Ballistic Whippets

8 weken, en 2 dagen. Inmiddels zitten we op dag 58. Gek, ik heb er zoveel vertrouwen in en toch een zucht van opluchting..worden ze nu geboren, dan valt dat niet meer onder de categorie “vroeggeboorte” en hebben de pups een prima kans op leven. Nou ja..het zijn allemaal van die mijlpaaltjes.

Inmiddels denk ik dat het zeker nog even duurt. Uiteraard zijn we aan het temperaturen.

En vanmiddag rond 17.00 uur was het 37,8. Ik heb mezelf getrakteerd op deze thermometer, die er 9 seconden over doet. Daar kan Elaine mee uit de voeten, zeker omdat ze na elke meting een snoepje krijgt. Je moet het tenslotte een beetje aantrekkelijk maken, in Rotterdam zouden we zeggen, geen pretje, steeds dat ding in je hol…

De dader ligt er onschuldig bij. Nou ja, ik ben de eigenlijke dader, maar hij had er ook een aandeel in. Een groot aandeel. (Dat zeggen mannen toch altijd?)

Als de bevalling op gang komt, staat het mediacircus klaar. Alles is opgeladen en de webcam, hier niet zichtbaar, op zijn plaats.

De kraamkamer vandaag alweer in de Dettol gezet. En de tafel is klaar. Ik ook. Ze kunnen komen.

De dame maakt het goed. Hier maar weer even op tafel.

Vanochtend at ze voor het eerst een beetje met lange tanden.

Is niet erg..ze krijgt meerdere herkansingen per dag. Wat dat betreft, ben ik met Elaine heel erg verwend, ik moest er meer over waken dat ze niet te dik werd, dan dat ze te weinig binnen zou krijgen. Een teef die moet bevallen mag niet mager zijn, maar ook zeker niet te dik. En na de bevalling mag ze los, dan gaan we haar echt verwennen om de melkgift goed op gang te krijgen. Elaine doet het allemaal goed. We hebben vandaag heerlijk gewandeld, ze gaat in vlotte draf en af en toe een handgalopje, maar het sprinten is heel even verleden tijd. (Gisteren nog niet en dat vond ik toch even spannend..we willen geen geklutste puppen). Al met al redelijk mooie tijden, ware het niet dat mijn schildklier echt kliert..van veel te hoge waarden na de ontsteking, nu veel te lage waarden en dat voelt helemaal niet lekker. Gelukkig komt Sabrina morgen, zij neemt de nachtdienst over, mijn altijd trouwe vriendin.

Vandaag de nagels nog maar even geknipt bij het hele koor. We willen Elaine komende week niet uit het kraambed hoeven plukken om dat te doen. Cyrus geniet er stiekum altijd een beetje van.

Tja, en dan krijg je uiteraard na afloop allemaal een snoepje.

Nou ja..het gaat allemaal goed. De Arabieren zeggen..prijs de dag niet voor het avond is. En de Engelsen zeggen, so far, so good. En ik zeg nu helemaal niets meer tot het nest er is..duimen en positieve gedachten welkom!

Nou ja, inmiddels al weer zeven weken en twee dagen. Het gaat hard nu. Komende week nog wat dingetjes buitenshuis doen, en vanaf vrijdag blijf ik bij Elaine en gaan we temperaturen etc.

Elaine wordt bijgestaan door haar echtgenoot. Maar Cyrus wilde niet naar de zwangerschapscursus. Dat ging hem net een stap te ver.

Zelf heb ik de vakliteratuur maar weer eens ter hand genomen, kijken of ik er nog “de gouden tip” uit kan halen. Maar ik heb het bij vorige bevallingen bijna uit mijn hoofd geleerd..

Intussen voeren we Elaine nu wel bij. Het is niet de bedoeling dat ze moddervet wordt, maar ze moet wel bouwmaterialen hebben voor de pups. En natuurlijk een klein toetje.

Een stukje panini zou er ook wel ingaan en ze weten precies bij wie ze moeten zijn. Mijn altijd consequente echtgenoot.

Natuurlijk even op tafel..ze groeit goed, maar ik zie nog werveluitsteeksels, dus het zijn toch hopelijk meer pups dan verwennerijenvet.

