Dit nestje draag ik op aan mijn zoon David. De dag dat hij geboren werd, staat nog altijd ruim op één in mijn geluksmomenten top 10 van het leven. Een rustige baby was hij, echt eentje voor beginners. Daaf kon je altijd overal mee naartoe nemen. De meeste coursingvrienden kennen hem dan ook wel. Nooit te beroerd om iets te doen, en op vele coursingwedstrijden, zelfs het EKC in Nederland, bracht hij met de grote quad het haas rond. Als heel jong ventje. Slim is hij ook, hij werd geselecteerd om mee te mogen doen met de Nationale rekenwedstrijd, gepresenteerd door Joost Prinsen.

Daaf is een dierenliefhebber, en zijn band met Maggie was ijzersterk. We wilden graag een hond, en adopteerden onze greyhound Bas uit het asiel. Toen Bas overleed, wilden we weer heel graag een windhond, maar dan een slagje kleiner..en dat werd onze Maggie.

Onze zoon groeide op tot een knappe man. Tijdens zijn studie ontdekte hij het schaatsen, en het fietsen. En waar ik twijfel of ik de fiets zal pakken naar de supermarkt (en vervolgens blij in mijn autootje klim) fietst hij even van Luxemburg naar Valkenswaard.

Of hij doet even een heuveltje.

Wij zijn trots op onze zoon, zoals hij is. En daarom mocht hij voor dit nest het thema kiezen. Het zijn fietsen geworden, dus..en niet de dagelijkse Sparta waar wij ons op naar de winkel begeven. Dit zijn fietsen die qua prijs een leuk boodschappenautootje benaderen en waar je hoge snelheden mee kunt halen, en dat nog wel zonder trapondersteuning.

We hebben de namen nog niet verbonden aan de hondjes, die keuze moeten we maken als de chipper komt. Maar zo gaan ze heten:

Ballistic Pinarello Dogma

Ballistic Canyon Ultimate

Ballistic Koga Miyata

Ballistic Specialized Venge

Ballistic Bianchi Infinito.

Met de pups gaat het uitstekend. Er gebeurt nu van alles. De oogjes zijn open, de eerste ontworming heeft gisteren plaatsgevonden (en nee, het roze spul zit niet eens op het plafond, ook dat ging probleemloos) en de nageltjes zijn gekortwiekt.

De gewichten zijn geweldig. Er wordt heel lekker gegroeid en Elaine is een prima en relaxte moeder. Ze wil nog niet dat de andere honden fysiek contact hebben met de pups, die zijn nog even helemaal van haar. En dat mag ze van me.

De oogjes zijn open. Je hebt dan nog niet direct van die grote stralende Bambi-ogen. Maar meer de waterige spleetjes van iemand die na een avond flink wijnen ineens in het zonlicht kijkt.

Moedermelk is natuurlijk het allerlekkerst, maar een slokje water wil geeltje toch ook wel eens proberen.

En dan zie je dat het ook al meer gaat opschieten met die oogjes. Blauw vindt zijn moeder het perfecte klimrek/glijbaan.

Het is een absolute luxe, zo’n bergje whippets in je keuken.

De oranje dame was het eerste met alles..lopen, de oogjes open etc. Een bijdehandje.

Maar nu is ze even moe. Dat kan natuurlijk.

Volgende blogje gaan we proberen om portretjes te maken, toch het leukst als die lieve lodderoogjes een beetje open zijn.

Vandaag zijn de puppies een week. En wat gaat het goed. Een heerlijk nest, rond en tevreden. Elaine verzorgt ze geweldig.

Heel af en toe is de melkbar even gesloten. Dan liggen de belangstellenden wel in de rij om zo snel mogelijk weer aan te schuiven.

Na afloop moet er serieus uitgebuikt worden.

Met een vol buikje, lekker warm bij mamma, in slaap vallen.

Dus om nou te zeggen, heel interessante actiefoto’s van de keer..nee. Behalve als Elaine na een sanitaire stop de werpkist weer in komt..dan is het echt tijd om weer eens te drinken en tijgert de hele boel naar haar toe. Ik was net te laat.

Het gaat er hier dus heel vredig aan toe. En dat is lekker..daar krijg je dikke puppen van.

Het is ontzettend lief om naar te kijken allemaal. Dik genieten zo.

Volgend blogje over de namen. Fijn weekend allemaal!

Zo. Wat een dag, gisteren. We zijn een beetje bijgekomen en bijgeslapen. Dus nu even een kopje thee, en een blogje maken.

De voorbereidingen begonnen natuurlijk met het aanschaffen van een aantal dingen, waarvan er veel niet noodzakelijk blijken maar die je toch in huis wilt hebben.

Het leuke van het delen van een werpkist met Tinne, van Moon Orchid whippets, is dat er altijd meer terugkomt dan je uitgeleend hebt..slimme spulletjes, aan te raden middelen etc. Dus we waren goed voorzien en helemaal klaar voor de dag van de geboorte.

Het echtpaar is erg op elkaar gesteld. Ik denk dat ze het hier nog even over de opvoedmethoden hadden. Wordt het een vrije opvoeding, met veel nadruk op jagen, of toch wat meer de nadruk op gehoorzaamheid..

Een saai gesprek, geloof ik.

Cyrus keurt nog even de kraamkamer. Volgens mij krijgt hij er toch lichte stress van.

En dan begint het wachten. Natuurlijk houden we de temperatuur bij, een daling van de temperatuur geeft redelijk goed aan dat de geboorte op komst is.

Het laagste dat we gemeten hebben was 37,2, dus toch niet meer dan 0,6 graden celcius. Ik zie dat die er even niet opstaat.

In de nacht van vrijdag 6 op zaterdag 7 december gaat Elaine een beetje beginnen, de ontsluitingsfase. Ze is wat onrustig en heeft ons hard nodig. Van slapen is dus niet heel veel gekomen, maar dat weet je. Fokken is niet altijd sunshine en butterflies maar gewoon veel wachten en soms teleurstelling. Om een uur of vijf ben ik even gaan slapen, en Mart kwam me even voor acht uur wakker maken omdat Elaine nu toch wel echt serieus bezig was. In en uit het hondenluik, continu, naar haar flanken happen, kortom, stevige weeën.

