Aangezien Ballistic Dakota, alias Kootje, in november gedekt zal worden, is het zaak om naar geschikte echtgenoten te gaan kijken. Wat een prachtig argument om samen met Sabrina, haar mede- eigenaresse, naar de Crufts te gaan. Om heren te kijken. Winkelen is uiteraard ondergeschikt.. (jawel, ik hoor u op afstand snuiven). 

En het was weer machtig. Zoveel moois gezien. Niet persé alleen in de ringen. Neem nou deze ex-renners, ontzettend lieve Greyhounds die een huis zoeken.

 

Sabrina heeft bij deze stand trouwens twee machtig mooie halsbanden voor Indie en Kootje gekocht. Maar da’s uiteraard bijzaak. 🙂 Helaas zijn er ook wel wat afgrijselijke dingen te zien op Crufts. Zoals verf voor je witte poedel. 

 

En dan natuurlijk een groot deel van de dag op tafel staan, als model. Bah. 

 

En als je dringende behoefte hebt aan een tutu voor je dwerghondje, dan kan dat ook. 

 

Nou ja. Ook ruim voldoende bling, al ben ik daar op zijn tijd toch niet vies van. 

 

Maar uiteraard is er meer dan voldoende te zien aan rassen, die je niet elke dag tegenkomt, en dat is leuk. Wanneer word je nou geknuffeld door een Noorse Buhund. 

 

Of door een groot, mij tot nu toe onbekend ras. Is volgens mij niet voorbijgekomen tijdens de KK1. 

 

Irish Softcoated Wheaten Terriër, geen alledaags gezicht. Ik heb nog op de lijst gestaan bij een fokker, voor we toch voor de whippet vielen. Goh, wat had het allemaal anders kunnen lopen. Maar ik blijf ze leuk vinden. 

 

In het hotel was het een drukte van belang. Heel veel honden en hun eigenaars. Een prachtig gezicht. Tja, als je zo’n Ier als puppie op schoot neemt, wil hij dat later ook nog. Moet kunnen. 

 

Als rechtgeaarde woestijnhond heb je hier natuurlijk niet veel te zoeken. Er komen vrij weinig gazelles voorbij. Dus kijk je maar eens hoe de beplanting smaakt. 

 

En dan dit:

 

Die honden mochten dus gerust overal komen, want er was geen sprake van eveningmeal. Toen ik naar de bar ging om avondeten te bestellen, bleek dit niet meer voorradig. Op. Veel te veel gasten, veel te weinig eten..nog geen tosti. Helemaal niets. Ik keek de barman een beetje perplex aan. Naast me klonk een diepe basstem: “are you hungry, love? ”  Een grote brede vent, beetje bikertype. Nou ja, enigszins trek hadden we wel dus dat moest ik beamen. Gaat me die schat naar zijn kamer, en haalt twee potjes noodles voor ons. De barman voorzag ze van kokend water, en dus dineerden we die avond met potnoodles. 

De hotelkamer was prima, heerlijke bedden. Alleen die Engelsen hebben van die rare stekkertjes. Gelukkig had ik mijn ouwe trouwe ANWB-ding bij me, zodat telefoons en sigaretjes toch opgeladen konden worden. 

 

De volgende dag was het Houndsdag, en gingen we dus naar de whippetring. Mannen kijken. Whippetmannen, welteverstaan. En jee, wat waren er veel. Erg veel mooie honden, maar zowel Sabrina als ik vallen toch een beetje op hetzelfde type. Zoiets dus:

 

Monique was zo lief om af en toe mee te kijken naar gangwerk en bouw.  We hebben nog even iets gedronken met zijn drieën, en even aan Jewel gedacht. 

 

Nog wat rondneuzen, hondjes kijken, zoals dit geinige stelletje schnauzers..wat een koppies. 

 

En toen was het tijd voor de erering. De Engelse indeling van honden is heel anders dan de FCI-indeling die wij gewend zijn. Zo werd hier de beste gekozen uit de groep “Hounds”, die van alles behelst, van teckel tot Ierse wolfshond. Bij de whippets werd het de fraaie Shalfleet Simply a Lord. 

 

Mooi gangwerk heeft deze jongen. 

 

Maar Best Hound werd de Ierse wolfshond, die ook echt wel erg mooi was, voor zover ik verstand heb van Ieren (en dat gaat eerlijk gezegd niet diep.) De erering: 

 

Een felicitatie voor Jan-Willem en Kris is hier ook zeker op zijn plaats: hun Crème Anglaise’s Hello Look at Me werd beste whippetteef en dat is geen geringe prestatie! 

In de lounge van het hotel was het nog hartstikke gezellig. Er was zelfs eten. En een hele familie blote honden. De Mexicaanse naakthond:

 

en de Chinese naakthond:

 

Het is niet helemaal mijn ding maar ze waren lief  en voelden heerlijk warm aan. Wat is er toch een verscheidenheid aan rassen..als je dan deze jongens ziet, juist weer zo vol in de vacht. Een Malamute en twee Huskies. 