Soms denk ik, oh Elaine, wat heb ik je aangedaan..zeker als ze zo als een aangespoeld walvisje in de werpkist ligt.

Maar op de bank springen gaat nog moeiteloos en een sprintje trekken ook wel. Dat zal komende week ook wel veranderen.

Intussen zijn ook de leuke hondenpaspoorthoesjes van Helen binnen..enig! We zullen binnenkort een vijfde bestellen.

U hoort van ons.

Zes weken zwanger alweer..over drie weken hebben we, Deo Volente, een gezond nest pups.

Elaine heeft wat Diva-gedrag.

Ze ligt graag uitgestrekt op de bank, en is wat kritischer op haar eten. De puppy-brokjes blieft ze niet zo heel graag. Dat gedrag vind ik bij een zwangere dame nog wel te hebben, wetende dat ze na de bevalling zo ongeveer de werpkist op zal eten bij gebrek aan beter. Dus heb ik braaf wat Carnibest Actief besteld. Daar krijgt ze maar een klein beetje van want het is erg hoog in de energie en Elaine is zeker niet mager. Voor de dekking heb ik haar iets voller gelaten. Bij Donna was dat echt nodig, bij Elaine eigenlijk niet. Maar nu gaan de pups pas echt groeien. Komende drie weken gaat ze er heel anders uit zien. Het valt me op dat ze momenteel erg uitzet in de ribben. Je zou een kop koffie op haar rug kunnen zetten. Maar dat doen we niet.

We hebben de werpkist vast opgezet, om te wennen voor Elaine.

Dàt is toch weer een nieuwtje en dient terdege onderzocht te worden. Donna gelooft het wel, die kent dat ding inmiddels prima en blijft gewoon in haar cave.

Hij is goed bevonden, en Elaine slaapt er in. Prettig dat ze dat vast doet en dat het een vertrouwde plek wordt. Nog altijd blij met Martin’s home made kist. Ik moet hem nog even Dettollen (de kist).

Bij zo’n nest komen bergen textiel kijken..handdoeken in de kookwas, benchkleden, werpkistvetbedden etc. Natuurlijk heeft de wasmachine het een week of twee geleden begeven. Er staat nu een fonkelnieuwe mijn wasjes te draaien want zonder, dat gaat echt niet.

De kraamkamer is eigenlijk wel klaar, de tafel met benodigdheden mag nog even wachten. Dit keer willen we ze ook laten wennen aan het hondenluik, in de hoop ze vroeg op weg te hebben met de zindelijkheid. Maar da’s allemaal nog toekomstmuziek.

De tralies van het hekje gaan we nog van plexiglas voorzien. Zo vervelend als je de brandweer moet bellen omdat een pup er wel met zijn kop doorheen kan op de heenweg, maar niet meer op de terugweg.

Elaine is ook bezig. Ze doet het stilletjes maar is bezig met de aanleg van de melkbar.

Haar buik zakt nog niet erg de diepte in. Ik ga er vanuit dat dat in de komende drie weken gaat gebeuren.

Het is een standfoto van nix, ik weet het maar deze is niet voor showdoeleinden.

De aanstaande vader maakt zich ook heel erg druk. Not.

Zolang hij zijn natje en droogje maar krijgt, en niet te vergeten de wandeling, vindt hij het allemaal best. Het talrijke bezoek dat naar Elaine en hemzelf komt kijken, vindt hij beregezellig, zolang hij een knuffel krijgt en tegen het bezoek aan mag liggen.

Mijn excuses voor de kwaliteit van de foto’s, die zijn niet geweldig. Ik roep altijd maar dat het maar een blogjescameraatje is maar Mart zegt dat ik het boekje dat erbij zit, eens door moet lezen. Nou ja. Wie weet.

De feestdagen zijn weer voorbij, en ik ben er blij om.

Het was een kerst met een groot gemis. En zorgen om mijn lieve schoonzusje. Mijn eigen gezondheid was ook niet om over naar huis te schrijven. Maar dat gaan we allemaal achter ons laten, waar mogelijk. Nu is het voor ons tijd om ons te richten op het nestje van Elaine en Cyrus.  Op onderstaande foto 4 1/2 week zwanger,

En nog niet niet eens een hele week later: 5 weken en 2 dagen nu.