Uit de echo was gebleken dat er acht pups op komst waren. Een zeer ervaren echografe, die het (bijna) altijd bij het rechte eind heeft. Ze gaf zelfs aan dat een rontgenfoto eigenlijk niet nodig was. Hoewel het natuurlijk altijd kon dat er nog een pup zou overlijden, of geresorbeerd zou worden. Ik heb er nog wel aan gedacht om een foto te laten maken, maar aan de andere kant, toch weer extra stress voor Elaine, en met een hoogzwangere teef naar een omgeving waar toch meer ziektekiemen zijn.. Nou ja. Volgende keer doen we dat dus toch maar wel.

Suki voelde zich een beetje zielig, ze is erg close met haar moeder, maar die had nu even andere zaken aan haar hoofd. Dus ze moest haar mam even met rust laten, maar was toch wel heel nieuwsgierig wat er allemaal gebeurde in de keuken. Het beste uitzicht heb je vanaf de baas.

En toen, om 12.00 precies, de eerste pup. Een levendig meisje met een prachtig gewicht, 350 gram.  Om 12.52, hop, de tweede pup. Ook al zo’n dikkerdje, 360 gram, een reutje, heel actief en fit. Toen moesten we even wachten. Nou ja, dacht ik, de rest zal niet zo zwaar zijn, want met zijn achten is er toch wat minder plek binnenin. De tussentijd was wat lang, maar om 13.45 werd er weer een teefje geboren. Een prachtmeissie, lekker actief en goh, toch weer 340 gram. Waar lààt Elaine ze, dacht ik nog.

Op pup vier moesten we weer best lang wachten. Toch Dr. van der Rijt maar even gebeld. Hij had geen dienst, en was Sinterklaas aan het vieren. Maar hij beloofde ons af en toe te bellen om te zien of er progressie in zat. Om 15.53 werd de vierde pup geboren. Weer een meisje, beweeglijk, blijkbaar erg goede longen, en jemig..360 gram. Een knap rond dingetje.

Elaine begon uitgeput te raken en we maakten ons wat zorgen. Toen, op advies van Dr. van der Rijt, wat oxytocine gespoten, een lage dosis. Even later begon Elaine veel troep kwijt te raken. Groen water, zwarte drab, oud bloed en stukjes weefsel, die ze gelijk op at. (U was toch niet net aan het lunchen hoop ik?) Haar dijen zager er uit alsof er wat teerachtig spul op zat. Heel apart, die hadden we nog niet gehad..en zo is elke bevalling weer een leerproces. We probeerden Elaine wat bij te laten komen met druivensuiker, Nutrigel etc en liepen af en toe een rondje met haar.

Om 17.15 werd er weer een pup geboren. Een prachtig, spartelend teefje met een goed stemgeluid. En alweer een redelijk zware, 330 gram. Ik was erg opgelucht, we hadden toch wel aan narigheid gedacht na die rare uitvloed. En toen weer wachten op de volgende. Dachten we. Twee uur later, nix. Van der Rijt belde weer, we gaven maar weer oxytocine. Maar Elaine hield het voor gezien, ze wilde haar kinderen verzorgen, lekker een dutje doen en een beetje verwend worden. Nou ja, het verschijnsel “Whelping pause” wordt uitgebreid beschreven in de literatuur. Dus we wilden haar die rust best gunnen. Maar toch voelde ik me onzeker. Gelukkig kon ik Katja even bellen, die raad weet in alle gekke situaties bij bevallingen, en mijn achterbuuf Jacqueline Wagener, ook een ervaren fokster, zo fijn om dan eens even te overleggen. Nix mis met een paar uur rust tussen de pups in, gewoon geduld hebben. Beiden vroegen ze wel: weet je heel zeker dat er nog pups inzitten? Jaah, dachten we.

Maar het zat me niet lekker. En toen Dr. van der Rijt weer belde, heb ik gevraagd of we mochten komen. om een uur of tien, half elf in de avond. De arme man, zelf ernstig ziek en in zijn vrije weekend. En het mocht nog ook. Hij heeft zijn spreekkamer ontdaan van surpriseresten, kleurpotloden en lijm om ons te ontvangen. Ik vond het zo rot voor Elaine, bij haar pups weg, jas aan en die auto in. Op dat moment was ze even niet blij met ons, ze wilde cocoonen met haar pups en slapen.

Dr. van der Rijt heeft Elaine twee keer afgevoeld, getoucheerd en alles..en verklaarde haar leeg. Als daar nog een pup in zit, begin ik opnieuw met de opleiding, zei hij.. Hij vond die zwarte derrie op haar derrière ook apart, en gaf haar nogmaals oxytocine en een spuit antibiotica. (Die geen kwaad kan voor de pups).

Dus wij naar huis.

Even wennen aan de gedachte dat we gewoon een mooi nest hebben met vijf gezonde pups en een moeder die het zelf het beste wist. (En zich waarschijnlijk afvroeg wat wij toch zorgelijk deden). Die gedachte is heel snel geland. Eigenlijk heerlijk, gewoon lekker vijf, heel wat rustiger, en dik genieten.

Maar er zit natuurlijk ook een heel beroerde kant aan. Acht lieve stellen mensen had ik op de puppielijst, ze zijn allemaal geweest om te wandelen, vragen te stellen en te beantwoorden en door de ballotage gekomen. En dan moet je er drie teleurstellen en dat vond ik heel erg. Ik had ze zo graag een pup gegund. En de pups zouden er gelukkig geweest zijn. Vanochtend, na eerst even lekker slapen, direct door de zure appel heengebeten.

En nu begint het genieten. Eerst even lekker de kraamkamer gesopt, Elaine verzorgd, de pups gecheckt en gewogen (en die waren al 30-40 gram aangekomen sinds gisteravond, Elaine is een supermoeder) en toen lekker gaan zitten kijken. Heerlijk.