 

Het waren twee heerlijke en gedenkwaardige dagen. 

Ondertussen is Truffel loops geworden. Gelukkig mochten de whippets en ik zondag van het heerlijke weer genieten op Ron’s Maggieweide. 

 

Het domicilie van deze twee Jack Russelheren, die gelukkig niet meer over de onderdelen beschikken om Jack Whippets te maken. 

 

Dat hindert ze echter niet om volop van de zon, elkaar en het leven te genieten. 

Allemaal whippets, die dit weekend een hele hoop lol met elkaar gemaakt hebben. Het begon vrijdagmiddag al, Jilke kwam met haar heerlijke kleine zwarte guppie Isa op bezoek. Een enorm vrolijk whippetje, dat geen geheim maakt van haar genegenheid voor  mensen. Natuurlijk samen de hei op.

En helemaal uit je plaat gaan voor een gegooid stokkie..

Heerlijk. En zaterdag kwamen Leo, Trea en Leila ons vereren met een bezoek. Lekker nog even nasudderen over de Clubmatch, plannetjes maken, en even wachten tot de buienradar aangaf dat we naar buiten konden zonder een al te nat pak te krijgen. Dat lukte.

Naarmate de wandeling vorderde, werd het weer steeds beter. En de honden steeds enthousiaster.

De kleine rode dame die vrolijk meeholt, is Puckie, een kruising whippet/boerenfox. Trea geniet van alle blije beesten.

Broer en zus zoeken elkaar behoorlijk op in het spel.

Ze geven elkaar geen duimbreed toe.

En Puckie deelt volop in de feestvreugde.

Truf en Leila kunnen ook prima met elkaar opschieten.

Het blijft een heerlijke plek voor hond en mens, die hei.

Thuisgekomen, is het tijd voor de inwendige hond.

Natuurlijk gewoon rauw vlees, maar ach, na al die inspanning mogen ze ook best een paar frikadelletjes delen. Alleen die wijn delen, dat is misschien een minder strak plan. We zien hier twee drankbeluste dames, Truffel en Leila..

Ja, sprak Trea droog, Leila is hier opgegroeid als pup hè… En dat kan ik niet ontkennen. Martin zorgt voor de inwendige mens. Heerlijk, hij kookt echt zalig en dan mag ik lekker over hondjes babbelen met Treo en Lea..eh..Trala en Lao..eh..enfin. Na een paar wijntjes is het wel eens lastig met al die namen. 🙂  Even wat bodem leggen dan maar.

Een vermoeide jonge schoonheid op de bank.

En de volgende dag was het al weer raak: we waren uitgenodigd bij Bella en Hunter (en hun eigenaren) om op het strand te komen spelen. Donna vind het best leuk om haar kinderen weer te zien, maar hun eigenaren, dat is eigenlijk nog leuker. Dennis en Sandi.

Truffel en Bella op schoot bij Luci en Brenda.

Bella heeft zo’n ontzettend leuk en lief smoeltje. Om op te vreten.

En Hunter..ik had ‘m bijna zelf gehouden. Soms nog wel eens spijt van, als ik dit zo zie..

Het maakt veel, zo niet alles, goed dat Hunter enorm gelukkig is, dat zie je aan alles. Neem nou zo’n middagje strand, vlak bij..een aantal foto’s die geen commentaar nodig hebben.

 

 

 

Dat was echt zo’n heerlijke middag..  En dan weer gewoon aanschuiven, Brenda heeft zalig gekookt.

 

Cyrus bedelt niet. Hij wordt gewoon uitgenodigd voor een hapje. 🙂

 

En Bella bedelt ook niet. Ze laat alleen heel goed zien wat ze wil. Communicatiedeskundige in de dop.

 

Wat is het toch mooi, al die kleuren whippets bij elkaar.

 

 

Jongens, bedankt voor een ontzettend fijne dag.

En dan, als klap op de vuurpijl, nog een ontzettend lief puppie..

 

Wat een heerlijk moppie. Donna wil graag een gesprek met Esther, als moeders onder elkaar. En dat je dan nog even over je buik gekriebeld wordt, is mooi meegenomen.

 

Emmy is al een heerlijk ruikende brandschone baby. Maar na de behandeling van Truf, zit er echt geen vuiltje meer op. Daar kon ik helaas geen foto van maken, we willen niet dat het al te grote enthousiasme van Truffel Emmy aan het huilen maakt, dus even ingrijpen. Emmy, volgende keer hoef je niet in bad voor je komt hoor..

Het was een mooi weekend.

Lieve Jewel,

Ik heb het genoegen gehad om je ruim acht jaar mee te mogen maken. Mijn hele whippethistorie heb je meegemaakt. Jouw Monique heeft haar best gedaan om mij naar whippets te leren kijken, vaak met mooie foto’s van jou  om details te leren onderscheiden.  Jouw  elegante lijnen hebben vaak mijn beeldscherm verfraaid, soms met lettertjes erbij..tweede dij, hak, stop…en zo leerde ik de termen.