Dat zijn van die dingen..je vraagt je af waarom je toch geld uitgeeft aan een echo, als even later de tepels bijna in je oog springen. Maar goed, het was wel heel leuk en een puntje van vreugde.

Nu is er werk aan de winkel. In eerste instantie voor Mart (omdat mìjn hormonen ook opspelen, denk ik..) Heel de keuken gewit. Daar worden onze pups geboren en ik wil het brandschoon en gezellig. Dus mijn lieverd ging de ladder op.

En alle hoekjes in en alles is weer fris. Blinkt weer, die keuken.

Mijn werk was uiteraard ook héél zwaar.

De uitzet moest wat aangevuld worden. Het leuke is dat onze werpkist ook bij de Moon Orchids (Marc en Tinne) en bij Jeroen en Gerdien gebruikt werd en iedereen vult wat aan in de uitzet, zodat we nu wel zo’n beetje op alles voorbereid zijn zonder veel aan te hoeven schaffen. Alleen de dingetjes die beperkt houdbaar zijn. Maar uiteraard hebben we ook een grote nieuwe mand voor de puppies gekocht, om lekker samen in te slapen als ze wat groter zijn. Die gaat het nest wellicht niet overleven (Ballistics staan niet bekend om hun serene rust als pup) dus zetten we hem nu maar vast in.

Helemaal goedgekeurd door tante Truffel en oma Donna.

Oma Donna is vanmiddag even naar de osteopaat geweest. Een paar weken geleden gaf ze een gilletje tijdens de wandeling, en ze liep niet zo vloeiend als normaal. Alles is weer even rechtgezet en Mart kreeg een compliment over haar prachtige conditie, haar fijne gedrag en prima gebit. Heel fraai voor een hondje van 10. Dus ze kan nog wel wat kleinkinderen opvoeden, denk ik zo.

Volgende week weer een update..ik beloof het.

Het is lang, lang geleden dat ik een blogje gemaakt heb. De mensen die me kennen, weten waarom. En na alle gebeurtenissen sta ik nog niet helemaal in de juiste versnelling maar er is vooruitgang. Daarom doe ik toch weer eens een gooi, zeker ook omdat we in het voorjaar van 2018 hopen op een nestje van Cyrus en Elaine.

5 september zijn we vertrokken naar Texel. U kent het wel.

We waren met Gerdien, Jeroen en hun whippets Liza, Noor en Amy, wat zowel voor ons als voor de whippets de vakantievreugde aanmerkelijk verhoogde. Heel prettig, want in tegenstelling tot vorig jaar was het weer niet zo top. Pap heeft me veel over het weer en de wolken geleerd, en als je deze wolk, een cumelonimbus, ziet verschijnen, weet je dat een paraplu geen overbodige luxe is. We hebben veel van deze jongens zien overkomen.

Maar achter de wolken schijnt altijd de zon, zeggen ze dan.

En dat is ook zo. We zijn met zijn vieren elke avond heerlijk uit eten geweest. Zalig was het. Helaas kan mijn blogjescameraatje de gezellige restaurantsfeer met bijpassend licht niet helemaal aan en zijn de foto’s van Jeroen en Gerdien niet zo goed uitgepakt. En ik ga geen aardige mensen lelijk op de foto zetten. Maar de toetjes, die waren dan wel weer veelbelovend fotogeniek.

Soms moet je best even wachten op een toetje maar het valt dan voor een chocoladetaartje ook helemaal niet mee om naar je tafel te komen lopen. Alle begrip.

Beetje apart dat Jeroen, toch de fokker van het Ballistic Diamantnest, kiest voor een Diamanthaas…ik hoop dat alle zes de dochters van Noor het nog goed maken.

Het grote genieten van een vakantie met de caravan is natuurlijk dat de honden gewoon mee mogen. Veel gezelliger. Hier Donna, ze heeft het erg naar haar zin, en ziet er nog goed uit voor haar bijna 10 jaar, vindt u niet?

Thuis doen we niet zo aan honden in bed, te onrustig, maar op vakantie mag bijna alles en Elaine vindt het heerlijk.