Suki wil heel graag kennis maken met haar broer en zusjes, maar moeders vindt het nog niet goed. Ze gromt niet, maakt geen geluid, maar kijkt Suki alleen maar aan. Heel strak. Ik heb de blik niet goed kunnen vangen op de foto, maar die was bijzonder. (De pups lagen even in de mand omdat ik de werpkist aan het uitsoppen was, trouwens).

Dat was het verhaal..wat er nou precies gebeurd is? We gaan het nooit weten. Elaine heeft een keer een salto gemaakt op de heide, misschien heeft dat pups gekost. Of wellicht was het aantal op de echo toch niet correct, of zijn er spontaan vruchtjes afgestorven waar nog wat rest van is overgebleven..het blijft gissen. Wat duidelijk is, is dat het vijftal er bepaald niet onder geleden heeft en alle ruimte had om lekker te groeien.

Ik wil vanaf deze plaats iedereen die meegeleefd heeft, heel erg bedanken. U hoort van ons!

Tijd om weer eens een update te schrijven. Inmiddels ben ik een maand of tien bezig met een koolhydraatbeperkt dieet. Met af en toe uiteraard een kleine pauze. Maar het gaat langzaam, maar zeker…inmiddels is er 10 kilo af. En er gaan vele kilo’s groente door per week.

Ik mis die kilo’s helemaal niet. Mogen er nog wel meer af, want ik merk dat het toch wat meer energie geeft zo. Bijvoorbeeld, voor mijn tuintje.

Suki maakt het goed. De wondjes worden steeds kleiner, zoveel dat ik inmiddels de twee kleine wondjes niet meer afplak, maar behandel met Acedermspray. Het laatste wondje blijven we nog even behandelen volgens de methode van de dierenarts maar ook dat gaat niet heel lang meer duren.

Suki zelf zit helemaal nergens meer mee. Ze is vrolijk, actief en vindt de wondbehandeling best aardig inmiddels, omdat Mart haar scheepsladingen snoep staat te voeren terwijl ik de wondjes behandel. De zomertruitjes zitten haar prima, ik geloof niet dat ze er erg in heeft nog. En dan krijg je ook nog gezellig bezoek..

Zusje Dea, met haar eigenaresse Kristel! Da’s altijd gezellig en dan gaat er gewandeld worden. Super! Dea lijkt zoveel op Elaine dat ik echt twee keer moet kijken af en toe.

En dan nemen Kristel en Dea ook nog een hele emmer speelgoed en snoep mee..dan is de dag van een puberwhippet weer helemaal goed.

Een beetje onzeker kan Suki nog wel zijn. Als er iemand ineens wil aaien, denkt ze geloof ik toch dat die iemand iets met haar wondjes wil. Dus het is zaak dat niet alleen de buitenkant, maar ook de binnenkant geneest. Helemaal prima om dan met Yvonne en haar whippets Jillz en Kiss naar Bloem en Tuin te gaan. Gezellig voor de baasjes ook.

Die houden we er in, Yvon! Tja, en soms moet één van de baasjes wel eens een sanitaire stop maken, en dan hebben er twee hondjes het nakijken..

Een whippet met schoentjes..tja, nare likdoorns kunnen dat noodzakelijk maken op ruwe grond. Maar het commentaar er op..mozeskriebel. In de twee minuten dat ik even op de dames van Yvon paste, was er om de 15 seconden een opmerking over. Moeilijk om dan niet je ogen ten hemel te slaan en toch te proberen om aardig te blijven..Yvon, respect!

Voor de GGD Brabant-Zuidoost had ik de eer om een interview te mogen geven over ons bijzondere beroep, verpleegkundige reizigerszorg. Sta je ineens zomaar in de krant..

Dat van die prikjes was uiteraard een dichterlijke overdrijving (want ik kan helemaal niet op mijn hoofd staan) en daar zal ik nog lang mee geplaagd worden. Maar in Geldrop word ik inmiddels al herkend en dat is toch wel heel geinig. Even voor de goede orde: ik kan nog rustig boodschappen doen en er is nog geen fanpagina. 🙂

Waar ik zelf fan van ben, is het nieuwe hekje in de auto, dat Mart samen met Gert-Jan ontworpen en gemaakt heeft. Helemaal super. Ze kunnen nu niet meer met zijn vijven tegelijk uit de auto hopsen, en ook even koel in de auto zitten terwijl wij de hekjes rondom de caravan zetten..dat is vooral fijn bij de coursing.

Want die was er weer..het gezellige schoonheid- en prestatieweekend van Osse Windhondenrenvereniging “Het Haasje”. Altijd goed georganiseerd door leuke mensen, we gaan er graag naartoe.

De honden vinden het uitzonderlijk gezellig. De hele dag mensen om je heen, veel aandacht, en chips. Veel chips.

Het Ballistic-kamp breidt zich uit..naast de caravan, “Het Maeghdenhuis”, waar Sabrina, de whippets en ik slapen, staan er nu ook twee tentjes, voor Mart en Sebastiaan. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd.

Esmeralda en Frans komen met hun Sterre (Ballistic Yamaha Wild Star) , Marcel met Bowie (Ballistic Kawasaki Ninja)  en Steven, Kelly, Ilani en Lexime met hun Falco (Ballistic Ducati Monster) . Heerlijk om vier kinderen van Cyrus en Elaine om je heen te hebben, en wat doen voornoemde drie het super op de coursing. Sterre heeft een gaatje in haar bips, die mag even niet trainen, maar Falco en Bowie hebben hun eerste haasvast gelopen. Falco ook zijn tweede, en afgelopen weekend ook de verplichte solo-rit voor België, te Beringen. Zijn haasvast is in aanvraag! Bowie laat ook prachtig coursing zien, hij is er klaar voor maar moet nog één haasvast lopen. Even kijken waar we dat gaan doen.