We hebben zulke mooie herinneringen aan de weekends Den Helder. In het begin met onze Mags en onze Harley. Niet te geloven, dat jij nu bent, waar zij zijn.

 

Wat hebben we genoten van alle uitstapjes naar zee.

 

En wat trokken jij,  jouw moeder, dochter en kleindochter altijd de aandacht, als fraaie groep beige rasvertegenwoordigsters. Een lust voor het oog. Nu is er zomaar een generatie tussenuit gevallen..

Je kon je baas wel eens de stuipen op het lijf jagen door een flinke jachtpartij, iets waar onze whippets graag aan meededen. En dan de duinen in, zoeken, roepen.. je kwam Goddank altijd terug.

 

Na het rennen en jagen tevreden met zijn allen in de auto. Al die verschillende whippets, in vrede bij elkaar, geen onvertogen blaf. Je had een soort innerlijke whippetbeschaving.

 

En thuis in Den Helder, op de bank. Hier met Daaf, die toen nog een Daafje was. En bewonderend over jouw lange, fraaie hals streek.

 

Een foto die recht naar mijn hart gaat: Twee innig geliefde whippetdames.

 

Lieve Jewel, je tijd op aarde is voorbij. Jouw Monique had graag nog dagen aan je leven toegevoegd, als dat voor jou ook wenselijk was geweest. Maar ze had nooit méér leven aan je dagen kunnen toevoegen. Alles was op jullie gericht, haar whippets. Een heel verzorgingsteam (Ronald en oma Bakker) voor als Monique moest werken, de allerbeste zorg, de allerbeste voeding, vakanties werden om jullie heengebouwd, wat een leven. Geweldig.

Maar het verdriet is daar onlosmakelijk mee verbonden. Je hebt je lijf, dat helemaal op was, achter je gelaten.

 

Die regenboogbrug? Ik geloof er niet zo in. Al dat eeuwige gespeel met die andere honden, en maar wachten op je baas..nee. Maar dat je er nog bent, op welke manier dan ook, en voor altijd..dat wel.

Maar uiteraard zal je directe nabijheid, de mogelijkheid om naar je te kijken, van je te genieten, je te verzorgen en te knuffelen, zeer gemist worden.

Lieve Monique, zoveel sterkte met je verlies.

Een showtje op zijn tijd kan helemaal geen kwaad. Zolang er maar voldoende kwaliteitstijd buiten is, uiteraard. En daar zorgen we voor. Afgelopen dinsdag kwam Yvonne met River, Kiss en Jillz. Yvonne komt nooit met lege handen. Dat mag ze van mij niet, maar dan hangt ze gewoon een tasje verwennerij voor de honden aan haar schouder. Niet te stoppen, die dame. Mijn honden gaan dan ook ongeveer into orbit als Yvonne komt. En Cyrus is niet alleen dol op haar, maar ook op Kiss en Jillz. Want jee, daar kan je lekker mee rennen!

Ook Truffel vindt het leuke meiden. Met high speed met zijn allen de heide over, dat kan toch haast niet leuker.

Truf probeert wel eens een beetje de baas te spelen. Om dan van een koude kermis thuis te komen. Wat Yvon’s whippets zijn lief, maar accepteren geen flauwekul van een tweejarige.

We hopen allemaal dat ze nog heel vaak richting Geldrop op komt. En Yvon, dan met lege handen..en lege schouders. (Al zijn mijn honden dit niet noodzakelijk met me eens.)

Bezoek van dichterbij, dat we al te lang niet meer gezien hadden: Wim en Lisette. Ook al van dat verwenvolk. Truffel voor je winnen, dat is niet moeilijk. Truffel is net zo ondeugend als Wim hier kijkt, op deze foto.

En dat laat ze dan ook maar weer eens zien: ze wil Lisette’s prosecco eigenlijk met haar delen. De lengte van de tong is recht evenredig met de motivatie.

Maar Tjibbie voor je winnen, en hem zover krijgen dat je hem zelfs mag aaien, da’s een ander verhaal. Het lukt Lisette al binnen korte tijd, en da’s echt knap.

Zondag was het prachtig weer. En dan is het bos dik bevolkt met mensen die niet helemaal whippet-proof zijn. Maar de whippets mogen heerlijk rennen op de losloopweide van Ron. Cyrus met zijn geliefde frisbee, die helaas niet meer helemaal fris is.

Het bochtenwerk van Cyrus kan vrij spectaculair zijn.

Maar de frisbee is, zoals gezegd, wel aan vervanging toe. Koop je een Kongding, is-ie toch niet bestand tegen een paar whippetjes. Heerlijk om moeder en zoon samen bezig te zien. Dat lukt normaal niet, Donna en Cyrus gaan niet samen los op de hei. Te grote jagers, allebei.

Ron wil een foto van Truffel in actie maken. Lukt niet. Ze heeft hem door en komt een extra grote knuffel geven.