Af en toe scheen de zon wel degelijk, en verhuisden de whippets acuut naar het strategisch geplaatste whippetzonnebed voor vier. Cyrus neemt gelijk even zijn kans waar..ff checken of de lady per ongeluk niet loops is..

De honden genieten van de aandacht. Jeroen knuffelt Cyrus maar eens, de mannelijke uitgave en nestbroer van zijn eigen mooie Noor.

Cyrus is enorm gelukkig. Na zeven weken lijnrust wegens een dikke teen, hebben we hem op het strand weer losgelaten, om te beginnen met korte stukjes.

Hij verzorgde zijn eigen aquatherapie. Een Ballistic zeehond. We hebben hem maar gauw teruggeroepen want hoewel Cy een sterke zwemmer is, is de stroming onbetrouwbaar daar.

Ze zeggen dat de regenboog droogte belooft, geloof ik. Dat gaat dan toch niet altijd op.

Maar Gerdien en ik lieten ons niet binnenhouden door een buitje..er zal geshopt worden! Gelukkig hebben we allebei dezelfde smaak qua winkelkeuze. Geweldige interieurwinkeltjes..en de Texelse Chocolaterie..om van te watertanden. Onderstaande foto lijkt gereedschap weer te geven, maar het is allemaal van chocolade en de bonbons zijn echt de zonde waard.

Over die twee kilo die ik aangekomen ben en niet bepaald nodig had, gaan we het niet hebben. En niet alles klinkt even aantrekkelijk trouwens.

Ze zijn er weer..nou, top hoor, zaten we echt op te wachten. Not. Dan vind ik onderstaand uithangbord weer veel aantrekkelijker:

Maar da’s gelukkig niet nodig gebleken.

Na het vertrek van Jeroen en Gerdien hoorden we dat het serieus zou gaan stormen. Mart nam zijn maatregelen.

Stormbanden binnen en buiten. Maar toen bleek dat het woensdag 13 september windkracht 10 op Texel ging worden, dronken de heren des huizes samen een biertje en besloten dat het verstandiger was om in te pakken en de dag van tevoren naar huis te gaan.

Jammer, maar mede dankzij Gerdien, Jeroen en alle whippets hebben Mart en ik toch een fijne week gehad.

Lang geleden, een blogje van deze kant. Dat heeft zo zijn redenen. Met pap gaat het niet zo goed, hij is ernstig ziek, prostaatkanker met uitzaaiingen naar longen, botten en lymfe. Dan wordt het bijhouden van een blogje zomaar iets minder belangrijk. Maar pap en mam zijn dapper, ze houden vol en we (Mart en ik) proberen regelmatig dingen met ze te doen die zij, wij of beide partijen leuk vinden, of dingen die noodzakelijk zijn qua ziekenhuisbezoek etc.  Mijn broer is uiteraard ook volop van de partij dus met zijn drieën zijn we er voor ze. Ze hebben fijne buren en een fijne tuinman die niet alleen de tuin doet.

De coursingliefhebbers zal het wellicht opgevallen zijn dat we er de laatste coursings niet meer bij geweest zijn. Donna is met pensioen. En Cyrus..er was iets mee. Moeilijk de hand op te leggen, maar hij liep niet zoals anders en gaf soms een klein gilletje om daarna weer perfect door te lopen..zij het iets minder dan we gewend waren.

Ook Donna was na haar laatste coursing weer even mank. Ging daarna weer goed, maar toch reden om even in de gaten te houden. Coursing is niet alles..ze moeten ook lekker in het bos kunnen rennen, zonder narigheid.

Vandaar dat we met Cyrus naar Dr van de Rijt geweest zijn en die was toch bang voor een hernia in de nekstreek, bij Cyrus. Hij heeft voor drie weken medicatie gekregen, en hoewel Dr. van de Rijt normaal niet zo van het doorsturen is, zei hij toch..en misschien eens laten kijken door Dr. Aharon.