Kinderarbeid is eigenlijk niet toegestaan. Maar bij ons wel. Lexime en Ilani maken een heerlijke risotto voor ons klaar.

De honden kunnen dat ook bijzonder waarderen.

En zo heb je zomaar een heleboel gezelligheid bij je caravan.

Het echtpaar, Cyrus en Elaine, gaat lekker naar bed als de avond valt en het fris wordt.

Ze zijn nog altijd op elkaar gesteld en we zien uit naar het hopelijk komende nest aan het begin van volgend jaar.

Maar Donna kan nog geen afscheid nemen van de gezelligheid. We geven Lexime een dekentje, hij heeft het koud. Maar de schat wikkelt het vervolgens om Donna heen, en zo houden ze elkaar een beetje warm.

Natuurlijk is het niet alleen maar zitten en bijkletsen, er moet ook geshowd en gecourst worden.

Op zaterdag is de show, een gezellige en informele gebeurtenis. De keurmeester is de heer Marijn van Iersel, die zelf Deerhounds fokt. Hij heeft moeder Elaine eens het allermooiste keurrapport gegeven dat we in huis hebben, iets met adel en allure etc (en één van haar vier JeugdCAC’s) ..een man met smaak. 🙂  Wij hebben Cyrus en zijn zoon Bowie in één klasse, en dat is leuk. Bowie krijgt de eerste plaats, en dat is geweldig. Fokken is verbeteren en als een zoon dan weer net iets hoger eindigt als zijn vader, ben je op de goede weg als fokker.

Misschien gaan Marcel en Bowie nog wel wat ringtraining doen, dat is geen overbodige luxe maar het begin is er en die twee zijn enorm op elkaar ingespeeld.

De coursingdag is gelukkig wat zonniger, na de vele regen op zaterdag. En niet al te heet. Dat is eigenlijk nog fijner. Sommige honden zijn gemakkelijk te starten. Cyrus zou gestart kunnen worden door een kind. Dat geldt niet voor Chinook (Ballistic Amarillo Starlight). Ze is een opgewonden standje zo aan de start en net zo gemakkelijk vast te houden als een paling in een emmer snot. Sabrina heeft er een hele klus aan.

In de tweede omloop raakt Chinook heel even het haas kwijt, en dat kost punten..geen podiumplaats dus. Maar wel redelijk heel, op een geschaafde remzool na.

Cyrus laat mooi coursing zien, en eindigt op de derde plaats. Samen met de punten van de show, verdient hij de Schoonheid en Prestatieprijs.

Da’s de derde keer, en dat is leuk.

Hij zorgt ervoor dat ons glasservies een beetje uitgebreid wordt. En met de warmte die volgde de afgelopen week, zorgt hij ook dat bepaalde essentiële onderdelen die nodig zijn voor een tweede nest, koel blijven. Good boy.

Zelfs elegante Elaine ligt er een beetje bij als een zak aardappels met deze hitte. Links op de foto nog net het snuitje van Suki, die zich ook redelijk kalm houdt.

Goed, u bent weer even op de hoogte van het doen en laten van onze Whippets..wordt binnenkort vervolgd.

Woensdag 5 juni zijn Martin en ik vertrokken naar Jordanië. Een prachtige reis. We kwamen ’s avonds om een uur of tien aan, en toen volgde voor mij een benauwd uurtje. In de huurauto van de luchthaven naar het hotelletje in de hoofdstad, Amman. Een doodenge ervaring. Jordaniërs rijden als gekken. Verkeersregels zijn er wel maar worden meer gezien als suggesties. Soms staan er strepen op de weg, maar ja, waar er drie naast elkaar rijden, kan er toch ook nog wel een vierde bij? Gewoon een beetje inschikken.. Richtingaanwijzers zijn een overbodig dingetje in je auto, nergens voor nodig. Invoegen? Mwah, je knalt gewoon je auto de weg op.  Amman heeft verbluffend veel ziekenhuizen, ik geloof dat ik weet waarom..

Gelukkig heb ik zo’n man die dat eens een minuutje aankijkt, vervolgens denkt van : Oh, gaat dat hier zo. En in no time is hij Arabier met de Arabieren en past zich volledig aan. Enige doodsverachting heb je echt wel nodig daar. Als je persé achter de begonia’s in je verpleeghuis wilt overlijden, dan is rijden in Amman misschien niet je ding.

Maar ik wil er direct aan toevoegen dat de Jordaniërs een heel verwelkomend, prettig en vriendelijk volk zijn. Trots op land en volk, niet opdringerig en altijd bereid te helpen waar nodig. Op een gegeven moment was er ergens een dorpsfeest, vrij groot, het hele dorp liep uit. Wij even kijken, kwamen we terecht tussen de politiemacht. Die hadden stoelen. In een fractie van een seconde sprongen ze op, en ik kreeg een stoel. Engels spraken ze niet, maar toch hadden we leuk contact. Niet in elk land zijn leger en politie vriendelijk. Hier wel.

Het toeristenseizoen was voorbij, want eigenlijk is het deze tijd van het jaar te heet. En dan verzin je gewoon wat dingen om meer schaduw te creëren.

De volgende dag gingen we naar Umm qais, de opgravingen bekijken. Heel bijzonder, en heel heet. Gelukkig konden we even bijkomen op een hoog punt, waar een verkoelend briesje was. Je kijkt hier uit naar de Israelische Golanhoogte, en het meer van Tiberias.

De dag erna wilde Mart graag alle opgravingen in Amman zelf bekijken. Ik had er niet zo’n zin in, juist zo leuk om door de kleine straatjes van Amman te dwalen, en te zien wat de mensen aan het doen zijn. Het is een veilig land, dus hebben we een middagje apart geopereerd.

Een kijkje in de supermarkt:

En bij de slager. Het verhaal van “Slager, doet u mij maar een onsje gekruid gehakt en twee cordon bleus, gaat hier niet op. Een lap kun je krijgen..