Ik weet het niet, maar je ziet op deze foto wel heel goed dat de aarde niet plat is, geloof ik. Tja, Limburg hè, toch wat heuvelachtig.

Regelmatig een klein ruzietje tussen broer en zus. Moet kunnen.

En de rechtmatige bewoners van dit veldje, Skundy en Bjány, vinden het allemaal wel goed. Beetje vreemd als er af en toe zo’n raket voorbij komt, maar je bal is veel belangrijker.

’s Avonds hebben we niet veel meer van de honden vernomen. En dat is dan ook wel weer eens lekker.

Afgelopen zaterdag, 15 februari, was de clubmatch van de Nederlandse Whippetclub. Een jubileum, vanwege het 60-jarig bestaan. En wat zag het er feestelijk uit. De rozetten straalden je tegenmoet, het leek wel wat op een middeleeuws steekspel, overal planten tussen de ringen, en, zeker niet te vergeten: de taart en de bubbels.

 

Een kort gezellig praatje van de voorzitter, Katja Brom, en het geheel ging van start. Keurmeesters waren Mevr. Donna Lynch, van de bekende (en beroemde) Hamrya-kennel uit Amerika, en Mevr. Morag Bolton-Lockhart, een zeer bekende Engelse keurmeester/fokker die ooit met haar hond Best In Show won op de Crufts, en die tot op heden ten dage nog altijd met haar foto in de whippetboeken staat.

Het was ontzettend gezellig. Gerdien en Ans met een complete stand vol aantrekkelijke showlijnen, jassen, slaapzakken, whippetsieraden..dat moeten ze echt in een paar weken gedaan hebben, alles maken, en het zag er geweldig uit.

Trea en Leo waren er met hun Leila, Ballistic Al Nair, een dochter uit ons tweede nest, van Donna en Oban. Als puppie was Leila al een mooi meissie, en daarom vonden we het heerlijk dat Leo en Trea misschien wel eens een keer een showtje wilden doen, en eventueel gezellig mee coursen. Leo was zelfs op ringtraining gegaan met Leila, en had al wel vier lessen gehad. Aangezien Leo voor zijn werk gemakkelijke kleding moet dragen, en ook de behoefte niet voelt om thuis in driedelig kostuum op de bank te zitten, was er zelfs een passende outfit voor de show aangeschaft.

Cyrus mocht, als nummer zeven, de spits afbijten binnen ons kleine team. Hij deed het keurig op tafel en liet zich lief bevoelen door Mevr. Bolton.

 

Zag er best goed uit. Toen, nog.

 

Toen moesten we uiteraard ons rondje, diagonaaltje en dergelijke..en Cyrus werd ineens bang. De gebeurtenis met Maggie heeft hem wel degelijk getraumatiseerd. Hij vond het allemaal niets, en zijn oogwit werd zelfs wat rood van de stress. Dat gaan we natuurlijk niet laten gebeuren, dus ik heb hem de ring uitgedragen en verder afgemeld. Cyrus moet eerst zijn evenwicht maar eens terugvinden en lekker op zijn gemak uitgroeien tot een mooie reu. Ik ga gewoon weer opnieuw beginnen met socialiseren. Mensen en honden zijn het probleem niet, maar drukte, plotselinge knallen (zoals van de achterdeur die steeds met een grote knal dichtviel in de zaal) en dat soort dingen, daar gaan we weer rustig aan werken. Geeft niks hoor lief beest van me. Jij komt er wel.

Truffel was ingeschreven in de fokkerijklasse, met vijf teven. Ze deed haar best, en ik ook.

 

Truffel liep keurig haar rondje en liet zich netjes zien. Dit met dank aan Tinne en Jacqueline W., die haar regelmatig voor me hebben voorgebracht.

 

Ook Monique deed mee, met haar mooie Hinde.

 

Monique en Hinde werden eerste in deze klasse, en Truffel kreeg een 2 uitmuntend met een mooi keurrapport(je).

 

Maar de werkelijk spetterende verrassing van deze dag was absoluut Laila. Een volle jeugdklasse teven, 10 stuks, een sterke bezetting. De eerste show voor Leila en haar handler Leo. Dat duurt even, zo’n grote klasse, maar Leo en Leila bleven zich helemaal geven. Mooie Leila..

 

Het was best erg spannend, vooral omdat je niet altijd direct ziet wat er gebeurd. Op een gegeven moment werd de groep teefjes gescheiden. Leila en Leo en nog enkelen werden even apart gezet. “Oh nee”, zei Trea, “Leila is gediskwalificeerd..”  Maar dat bleek van niet. Ze hoorde bij de beste vier. Daarna werden de plaatsen toegewezen. Nr vier, geen Leila, nr drie ook niet, dan wordt het even echt heel spannend..en jààh, Leila wint de jeugdklasse, en daarmee een eerste jeugdCAC! Nou ja, het dak er af bij ons, uiteraard. Jemig, wat ontzettend leuk!