Nu had ik die naam al vaak gehoord, en in veel hoedanigheden. Samenvatting: ze moest behoorlijk goed zijn. Als Dr. van de Rijt zoiets zegt, neem ik dat aan, dat vertrouwen is er nadat hij al 30 jaar mijn dierenarts is en het bijna altijd bij het rechte eind heeft. Dus gistermiddag ben ik naar Noorden gereden. Nee, niet Het noorden, al was dat voor ons van hieruit wel het geval, maar naar het plaatsje Noorden. Niet om de hoek ofzo, een goede anderhalf uur rijden en terug in filetijd mag je daar nog anderhalf uur bij optellen. Maar ja..ze zijn het waard.

Ze? Ja, Cyrus wilde ik er zeker heen hebben maar voor Donna vind ik het absoluut waard dat deze dame nog pijnvrij een x-aantal jaren de Geldropse bossen onveilig kan maken. Ik kan niet eens beginnen te beschrijven wat Donna allemaal voor mij gedaan heeft (17 prachtkinderen, zoveel eerste plaatsen, Internationaal Coursingkampioen, Holland Coursing Cup, CAC’s en nog zoveel meer) en al was ze gewoon een dubbelemuiskeespoedel zonder wat dan ook geweest, het mooiste aan Donna is nog altijd haar karakter en daar gaat het uiteindelijk om.

Dus..gistermiddag even een ritje. De snelweg is saai, maar met een lekker muziekkie prima te doen, en het laatste deel genoot ik van de weiden, de vogels etc.

Tja, dan ben je er en Donna ruikt normaal gesproken een dierenarts op 100 meter afstand en probeert ‘m dan te peren. Niet deze keer. Ook binnen was ze heel nieuwsgierig wat er zich achter de deur afspeelde. En toen we naar binnen mochten, wilde ze graag alle aandacht van Dr. Aharon, nam snoepjes aan en was zeer geïnteresseerd in deze dame. Mijn mond viel bijna open.  En er was toch gewoon echt een behandeltafel, en alles wat verder in een dierenartsenpraktijk aanwezig is. Verbazend.

Dr. Aharon is een kleine dame met een grote uitstraling. Vriendelijk, grote blauwe ogen achter een bril, blonde krulletjes en geïnteresseerd in je honden. Nou ja..mijn hart had ze meteen door op te merken dat Donna een geweldig mooi hondje was en uitstekend gebouwd. Kijk..een kenner. 🙂

Cyrus was wat meer op zijn hoede. Die had bij Dr van de Rijt twee spuiten gehad, drie weken geleden en dacht maar dat hij het best onder mijn stoel kon gaan liggen. Maar ja, ik ga niet heel die afstand rijden om Cy onder een stoel in de spreekkamer te gaan laten liggen, dus hij was de sigaar. Een uitgebreide anamnese volgde, en daarna de behandeling. Op de plaats waar Dr van de Rijt de hernia had gecontateerd, was de zwelling weg (door de medicatie) maar de wervels ter plaatse zaten nog niet helemaal top. Ook had hij in de onderrug wat wervels die vatbaar waren voor correctie en zijn bekken bleek niet helemaal recht meer te staan. Dat is allemaal ter plaatse gecorrigeerd, Dr Aharon wees me aan wat ze zag, corrigeerde en wees me toen aan hoe het nu stond. Jemig. Het lijkt zo simpel maar dat is het uiteraard niet. Ze vertelde me dat Cy hier 48-72 uur pijn aan zou hebben maar in overleg kozen we niet voor pijnstilling. Hij gaat al zo ruig tekeer thuis en het is nu, hoe hard het ook klinkt, beter dat hij even kan voelen waar zijn grenzen liggen. Over twee weken neem ik hem mee terug naar Dr Aharon. In de tussentijd aan de lijn, liever niet in de auto springen (lukt), liever niet op banken springen (oeps, dat is een lastige) en aan een tuig aan de lijn, korte stukjes. Jasjes mogen niet over de nek aangetrokken worden. En nog wat regels.