Wat echt niet leuk is, is hoe er met dieren wordt omgegaan. Nou heb ik niet zo’n grote mond hoor, als ik bedenk wat wij hier met de varkens uithalen. Dat is zeker zo erg. Alleen hier is het meer zichtbaar.

Als GGD-verpleegkundige waarschuw ik altijd mensen om geen dieren te aaien en dergelijke, vanwege het rabiësgevaar. Maar wat doe je nou als de poezen op je schoot springen..

Heel foute foto, dit..mag echt niet.

Het eten hier is verrukkelijk. In Amman zijn we twee keer in hetzelfde restaurant gaan eten, gewoon omdat het zo ontzettend lekker was, en er zo veel te zien was. Grote Jordaanse gezinnen, dames met hoofddoek tot Burqa, (heel gedoe met eten), kinderen rennend om de tafels, strenge hiërarchie bij de bediening, rijke gezinnen met Filipijnse au-pairs, we keken onze ogen uit, een hele belevenis. En zo ontzettend lekker..Mansaf, een aanrader.

Het duurste restaurant waar we gegeten hebben, maar je bent onder de drie tientjes klaar. En dan mikken ze na afloop ook nog zo’n bordje op je tafel..we zijn naar buiten gerold.

Alcohol drinken doe je natuurlijk niet. Nou ja, niet in het openbaar. In Amman heb je liquor stores, daar kun je alsnog je biertje halen, maar dan wel graag meenemen naar je hotelkamer. In Petra vonden we een restaurantje waar wel alcohol geserveerd werd. Dat gaat dan een beetje anders dan hier, zeg maar. Mart kreeg zijn biertje in een grote koffiemok, en ik mijn wijntje in een rood theebekertje. Ach ja. ’s Lands wijs, ’s lands eer. We moesten er wel een beetje om gniffelen.

Wat dan wel weer mag, is roken. Overal. Ook in de restaurants. Sigaretten, maar vooral waterpijpen en de dames laten zich allerminst onbetuigd. Hele lounges zijn er, speciaal bedoeld om lekker je waterpijpje met je vriendinnen te roken. Tja, dat moest ik uiteraard ook eens proberen..heerlijk. Ik wil zo’n ding. Maar er liggen hete kooltjes bovenop, ik zie de brandwonden al op de vacht van Suki..ik hou het bij mijn e-sigaretje.

En dan de woestijn in! En die is groot, uitgestrekt, kaal en beslaat het grootste gedeelte van het land.

Op een ruige manier heel prachtig. De meeste mensen wonen in Amman, maar je ziet wel mensen. Achter schaapskudden, achter kamelenkudden, in bedoeïnententen (heel erg veel) en in kleine dorpen.

En overal kinderen, heel veel kinderen. Een jonge bevolking.

Naast het echte Petra, heb je ook Little Petra. Een prachtige kloof, met uitgehouwen huizen en tempels. En heel, heel rustig. We liepen er met zijn tweeën.

Nou ja, afgezien van een paar miljoen vliegen dan.

En wat zwerfkatten en een zwerfhond. Ik had een boterhammetje met worst gesmeerd, voor als ik een hongerige hond zou tegenkomen. Maar deze was geloof ik niet hongerig. Hij vond me een beetje hinderlijk met mijn boterhammetje, wilde graag weer doorslapen.

Kamelen hebben zulke lieve ogen. Met van die lange wimpers, to die for..

Alleen zie ik dat die wimpers op deze foto niet helemaal goed uitkomen. Jammer. De volle lippen dan weer wel.

Natuurlijk kijk je altijd of je ergens een windhond spot. Eén van onze hotels had heerlijke kitsch-stoelen met vreemgevormde honden erop.  Maar dat kwam toch het dichtste bij van wat ik aan windhonden gezien heb.

Het echte Petra is prachtig, en heel indrukwekkend. Je loopt door nauwe kloven, een paar kilometer, en dan ineens:

Ligt het recht voor je, in al zijn glorie.

Schitterend. Mart vond het nodig om in de brandende zon de hele wandeling te doen, een kilometer of 18 geloof ik. Zelf ben ik lekker gaan zitten met een muntthee, en heb het hele gedoe met de (op Johnny Depp-lijkende) bedoeïnen, toeristen, kamelen, ezels, paarden en jonge spelende poesjes uitgebreid bekeken. Heerlijk.

In onze reis zat ook een overnachting in de woestijn, in een bedoeïnentent. Mag ik u dat afraden? Het is er snikheet, het sanitair heeft geen water meer na 22.00 uur (naar voor het groepje mensen dat aan de diarree was en moest overgeven). De tentjes, een soort zwarte harige rijtjestentengroep, waren snik en snikheet en het licht (wel één lampje) ging om 23.00 uur uit. Enfin, we hebben het meegemaakt.

Gelukkig lag er een dikke deken op je bed. Da’s wel nodig als het ruim boven de 30 graden is. 🙂

Maar er waren compensaties! Voor mij de mooiste belevenis: een avondrit de woestijn in, samen in een oude4x4-jeep. Met chauffeur. Wat was het schitterend en wat heb ik genoten.

Met de wind in je haar, kijkend naar de vallende schaduwen,

En de zon die ondergaat. Onvergetelijk.

De havenplaats Aqaba hebben we ook aangedaan. Het ligt aan de Rode zee. Het was, ook voor Jordaanse begrippen, een snikhete dag. In de avond komt iedereen dan zijn huis uit, en gaat naar het strand. Compleet met maaltijd, soort barbecue, waterpijp, kinderen en dames in Burkini die toch even willen opfrissen. Daar kun je uren naar kijken.

En van de Rode zee naar de Dode zee. Een leuke ervaring. En blijkbaar nogal therapeutisch. Je moet je insmeren met minerale modder,

dat staat heel charmant, en vervolgens een poosje drijven in de Dode zee. En dat is echt een gekke ervaring.

Dat drijven is heerlijk maar als je dan weer overeind wilt komen om op je voeten te gaan staan, lukt dat niet erg. Dus ben ik maar naar de kant gepeddeld, tot mijn zitvlak het zand weer raakte..toen kon ik opstaan. Grappige ervaring.