Maar het werd nog mooier. De beste teef werd gekozen uit alle nummers één van de verschillende klassen. Weer een rondje, overleg van de keurmeesters, nog maar eens een rondje… En potverdorie, madame Leila wordt beste teef van de Jubileumclubmatch 2014! Grote genade.

 

Dat levert haar een dubbel CAC op, dan ben je al op de helft van je kampioenschap..met negen maanden. Holy crap.  Het andere fraaie teefje is Starline’s Coco Chanel, zij kreeg het reserve-CAC.

Beste whippet werd deze dag Blue Springs Geoffrey, van Mme. ‘lÉmpereur. Jaah, daar zit hij dan, Leo, op zijn eigen rustige manier te stralen achter zijn jonge schoonheid.

 

Flabbergasted over dit resultaat, hebben we daar een wijntje op gedronken in de caravan.

 

Het bleef die avond nog lang onrustig in de caravan. Sorry, Diane en Fred, in de camper naast ons..

 

En dan, als je denkt dat het niet beter worden kan, gebeurt dat toch.

De volgende dag was de jonge honden/veteranendag van de NWC. (U weet nu dat dit Nederlandse Whippetclub betekent, toch?) Tot mijn enorme genoegen waren acht van de negen puppies van Oban en Donna present. Met hun eigenaars, uiteraard. Alleen Zoran uit België kon niet, zijn vrouwtje was niet helemaal fit en om dan voor één dagje show 600 km te gaan rijden..Zoran koos ervoor om thuis te blijven en voor zijn vrouwtje te zorgen.

 

Jammer uiteraard, want het is een knappe vent, maar we begrijpen je beslissing volledig, knul. We zien je dan op de verjaardag van jullie allemaal. Het was zo ontzettend leuk om Bella, Noortje, Leila, Nabin, Sirius, Cyrus, Muffin en Beer en hun eigenaars weer te zien. Helaas zijn de meeste foto’s jammerlijk mislukt, zo’n hal is een ramp voor simpele cameraatjes. Uiteraard plaats ik toch wat, ook al is de kwaliteit nou niet je dat. Een heel gekrioel van jonge puberhondjes. Monique (u ziet het, deze foto is van betere kwaliteit), wist mijn genietmoment prima te vangen.

 

Lieve vrolijke Bella. Even relaxen van al die indrukken.

 

Ontzettend leuk dat de eigenaars alles over de pups kunnen uitwisselen..wat is er allemaal kapot gebeten, hoe hard trekken ze nog aan de riem, eten ze een beetje goed..

 

 

Zelfs Jill (van Mufffin)  een heel mooi meissie en hartstikke kunstzinnig, houdt het vol. Ook Sandi amuseert zich tussen alle pups. Nou ja, pubers. Hunter belaagt zijn baasje, hij wil taart. ook Cyrus loert op een stukje. En ze krijgen het.

 

Maar er dient natuurlijk ook geshowed te worden. Mooi resultaat voor Sirius, die eerste wordt in de speciale klasse.

 

Beer krijgt van mij de prijs voor beste vechtertje. Want als je met 140 gram geboren wordt, in een nest waarvan de zwaarsten boven de 300 gram zitten, en er zo uitkomt, dan ben je een goeie.

 

Dan weer een spannend moment..Noor, Leila en Nabin gaan in de jeugdklasse teven, 9-12 maanden.

Noortje, een heel mooi meisje. Net als Cyrus heeft ze nog een jaartje, misschien wel twee, nodig om uit te groeien tot de mooie dame die ze gaat worden.

 

Jeroen ontpopt zich ook tot goede handler.

 

En Marcel en Nabin hebben het ook naar hun zin in de ring.

 

En zie hier: de uitslag. Leila wint ook deze klasse. Met Noortje op haar hielen, en ook Nabin krijgt een keurige vierde plaats.

 

Noortje is trots. En een beetje moe.

 

Maar jemig..Leila moet nou zo weer voor beste teef. Dat is toch wel heel spannend nu, je hebt sinds gisteren toch een iets bijgestelde verwachting. Die natuurlijk zo de pan weer in gehakt kan worden. Er zijn zoveel mooie whippetdames in zoveel klassen. Weer een line-up. Weer even het gevoel of er een blik vlinders in je maag is opengetrokken. Weer wachten..en JA! Leila weer beste teef. Ongelofelijk.

 

En dan, nog één keer zo’n moment…nu gaat het om Best in Show. Wie zou het worden, Leila, of toch de reu van de familie Oschinski..spannend.

Maar het wordt Leila. Ongelofelijk.

 

Gekozen door mevr. Donna Lynch, en mevr. Morag Bolton, die allebei helemaal weg van haar waren. En dat is toch wel heel bijzonder, door twee zulke beroemde whippetdames. Hieronder een foto die in alle whippetboeken staat: Pencloe Dutch Gold, winnaar van de Crufts, met zijn eigenaresse Mevr. Bolton.