Tja, en toen Donna. Ze is helemaal nagekeken, geen gewrichtje werd overgeslagen. Dr. Aharon constateerde dat twee van de gewrichtjes in de elleboog van de rechtervoorpoot niet helemaal netjes aansloten, en corrigeerde dat. Donna had niet eens de tijd om te piepen, zo snel ging het. En jemig..was dat steeds die mankheid in de rechtervoorpoot waardoor we haar, voor haar laatste coursing, heel lang niet ingezet hebben? Dan denk je toch even, als we hier eerder geweest waren, zou het uitgemaakt hebben? Midden op haar rug stond één wervel ook niet helemaal zoals het moest. Ik merkte aan Donna al dat ze niet zo fanatiek was als voorheen in het bos. (een belangrijke reden om haar ook even mee te nemen). Dr Aharon zei, vrij laconiek..tja, een heel goed gebouwd meisje met een klein beetje pijn in haar rug zo af en toe, net zoals wij allemaal..:-) Ik vond het alweer verbazend, dat Donna, ook al deed de behandeling af en toe echt even pijn, nog steeds naar Dr. Aharon toe trok.

Enfin..the proof of the pudding is in the eating. Over twee weken gaan we terug en dan eens zien of Donna weer de vrees van de bossen wordt, en Cyrus Master of the coursingfields..:-) So far, so good. Cyrus is vandaag heel erg moe. Maar een knuffel is toch nodig.

Toch ligt hij het liefst in een warme mand.

Voor de rest gaan we ons klaarmaken voor de kerst.

Ik hoop dat u ons niet kwalijk neemt dan we voor deze éne keer geen kaarten sturen. Net zoals Cyrus momenteel, mis ik even de energie en zou het liefst een paar weken in een warm mandje liggen. Dat kan ik mijn collega’s en werkgever niet aandoen, de honden ook niet etc…maar die kaarten houden jullie van me tegoed, voor volgend jaar. 

We wensen jullie vanaf hier alvast een fijne kerst en een goed en gezond 2017.

Vandaag zijn we, samen met Tinne, met ons koppeltje Cyrus en Elaine naar de dierenkliniek van de Universiteit van Gent geweest. Ze zijn er erg kundig op het gebied van hart-echo’s met doppler en hebben al vele whippets gezien en beoordeeld. Ik vind het heel belangrijk dat we geen whippets met potentiële hartproblemen op de wereld zetten, en dus dienen beide ouders “clear” te zijn in dit opzicht. Ff spannend, want de ervaring met Truffel leerde ons dat dit geen vanzelfsprekendheid is.

Maar Goddank..beiden bezitten een prima hartje, en de eerste horde is dus genomen voor een nestje in het najaar van 2017. Een positief fokadvies!

Heerlijk om samen met Tinne te gaan, en deze ervaring samen te delen, temeer omdat Dyllis voor de tweede keer, en voor het tweede nest, ook een positief fokadvies kreeg. Dus konden we de terugreis aanvangen met hoop voor de toekomst. En dat is prachtig.

Wat een geweldig weekend . Super georganiseerd door de mensen van het Haasje, en alle verdere vrijwilligers. Mensen, jullie hebben ons weer een topweekend bezorgd. Chapeau.

Vrijdagmiddag kwamen we aan. Het was warm, maar nog te doen. Even tijd voor een beetje bijkletsen met iedereen, even genieten van een momentje met je hond..

We vinden het belangrijk dat onze honden goed gesocialiseerd zijn, een proces dat nooit stopt. Kindjes mogen dus, (op uitnodiging) altijd even de honden komen knuffelen. Leuk voor beide partijen.

Truffel, met haar sprekende ogen.

Beetje commotie in de voortuin. Ik denk dat er iets met kip gedaan wordt in de keuken.

Kleine Chinook, dochter van Noor en Mistral, is gezellig bij ons in de voortuin, ze past naadloos in de roedel en speelt de hele dag met Elaine. En ook zij weet wat  kip is, geloof ik. Maar ja, onze honden weten dat er ook altijd wel iets voor ze afvalt.

Je krijgt er wel een beetje bedelaars van..bij mij niet. Bij Mart is dat een beetje anders. Ze kijken wel heel lief naar zijn bord..dat krijg ik er ook nooit meer uit, vrees ik.

Zaterdagmorgen, het begin van de showdag. Sabrina in de ring met haar Chinook. Die thuis meer onder de naam “Terrorpup” bekend is. Een ongelofelijk vrolijk meisje, nergens bang voor en met de energie van een tornado. Da’s nog niet zo gemakkelijk, een eerste keer in de ring. Maar..de basis is gelegd, het begin gemaakt.