Het was een prachtige reis waar we met heel veel plezier op terugkijken. Maar..zonder Sabrina was dit niet gelukt, uiteraard.

Zij paste op onze Whippets en verzorgde, met hulp van buuf Jacqueline Wagener,  de wond van Suki. Nogmaals ontzettend bedankt, lieve Sabrien..daar krijg je een dikke kus voor.

Een prachtervaring.. het was geweldig.

Tja. Afgelopen tijd even pech gehad met Suki en mijn autootje..total loss. Suki gelukkig niet, en dat is veel belangrijker. En zelf ben ik er, op wat gekneusde ribben en een zere knie, ook heel behoorlijk van af gekomen.

Een blogje is al weer even geleden. Zoveel gebeurd, maar als ik alles in moet halen, zie ik niet over de berg heen, dus begin ik gewoon met een frisse start, in de hoop dat ik dit blogje gewoon weer bij kan houden.

Afgelopen weekend was een mooi weekend. Moederdagcoursing in Axel. Een fijne ervaring. Vier van de pups van Cyrus en Elaine, met hun families/eigenaars aanwezig. Super toch.. Suki kon, om duidelijke redenen, niet meetrainen. Maar Falco, Bowie en Sterre gingen allemaal als de brandweer..schitterend om te zien!

Simon, hier links op de foto, had een stukje konijnenvel bij zich. Hij heeft een prachtige deerhoundpup, die hij hiermee warm maakte voor de coursing. Maar het mooie was (voor ons dan) dat hij het ook gebruikt heeft voor de training van Elaine..en waar zij compleet onverschillig is voor de bos plasticjes, liet ze nu heel ander gedrag zien.. Volgende keer weer! Dank Simon!

Een snapshot van Bowie. Hij lijkt wel heel erg op zijn vader Cyrus. En niet alleen qua uiterlijk..de porschemotor in zijn achterhand is prominent aanwezig, wat dat betreft lijkt hij ook zeker op opa Oban. Prachtig om te zien, en deze knul gaat het vast super vinden om te coursen!

Zo heerlijk om met de eigenaars van de Ballistic pups een fijne dag te hebben. Kelly, Steven, Ilani, Lexime, Marcel, Frans en Esmeralda, Sabrina..en natuurlijk al onze hondjes. Veel wind, maar ook veel zon, wat leidde tot verbrande bollen van Marcel en Martin. Denk dat ik Ballistic petjes moet gaan laten maken.

Natuurlijk nog even de vier Ballistic trainees op de foto..

Allemaal nog slungels, hoog op de pootjes. Komt goed..jullie pappa heeft er drie jaar over gedaan om af te raken qua looks.

The Kelly Family..nou ja, eigenlijk de familie Vermoere.

Ze hebben ons zaterdagmiddag ernstig verwend met hapjes en drankjes en zelfs de camper verzet om ons uit de wind te houden.

Wind en zon, en coursing en training, en allerlei andere zaken waar je toch even wat slaperig van kunt worden..moet kunnen. Die stomme paparazzi altijd..

Over paparazzi gesproken..die zijn toch altijd uit op een nieuwtje..nou, er was er één. Maar daar zeg ik verder niets over. Donkere wolken pakken zich samen maar voor hen schijnt de zon!

Een enorme verrassing..krijg ik tijdens de coursing zomaar moederdagkadootjes van Frans en Esmeralda, en Kelly c.s.! Wat leuk..voelde me echt de Ballistic mamma.

Weer thuis..Suki heeft een goed weekend gehad, weer eens wat anders dan de huiskamer. Want het bos is even taboe nu, rust, reinheid en regelmaat zijn de keywords. Maar dat vindt ze best frustrerend.

En daar ging mijn mooie nieuwe behangetje..Tja, ff slikken, maar inmiddels heeft Mart het weer gefixt. Gelukkig nog niet alle behangresten als inpakpapier gebruikt.

Mooi om oma Donna samen met haar kids op de bank te zien hangen.. Het blijft een hechte roedel.

Donna is best trots op haar zoon. Die heeft toch maar weer de titel Tophound 2018 van de Nederlandse Whippetclub binnen.

En wij zijn ook supertrots.

Ook op onze zoon David, die zo maar even 180 km op een dagje fietst..en dat meerdere dagen achter elkaar. Superblij met mijn moederdagkadootje van hem.

En dan, last but not least..ik kan nog niet zonder autootje. Maar er komt er weer een..gelukkig.

Nou ja, u bent weer even op de hoogte!

Eindelijk een opinie..

Ik ben niet zo van de snelle meningen. Op het werk kan soms een collega zeggen: …vind je ook niet? Nah..daar moet ik dan even over denken. Alles heeft twee kanten,  of meer . Het heeft bij mij altijd even tijd nodig om alles tegen het licht te houden, zaken van alle standpunten uit te bezien, en soms komt daar dan wat uit. Soms ook niet.

Maar over de maat van de whippets heb ik erg nagedacht. Vind je het erg om een iets te grote whippet te hebben? Nou..meestal niet. En soms is het jammer.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Wat is nou eigenlijk te groot..en waarom is die strikte maat zo belangrijk. En waarom is dat bij de Whippet  wel zo’n punt, en bij andere rassen veel  minder. Dat is voor mij een beetje een vraag, waar ik dan graag een antwoord bij wil hebben.

Ben ik een kenner van het ras? Nah..wellicht een beetje. Heb me er de afgelopen 14 jaar in verdiept, maar het is net zo als bij goede wijn of andere zaken die de moeite waard zijn..als je denkt er iets van te weten, realiseer je je direct dat je nog maar een beginner bent vergeleken bij mensen die er al hun hele leven mee bezig zijn. En die zich er nog veel sterker en intensiever in verdiepen. En dat je er je leven mee bezig kunt zijn en er toch nog zaken zijn die je gemist hebt, of waar anderen veel en veel meer van weten.