 

Beide dames zijn zo lief om nog even met ons te praten en wat handlerstips te geven. Daar word ik dan toch wel hartstikke trots van, eigenlijk. Heel leuk om dit mee te mogen maken. En al zou het maar once in a lifetime zijn, dit pakken ze ons niet meer af, toch, Leo en Trea?

 

Leo, Trea en Leila krijgen ook een bekertje mee naar huis. Die moeten ze volgend jaar weer teruggeven. Dat is niet zo erg, want zo’n beker is het enige lelijke ding waar je toch heel blij van wordt. Maar volgend jaar wordt er dan wel een plaatje toegevoegd: 2014, Ballistic Al Nair.

 

En dat is dan wel mooi.

Dan de nestkeuring. Ik moet toegeven, de competitie was niet moordend. Want we waren het enige nest.. Maar beide keurmeesteressen namen er alle tijd voor en waren erg over de algemene kwaliteit te spreken. Als fokker mocht ik dus de rozetten voor meest complete en meest uniforme nest in ontvangst nemen. En ja, alweer trots. 🙂 Kijk nou toch eens, pappa Oban, mamma Donna en acht van hun negen kinderen. Dat is toch mooi!

 

Enfin, twee woelige maar gelukkige dagen. Tijd voor rust.

 

Dan nog hoog tijd voor wat bedankjes.

Han, Katja, Ad en Renny: bedankt dat ik jullie prachtige Oban mocht laten trouwen met onze Donna.

Leo en Trea: wat hebben jullie je belofte voor “een showtje doen” geweldig waargemaakt. Ringtraining, een nieuwe outfit, Leila zo prachtig in conditie hebben en zo van haar houden..het is geweldig.

Jordi, Esther, Jill, Jeroen, Gerdien, Huib, Marcel, Brenda, Dennis en Sandi, Marcel, Marjo, Marvin en Lara, Saskia en lieve zusters, wat was het geweldig dat jullie de moeite namen om naar Zutphen te komen en dit met ons te delen. En bedankt voor de manier waarop jullie van je hondjes houden. Da’s nog wel het mooiste.

Andrea en Gerdien: dank voor alle foto’s die jullie genomen hebben. Ik heb ze heerlijk gepikt, zoals je ziet.

Monique, ook bedankt voor je foto’s en bijstand in spannende momenten. En de gezellige borrel in de caravan.  Het is eenvoudig in dit blog: de wat mindere foto’s komen van Mart en mezelf, de mooisten van jou.

En verder iedereen bedankt voor de warme handen, knuffels, schouders en zelfs hier en daar een lieve en meelevende traan. Het was een warm bad, en een geweldige ervaring.

En ik mocht erbij zijn. Een prachtige ervaring. Omdat Dyllis rond zondag uitgeteld was, ben ik zaterdagmiddag naar Tinne en Marc gegaan. Natuurlijk spannend wanneer het zou gaan gebeuren. Daar aangekomen, bleek Dyllis nog heel gezellig en ontspannen. Het viel me op hoe gemakkelijk ze draagt, met dat mooie lange lijf. Ze genoot van alle aandacht.

 

Een hele kudde caves hier, zodat alle whippets zich op gepaste wijze kunnen ontspannen.  Wel mooi, die rode..

 

Hoewel ik Tinne wel eens plagend “Belgische Rotterdammer” noem, omdat je altijd precies weet wat je aan haar hebt (en dat vind ik heerlijk) is de verzorging wel degelijk van gebruikelijk Belgisch (Bourgondisch) niveau…pastinaakpuree met stoofvlees..hmmm.

 

Ook tegen de avond is Dyllis nog helemaal in haar nopjes. We besluiten rond 20.00 uur naar bed te gaan, om wat uurtjes slaap te krijgen. Dat is sinds mijn kindertijd niet meer gebeurd.

 

Maar het was een verstandige beslissing. Rond half drie riep Tinne, en eigenlijk slaap je een beetje wakend, dus ik was vrij rap beneden. Dyllis was sinds een paar uur onrustig. Wilde steeds binnen en buiten, had Tinne’s troost hard nodig..duidelijk weeën. Het wachten begon.

 

Het duurde best even voor de eerste pup kwam, Dyllis moest er heel hard voor werken. Maar, uiteindelijk bracht ze dan toch de eerste Moon Orchidpup ter wereld.

 

En hier zijn het er al twee..een trots moedertje! En dan weer even wachten.

 

Weeën doen pijn, en dat kun je ook echt zien aan Dyllis. Maar ze deed het prachtig.

 

Maar uiteindelijk is de klus geklaard, en is ze de trotse moeder van maar liefst negen pups! Die laatste, was bijna nog een verrassing, al meende ik toch nog wat levends te voelen in Dyllis’ buikje. Placenta’s bewegen niet zoveel, voor zover ik weet. Dyllis wordt na haar bevalling prima verzorgd met een grote bak rood vlees en veel bouillon en dat is heel rap weg.

Als moeder en kinderen gegeten, gerust en gedronken hebben, maken Marc en Tinne snel een fotootje van alle pups. Hier “The Making Off”.

 

En dan..is het toch echt tijd voor champagne!