Oh ja. U ziet op dit blog fraaie foto’s, zoals bovenstaande. Die zijn van Marc Gemis. U ziet ook heel middelmatige foto’s met minder serieuze onderwerpen, die zijn van mij. Marc, bedankt weer voor de foto’s en Tinne voor de snelle plaatsing, zodat ik vanavond dit blogje kan larderen met ook nog wat mooie foto’s. Vooral die van de coursing.

Ik ging zelf met Elaine de ring in. Het was een heel grote klasse, 14 teven, en de keurmeester, de heer Buitenkamp, splitste de groep op in 2. Eerst de groep waarin Elaine zat, daarna de groep waarin Kate en Tinne waren. Tinne zag dat ik wat moeite had met Elaine’s nogal snelle draf en was zo ontzettend lief en sportief om haar even over te nemen. Ik denk dat dat wellicht wel een unicum in showland is, dat iemand behalve haar eigen hondje ook nog even een ander hondje erbij doet in dezelfde klasse. Voor mij is Tinne dan ook een klasse apart.

Elaine werd eerste, en Kate prachtig tweede. Dus Tinne handelde even twee hondjes naar de twee eerste plaatsen. En da’s een dikke knuffel waard.

De eerste zes. Proficiat allemaal!

Ik pik nog even de foto’s van mooie Kate,

En die van knappe Dyllis, die eerste werd bij de plusteven.

Met Leila (Ballistic Al Naïr) als tweede, van de zes. Ik vind haar toch zo mooi.

Kootje (Ballistic Dakota) zette ook haar beste pootje voor. Een klein, pittig en ontzettend lief meisje, ze doet me vaak aan Maggie denken.

Een mooi moment vond ik het showen van Cyrus, ook door Tinne. Hij wilde eerst echt even niet, maar besloot uiteindelijk dat de vriendelijke drang van Tinne dan toch wel een rondje waard was.

De keurmeester vond hem bijzonder mooi. Cyrus liet dan ook erg mooi gangwerk zien. Maar omdat hij iets te groot is, bleef het bij een ZG, zo ook voor alle plusteven. Ach ja, het is in ieder geval consequent. Cyrus stond helaas alleen in zijn klasse, er was geen concurrentie. Daarom kon hij ook niet meedoen voor de Schoonheid- en prestatieprijs, die hij vorig jaar wel haalde. Zonde, maar ik was allang blij dat hij mee mocht coursen, we waren een beetje laat met inschrijven maar het is via de reservelijst toch nog gelukt.

In de avond gezellig samen gegeten. Dat zijn toch altijd de meest gezellige momenten, echt genieten, lekker bijkletsen (met als hoofdonderwerp, vrees ik, toch wel whippets. Mart, de risotto was zalig.

En dan op zondag de coursingdag. Chinook had al even mogen trainen..en ging direct, zonder enige aarzeling, als een speer achter het haas aan. Geweldig!!!

Voor mij misschien wel het allermooiste moment van dit weekend: het kwartje is gevallen bij Elaine. Ze heeft driemaal getraind, de eerste keer nog matig, de tweede keer al stukken beter..en zondag na de eerste omloop mocht ze nog een keer. En daar ging ze..het hele parcours! Heel, heel grote dankjewel voor Simon van Zanten, die peentjes gezweten heeft om kort voor te draaien, zodat ze steeds uitgedaagd bleef, maar er ook voor zorgde dat er geen gevaarlijke situaties ontstonden. Dàt is vakmanschap.

Bij de plusreuen helaas maar twee honden ingeschreven. Cyrus en Diego, van Monique en Dennis. Beide mooie courses, waarbij ik zelf Diego de eerste keer wat beter vond, en Cyrus de tweede keer. Ik was een beetje bezorgd want na de zes weken rust voor zijn twee dikke tenen wist ik niet of hij weer volledig in conditie was en de grond was erg hard door de warmte. Maar de tweede omloop had hij zijn behoorlijke snelheid weer en hij kwam ongedeerd van het veld. Goddank. Hij won, en dat is leuk maar trots waren we toch wel geweest..hij is weer helemaal terug.

Zoals u gewend bent, een foto van de buit:

De showrosetten van Cyrus en Elaine, en de beker van Cyrus.