En die mensen kunnen wellicht, vanuit hun kennis, een andere opinie hebben dan ik. Daar wil ik dan graag van leren..opinies zijn er om bijgesteld te worden indien daar reden toe is.

Waar om is die strikte maat van de Whippet zo belangrijk? (Gezien vanuit de FCI-maat, waar wij vanuit gaan)? In landen als de USA of Engeland, is er een gewenste maat.  Is je Whippet daar iets boven, dan kijkt men vanuit het gehele beeld, en is een overschrijdende maat één van de punten waarop je hond beoordeeld wordt, en niet gelijk een diskwalificerend iets..niet direct die ZG voor een iets te grote hond die verder op alle fronten prachtig is. In de USA mogen ze ook gewoon wat groter zijn..hoe komt dat, en waarom is dat voor ons dan gelijk “not done”? Waarom meten we in dit ras met twee maten?

Ik heb weleens gehoord dat Whippets in de USA  op jacht gingen naar hazen, herten of coyotes, in een veel groter terrein dan dat we in Europa doorgaans tot onze beschikking hadden, en dat men dan een groter type Whippet fokte omdat die dan sneller waren, door dat ze meer grond konden beslaan. Ik weet niet of dat waar is. En er zouden dan ook Greyhounds  door gefokt zijn, om die snelheid en grootte te bereiken.  Geen idee of dat de oorzaak is, waarom er aversie is tegen Whippets die uit de USA geïmporteerd worden.

Soms denk ik, we zijn allemaal zoogdieren, ook als mens. En als je kijkt naar de lengte van de mens, in de afgelopen 100 of 200 jaar of meer, dan zie je dat we als mensen langer worden. Door vaccinaties tegen infectieziekten, door betere voeding, noem maar op. Zou dat wellicht voor onze Whippet ook gelden, dat die door betere voeding, betere zorg etc. ook wat groeien kan in hoogte? En als we dan perse die maat vanuit de vorige eeuw willen vasthouden, moeten we dan gaan verdwergen in onze fok? En honden die vanuit een ander werelddeel komen, strikt weren om de grootte vast te houden, en dus zo onze genenpool te verkleinen?  Of ga ik nu te kort door de bocht?

Een jaar of 13 geleden begonnen we met de coursing.  Een enorm leuke sport voor onze honden. Groot en klein, het liep allemaal door elkaar, en het was geenszins zo dat grotere Whippets perse wonnen. De coursing  gaat over iets meer dan alleen snelheid. Wendbaarheid, intelligentie, uithoudingsvermogen en jachtpassie waren ook punten waarop beoordeeld werd, en wordt.

En dat was goed. In de renwereld waren de grotere Whippets blijkbaar wel in het voordeel. Ik wil hierbij graag benadrukken dat ik totaal geen verstand heb van de rensport.

Ik heb de indruk dat vanuit die hoek het probleem kwam met de hoogte van de Whippet, en dat daardoor de metingen strenger werden. Ook bij de coursing kwamen ineens diverse klassen qua hoogte, en het lijkt me wel eens dat er nu meer klassen zijn, dan er Whippets mee kunnen doen.  Bij de coursing, de enige sport die wij doen, vind ik dat best jammer.

Ook showen hebben we incidenteel gedaan. En daar valt me op, dat keurmeesters erg gefixeerd zijn op de maat. Dat kan ook niet anders, “onze” FCI-maat staat gedicteerd. Maar ook hier zijn keurmeesters, die vooral kijken naar de “overall-kwaliteit” van de hond, en dat zijn dan keurmeesters die toch alle kwaliteiten enigszins in acht nemen. Eigenlijk mag dit niet..want te groot is te groot.

En dan heb je keurmeesters die niet helemaal zeker zijn van zichzelf, en dan zo’n home-made maatstokje bij zich hebben waarmee ze zich wat stakkerig bewegen in de ring, en soms met de gekste uitslagen komen (het ijk-apparaat is hier niet aan te pas gekomen, helaas).

Ook bij de coursing wordt een grotere Whippet streng afgestraft..( nou ja, die Whippet geeft er niets om, laten we wel wezen..er is nog steeds geen groot stuk leverworst voor de winnaar). Maar wordt hij of zij kampioen, dan is er geen rood-wit-blauw dek, geen titel op de stamboom, geen kampioenskruis, geen werkdek en bovenal….geen Wilhelmus als hij of zij mag plaatsnemen op het podium. Oh dear. Want we moeten wel denken aan die extra centimeters!!

En nu denkt de slimme, en wellicht ook de verveelde lezer..waar wil je nu naartoe.  Nou..kunnen we hier ook niet gewoon naar de ideale maat, met uitzonderingen naar boven en naar beneden? Met inachtneming van het feit, dat het ook niet te groot mag? Of te klein? (We hebben nu toch de DNA-test die verplicht is, Greyhounds door ons ras fokken, wordt echt lastig. ) Zodat we het aantal klassen in de coursing weer wat kunnen verkleinen, de wedstrijden weer leuk worden, de genenpool wat groter wordt (als ook de iets grotere whippets weer ingezet  worden voor de fok) en dat ik eindelijk met mijn iets te grote Whippet dat Wilhelmus mag beluisteren? Ik kan haast niet wachten..

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Alles gaat hier zo zijn gangetje. De honden zijn gezond en happy. Ze hebben enorm genoten van de sneeuw.

En hebben ook allemaal veel te veel sneeuw gegeten..en gingen vervolgens aan de dunne. Dat was dan weer ietsjes minder. Maar na de sneeuw, is het goed opwarmen bij je moeder. Suki en Elaine liggen vaak samen te slapen.