 

Van Tinne kreeg ik een leuke theedoek. Ze zei dat ze van de zomer aan me moest denken toen ze die in de winkel zag liggen. Hoe komt ze daar nou bij..

 

Maar goed, als je toch de naam al hebt..

 

Even een proost op deze dame, die zich tijdens de nacht van zaterdag op zondag, nu ook fokker mag noemen.

 

Proost, Tinne en Marc! Dat dit eerste nest maar gezond, gelukkig en mooi mag opgroeien, aan jullie zorg zal het niet liggen!

U kunt het opgroeien van dit mooie stel heerlijke pups volgen op het blog:

https://moon-orchid-whippets.blogspot.be/

 

Een gezellige week. Bezoek van mijn lieve vriendin Pauline. We zijn al een jaar of 34 bevriend. Dat is wel een knuffel waard. Truffel laat zich uiteraard niet onbetuigd.

 

Pap en mam, met broer René, vaste prik op vrijdagavond en altijd gezellig.

 

In juli zijn ze, jawel, 60 jaar getrouwd. En nu dus ook overgrootouders van Emmy, hier met haar gelukkige moeder Esther.

 

En haar kleinbeetjeopa Martin.

 

De honden genieten van de zon, in hun manden,

 

En zondagmiddag ook op de losloopweide van Ron. Het bos is bij mooi weer in het weekend bevolkt met hondeloze mensen met lichte regenjassen, lichte kleding en zero tolerancebeleid voor honden. En Truffel wil nog steeds wel eens tegen iemand opspringen, ze meent dat werkelijk iedereen haar lief vindt. Soms kan ze daar een uitzonderlijk slecht beoordelingsvermogen in laten zien. Dus dan lekker naar Ron, die een 100 % tolerancebeleid heeft voor honden.

 

En deze koppies, daar word je toch ook blij van..Bjàny, één van de Jack Russels van Ron,

 

en onze eigen Cyrus.

 

Wat is het leven toch mooi, als er een zonnetje over schijnt. Alleen zie je wel heel goed dat de ramen nodig gezeemd moeten worden. Maar dat terzijde.

Een weekje of twee eerder dan verwacht, schonk mijn lieve nichtje Esther het leven aan een prachtige dochter. 25 januari, een mooie dag, niet qua weer, wel qua gebeurtenis. Vrijdagavond kwamen mijn ouders en broer René op de borrel. René had Tjibbie weer bij zich, ik hoorde hem buiten al opgewonden blaffen, en wist al een heel klein beetje hoe laat het was..goh, Tjibbie zou bij Esther blijven tot een paar dagen voor de bevalling, gepland op 9 februari (net als de pups van Tinne. 🙂 ) En nu al terug? En ja hoor, Esther was al een beetje begonnen.  Probeer dan maar eens te slapen, op zo’n nacht. Rond kwart over vier besloot ik toch maar mijn bed op te zoeken. Om om half vijf gebeld te worden door mijn broer: De baby is geboren, alles goed gegaan. Goddank. En daar is ze dan: Onze Emmy, vers van de pers.

Welkom in de familie, lieverd. Hartelijke felicitaties aan je mamma Esther en pappa Ivo. En vergeet niet, we zullen er altijd voor je zijn, no matter what.

Tja, bij dit valt al het andere even in het niet.. maar da’s dan wel een heel klein blogje. Gelukkig hebben we nog de nieuwe halsband van Cyrus. 🙂 Weer een degelijk kunstwerk van Sandy Bakker, ook de maker van mijn puppiebandjes. Cyrus poseert, speciaal voor u.

Een mooie band voor onze jonge woesteling. Gisteren is hij zo hard tegen mijn schenen geknald dat er een Cyrusheupvormige, gigantische blauwe plek op zit nu. Jemig, dat deed zeer. Leve de puberteit. Hij doet niets liever dan met een grote stok in zijn bek enorm hard over de hei te knoeren.

Maar hij is vriendelijk en lief tegen alles en iedereen. Nou ja, behalve soms tegen zijn zus en zijn moeder. Hij is nu de grootste en de zwaarste, en loopt er wel eens één omver.. En dan lachend omkijken als Truf weer overeind krabbelt. Truffel deed precies hetzelfde bij Maggie en haar moeder, en is af en toe best eens verwonderd, dat de kleine pup die ze heerlijk voorbij kon rennen, nu zo’n krachtpatser is geworden.

Maar Cyrus is een heerlijke vent. Altijd vrolijk.

Hij is wel vrij vocaal en heeft een heel assortiment piepjes, kreuntjes en huiltjes om duidelijk te maken dat hij iets wil, of het ergens niet mee eens is.  Samen met Truffel geniet hij geloof ik nogal van het leven, dat wel.

En ik zie met genoegen dat zijn snelheid en wendbaarheid nog steeds toenemen. Hopelijk gaat deze jongeman coursen zonder storen. Zou mooi zijn. Mijn cameraatje kan hem in ieder geval al niet meer bijhouden.

