’n weekend wel eens twee of drie personen willen zijn.

Twee dagen te laat, is dit blogje..waarvoor mijn excuses. Maar het was even druk. 

Afgelopen donderdag kregen we van Tinne, Marc en Dyllis een echt cavebed. Alias hamburger, mossel, pitabroodje.. Donna’s ogen werden werkelijk enorm toen ze hem zag, en zonder enige gebruiksaanwijzing kroop ze er in en was gelukkig. Erg gelukkig. Helaas zijn er kapers op de kust, die het ding ook willen kraken. 

En ook Cyrus vindt het een geweldig ding. Zijn pootjes zien er lang niet meer zo nieuw uit als een maandje of tien geleden. 

Afgelopen zaterdag waren Trea, Leo, Sabrina, Mart en ik te gast bij Han en Katja. Katja is een fantastisch goede handler en we wilden de kunst graag eens van haar afkijken. Gelukkig is ze altijd bereid om mensen iets te leren. En da’s mooi. Omdat ze net alle drukte rondom het nest achter de rug had, spraken Trea en ik af om eten mee te nemen. Dus bakte ik een broccolitaart, 

en Trea nam een prachtige ovenschotel mee. Met, jawel, broccoli. Nou is broccoli heel gezond en smakelijk dus dat gaf helemaal niets. 🙂 Alleen jammer dat de ovenschaal van Trea niet in de oven van Katja paste. Maar Han heeft de perfecte oplossing. Zo is de ovenschotel ook nog rijk aan ijzer. Ook al zo gezond. 

Trea en het liefste Italiaantje dat ik ken. 

Natuurlijk was er een serieus deel, deze dag. Hoe krijg je die schwung nou goed in zo’n fraai whippetnekkie..

Katja demonstreert het bij Kootje, alias Ballistic Dakota. Het is verbluffend hoe leuk ze het showen weet te maken. Het was constant druk op tafel, want al de honden van Katja en Han sprongen er op  hun beurt gezellig naast, om zich te showen (en de beloning te incasseren, uiteraard. ) Ook Leo ontvangt nog wat tips, om zijn mooie Leila (Ballistic Al Naïr) nog knapper uit te laten komen. Ze glimt bijna van de tafel af. 

Naast al die gezonde broccoli en sla, 

heeft de gastvrouw nog iets bijzonders onder de kurk, wat we ons goed hebben laten smaken. 

De volgende ochtend vertrekt Sabrina al vroeg, met medeneming van haar Kootje, en onze hoogloopse Truffel. We willen het lot niet al te zeer uitdagen, halfbroer/halfzus is geen gewenste combi. We missen haar, maar krijgen dagelijkse updates over Truf, compleet met foto’s waarop ze er erg happy uitziet. Maar Cyrus mist haar ook. Om hem wat afleiding te bezorgen, gaan we naar de losloopweide van Ron. 

Daar kan hij lekker rennen met zijn moeder en de Jack Russels. Ron doet er echt moeite voor om een leuk filmpje te maken. 

https://www.facebook.com/photo.php?v=1402584286673987&set=vb.100007672872197&type=2&theater

Zondagavond stappen Cyrus, Donna en ik in de auto voor een paar dagen aan zee. Bij Monique, natuurlijk. Dat betekent strand, zee, bos, champagne (magere) en heerlijke maaltijden. En, niet in de laatste plaats, het voortreffelijke gezelschap van Monique en haar drie beige beauties. Cyrus vindt Hazel een beetje spannend, maar tegelijkertijd ook helemaal te gek. 

Op het strand, waar geen gemotoriseerd verkeer mag komen, rijden een paar irritante mannetjes op quads veel te hard voorbij. (Waar is die boswachter als je hem wel nodig hebt..). Maar Hazel grijpt in. Met een ongelofelijk snelle sprint  legt ze in een paar seconden de toch behoorlijk lange afstand tussen ons en de quads af. De mannen, die een jonge leeuwin op zich af zien stuiven, verdwijnen uit ons blikveld. Goed gedaan Hazel! Jammer dat ik er geen foto van heb, maar ik stond zo ongeveer met open mond toe te kijken. Prachtig toch, onze honden in actie. Van Monique kreeg ik wat mooie foto’s. Ook zoet water in Den Helder:

Cyrus is erg gelukkig. ’t Is echt een zeehond. 

Als je weer thuiskomt, ben je heerlijk gezandstraald. Ik krijg Betty Boophaar van die wind. 

Eh..ik zei al, dat Cyrus hier heel vrolijk van wordt? Heerlijk om dat joch zo uitgelaten en blij te zien. 

Beige en streepjes, het heeft toch allebei wel iets. 

Het helmgras staat Cyrus goed. 

En het zand eigenlijk ook wel. 

Monique zorgt voor de inwendige hond. 

Maar ook voor de inwendige mens. Naast al die magere champagne, en een bootcampwandeling, kookt ze gezond en verantwoord. En ik kreeg een prachtige armband van haar, waar ik nog even in moet krimpen. Een mooie motivatie..en op deze manier gaat dat vast lukken. 

Het is dik genieten weer. Wat is de zee toch prachtig. En alles wat er bij hoort. 

De wijdse luchten, de ruime blik, en de..eh..hindoetempels. Want die heb je óók al in De Helder. 

De volgende dag komt Herma met Anyl (Ballistic Gloster Meteor.) Een heerlijk meissie, fijn om haar weer te zien. 

Samen gaan we naar Marianne en haar mooie Sandje Megan, die nu zes weken drachtig is. Voor al het nieuws over Megan verwijs ik u graag naar het blog van Monique, 

https://saltysands.wordpress.com/

Volgende week een puppieblog!