Een paar maanden geleden had ik bedacht, dat ik het Albert Heijnservies toch wel heel mooi vond. En dat ik maar eens zegeltjes moest gaan sparen. Na een maand had ik een halve kaart vol. Dat schiet niet echt op dus.. Vandaar maar een list verzonnen, en op Facebook gevraagd of er mensen waren die mee wilden sparen voor mij. En die mensen waren er..het was zo ontzettend leuk. Soms echt dagen achter elkaar envelopjes in mijn brievenbus, met de AH-zegeltjes, een leuk briefje, een lief kaartje..het was echt genieten. Het servies zal altijd een speciale betekenis voor me hebben, het is eigenlijk bijeengespaard door vrienden, kennissen en collega’s. Geweldig is dat.  Inmiddels heb ik genoeg zegels, zelfs om nog wat borden bij te reserveren. Mag ik van deze plek af iedereen bedanken die zegeltjes opgestuurd heeft? Ja? Hartstikke bedankt allemaal!

Het is fijn om te genieten van mooie dingen. Of dat nou een bosje roosjes is,

Of zelfs de groente die je staat schoon te maken, en je ineens denkt, goh, wat prachtig eigenlijk.

Maar het mooiste blijven natuurlijk de Whippets.

De oudste en de jongste bij elkaar..oma en kleindochter. Oma Donna is nog hartstikke fit en ziet niet op tegen een robbertje stoeien met haar kleindochter.

Het ziet er woest uit allemaal, maar stelt niet zoveel voor. Hoewel je de tv slecht kunt verstaan, als ze bezig zijn. Ze maken het je sowiezo wel eens lastig om tv te kijken.

En een wijntje drinken doe je ook nooit alleen hier..ze maken het mam soms behoorlijk lastig.

Inmiddels zijn wij een cave-loos huis. Suki heeft ze allemaal naar de eeuwige jachtvelden geholpen. Omdat we niet beschikken over eindeloze financiële fondsen, zijn we dus overgegaan op hard plastic manden. Cyrus vindt het niet zo erg, geloof ik.

Maar zachte ligplaatsen genoeg..

Het leven is nog altijd niet enorm zwaar voor ze. Nou ja, behalve afgelopen zondag dan, voor Elaine..die moest mee naar de show. Wat heeft ze er een hekel aan. Maar goed, 364 leuke dagen, en dan één keer iets moeten..moet kunnen, denk ik dan maar. Esmeralda heeft haar voor me voorgebracht, en dat deed ze heel erg goed. De keurmeester was onder de indruk van Elaine’s looks maar vond het wel jammer dat Elaine duidelijk niet enthousiast was..ze kreeg een Uitmuntend, maar geen plaatsing. Hieronder het keurrapport.

Ook Sterre moest er aan geloven. Esmeralda en Sterre deden het samen heel goed, een prima team! Sterre is op een lastige leeftijd qua lichamelijke ontwikkeling, en heeft, net als haar vader Cyrus, best even tijd nodig om serieus mooi te worden. Het is een heerlijk veulen nu. De keurmeester ziet er hier een beetje uit alsof hij Esmeralda ten dans vraagt.

Ook Chinookje moest zich van haar beste kant laten zien..en dat deden Sabrina en zij helemaal goed. Een mooie U voor Chinook!

Na zo’n showdag maak je het natuurlijk weer even goed met je honden..en dan is het nog leuker als Yvonne mee komt wandelen! Cyrus vindt niet alleen Yvonne lief, maar is zeker zo gecharmeerd van de twee mooie dames die ze meebrengt. Het was een lekkere wandeling met zeven blije whippets.

De kortste dag is achter de rug. Wat een donkere dagen soms.

Wel eens moeilijk om het licht terug te vinden. Maar gelukkig komt het altijd terug. Of het nu op het strand is,

of in mijn geboortestad Rotterdam,

Of tijdens een prachtig concert, wat mensen bijeen brengt en er een fantastische sfeer is,

of tijdens een weekendje weg met een lieve vriendin, op Texel,

Het licht komt terug. Altijd. Ik wens jullie allen veel licht, liefde en gezondheid in 2019.

Wat een weekend, en wat zijn we beretrots. Het Nederlands Kampioenschap Coursing, en natuurlijk deden wij mee met onze Cyrus (Ballistic Alpha Tauri) en Sabrina met haar Kootje (Ballistic Dakota) en haar Chinook (Ballistic Amarillo Starlight, gefokt door Jeroen en Gerdien).

Kootje liep mooi, het is nog een heerlijk klein fel dondersteentje. Maar Chinook..die liep zo ontzettend geweldig. En ook Cyrus zette zijn beste pootje voor en liet mooi coursing zien.

Natuurlijk kreeg Cyrus voor de tweede omloop nog een peptalk (niet nodig) en de dringende vraag om weer heel van het veld af te komen.

Sabrien had het iets lastiger, Chinook had besloten dat het nu toch echt moest gaan gebeuren en liet haar oog niet van het veld. Heel moeilijk om je whippet dan nog vast te houden, het zijn dan net palingen in een emmer snot.

Om een lang verhaal kort te maken..de prijsuitreiking was meer dan spannend. Hoe zouden ze beoordeeld zijn…

Nou, best goed, bleek.

Cyrus Nederlands Kampioen in de plusklasse!

Wàt kun je apetrots zijn op je hondje..maar het werd nog mooier,

Ook Chinook werd Nederlands kampioen plusklasse, uiteraard bij de whippetdames. Wat een dag zeg. Oom en nichtje op het erepodium.

Natuurlijk hebben we ze nog even netjes laten poseren.

Een dag met..eh..gouden franje eromheen.

Jeroen, Ellis en Ingrid, bedankt voor het toesturen van jullie foto’s, zodat ik gelijk even een snel blogje in elkaar kon frommelen. Vers van de pers. En Ingrid bedankt voor het komen met Wimpie, zodat er genoeg honden waren voor een kampioenschap bij de reuen.

Een weekend met veel warmte door de nabijheid van lieve vrienden. Bedankt, Sabrina, Jeroen en Gerdien, dat jullie samen met ons dit mee hebben gemaakt. Daar zullen we nog wel eens over napraten, denk ik.

En natuurlijk bedankt aan alle vrijwilligers en bestuursleden van Osse Windhondenvereniging “Het haasje”. We hebben, door jullie inspanningen, deze dag mogen meemaken.