Morgen krijg ik een dierbare vriendin te logeren, vandaar deze keer al op zondag een blogje, waarvoor mijn excuses..

Eigenlijk wilde ik wel nieuwe jasjes voor de honden. Zie ik dat Gerdien samen met haar buurvrouw Ans een schattig jasje voor Noortje gemaakt heeft. Rood..met sterretjes. Want Noortje had in het nest het rode bandje, en ze heet naar een ster. (Ballistic Alpha Ariëtis). En ja hoor, de begeerte sloeg weer toe. Dus maar eens een verkennend mailtje naar Gerdien gestuurd, met de “onschuldige” opmerking dat Cyrus ook wel zo’n jasje wilde, maar dan in het zwart, en Truffel had ook het rode bandje in het nest..

En Gerdien en Ans wilden het wel doen. Voor een heel lief prijsje, mèt col en met opening voor de riem van de halsband. Kijk, daar is over nagedacht. In no time kreeg ik een pakje thuis. Dat zag er uitermate leuk en verzorgd uit. En voor elke hond een persoonlijk kaartje, mèt iets lekkers erbij..zo maak je (honden)vrienden.

Natuurlijk gelijk even passen.

Dat wordt een kleurig geheel op de heide! En natuurlijk even één voor één vereeuwigen met de jasjes.

Staat je goed, Cyrus! Perfecte pasvorm, een borststuk, col en heerlijk warm. Maar genoeg ruimte om vrij te kunnen bewegen.

Een rode voor Truffel, en een paarse voor Donna, die het maar een mal gedoe vond, met jas aan op tafel.

Gerdien en Ans, hartstikke bedankt! De dames zijn inmiddels “in business” dus wie ook wil..

Afgelopen zaterdag maar eens naar de losloopweide aan de Urkhovenseweg. We gaan dagelijks naar de heide, maar ik durf ze niet meer samen te laten loslopen. En dat vinden ze af en toe toch wel eens fijn. Heerlijk met zijn drieën uitrennen.

Truffel en Cyrus genieten er enorm van. Donna vindt het ook leuk, maar die wil eigenlijk iets te jagen hebben en ze weet prima, dat ze hier geen konijnen tegen zal komen. Maar Truffel en Cyrus gebruiken gewoon elkaar als haas.

Ben nog altijd zo blij dat ik heel veel tijd geïnvesteerd heb in de opvoeding van de honden, zodat ze absoluut niet bedelen. 🙂

Ze kijken alleen maar heel lief naar Martin en geven niets om het kippenboutje in zijn hand. Dat gelooft u vast onmiddellijk.

Zaterdagavond kregen we bezoek van Ron en Tamara. Ron was zo lief om mee te zoeken naar Maggie, en heeft éen van zijn twee losloopweides naar Maggie genoemd.  Het was fijn om eens bij te kunnen kletsen. Zowel Tamara als Ron zijn echte hondenmagneten. Truffel kreeg er helemaal stralend (blauwe?) ogen van.

En ook Cyrus, die niet altijd zo schoterig is, wilde toch graag bij haar zitten.

En Ron is de hele avond niet zonder geweest.. vooral Truffel wijkt niet van zijn zijde. Maar hier was Donna toch even aan de beurt.

Een fijn stel, Tamara zit in het bestuur van de Greyhounds in Nood Nederland en heeft een hele roedel gelukkige galgo’s, die er anders waarschijnlijk niet meer geweest zouden zijn. Chapeau! Het was een gezellige avond.

Genoeg gebeurd, maar meer binnen werk- en familieaangelegenheden, dan op whippetgebied. Natuurlijk is er altijd de wandeling.. Op deze manier willen de hondjes graag een showtje weggeven.

 

Altijd leuk, de oh’s en ah’s van voorbijgangers, die Truffel en Cyrus voorbij zien scheuren.

 

Gelukkig gebeurt het niet zo heel vaak meer dat Cyrus met zijn grote takken in iemands knieholte duikt. Dan klinkt zo’n “ah” toch heel anders.

 

Het moet gewoon elke dag, dat rennen.

 

Rennen met vrienden is ook leuk. Glenn, de mooie collie van Jacqueline, is nog altijd een beetje verliefd op Truffel. Zou best een leuk resultaat geven, denk ik.

 

Maar laten we deze liaison maar niet aangaan. Platonisch graag, jongens. Gewoon goede vrienden enzo.

 

En waar Glenn is, is mijn lieve achterbuuf Jacqueline. Altijd goed voor een paar mooie foto’s van mijn honden. (Dit zijn mijn foto’s, duidelijk van mindere kwaliteit.)

 

Vergezeld van Whippet Topsi, Teckel op leeftijd Fimone (eigenlijk Simone maar ze is wat tandjes kwijt), Collie Glenn en hun vliegende tapijtjes (Puli’s) Rozy en Bakkie. Het blijft een bijzonder gezicht,

 

en zeker een bijdrage aan het opdoen van rassenkennis op onze eigen heide.