Trea, Leo, Sabrina, Marc, Tinne en alle andere fijne coursingmensen: bedankt voor dit ontzettend gezellige weekend, hoop dat we dit nog vaak kunnen doen!

Juist. Rome. Dat was misschien vroeger zo maar wij hebben toch maar gewoon het vliegtuig gepakt. Even een midweekje er tussenuit. Een hotelletje vlak bij de Piazza Navona, midden in het historisch centrum van Rome.

Drie fontijnen, waar je helaas niet je voeten in mag koelen na een lange dag lopen in de warmte (want jemig, was het daàr even zomer!). Maar ik denk dat er net een grapjas teveel aan de gang is geweest met waspoeder of iets dergelijks..

Geen nood, je kunt altijd nog naar de Tiber. En die moet je toch over, als je naar Vaticaanstad wilt, en naar de St. Pieter, de grootste kerk van de wereld.

We hadden hem wel van binnen willen zien, maar helaas stond er ook de grootste wachtrij van de wereld, en dat in de blakerende zon..volgende keer misschien.

Hoewel ik niet weet of die volgende keer er komt, want we hebben geen muntje in de Trevifontein gegooid. Om daar bij te kunnen komen, moet je echt bereid zijn om een partij volksworstelen te doen, en ik had er geen zin in. De highlights zijn leuk, maar de verstilde straatjes soms nog leuker. En de doorkijkjes.

Je zult er maar wonen..prachtig.

Een beetje loeren, altijd leuk..in Rome doen ze niet aan spanplafonnetjes.

De oudheden zijn bijzonder om te zien, als je bedenkt dat zoiets 2000 jaar geleden gemaakt is.

Er zijn ook afschuwelijke dingen. Van iets recenter datum.

Maar goed, het is allemaal een kwestie van smaak. Enge dingen waren er ook. Zoals dit restaurant, waar ze pasta met stukjes Truffel serveren..

Gelijk even naar huis gebeld maar gelukkig, Truffel lag happy te wezen op de bank. En nog meer enge dingen..ik weet nog altijd niet wat dit etalagevullende ding nou voor functie had.

Grappig gegeven..op de Campo dei Fiori was een leuke markt, die eeuwen geleden begonnen is als bloemenveldje..en daarna de functie kreeg van executieplaats. Boven de kleurige kramen staat dan ook iets dat lijkt op de grim reaper, die lijkt te denken: “Mijn tijd komt nog wel. ”

Ik wilde uiteraard in Rome nog wel even een Fendi-jurkje kopen.

Hadden ze mijn maat niet..nou, jammer voor Fendi.

Toen viel mijn welgevallig oog op dit jasje. Want op een kuiken lijken, dat willen we toch allemaal? Maar helaas, ik vrees dat het geen a-lijn had.

Dan zo’n leuke kaftan misschien..maar ik heb toch graag een iets lagere hals.

Van al dat winkelen krijg je honger. Maar hier hebben we toch maar niet gegeten.

Natuurlijk hebben we heerlijk de toerist uitgehangen. Rome is prima aan te lopen, maar voor de gein toch een stukkie fietstaxi gedaan..vrees niet, er zat een motortje in.

Na twaalven hoor je in Italië geen cappucino meer te drinken..maar dat hebben we lekker toch gedaan. Zalig.

En natuurlijk drink je de lokale wijn, maar zo’n heerlijke Margarita op zijn tijd..hmmm.

Veel vogels in Rome. Vreemd om het geluid van zeemeeuwen hier te horen, maar ja, je zit toch dicht bij de kust.

En dankzij alle toeristen houden ook de mussen zichzelf prima in leven. Die zijn dan ook niet verlegen.

En de alom tegenwoordige duiven.

Ik gun alle dieren het leven, maar het was even raar om een stel dikke regendruppels op mijn hoofd te krijgen, die geen regendruppels bleken te zijn. Geen wonder dat de bewoners van Rome op deze wijze hun was ophangen:

En de muggen hadden zich wat mij betreft ook wat in mogen houden..wat er precies voor soorten zitten weet ik niet, maar ik heb minstens 20 grote beten die zich nu om aan het zetten zijn naar blaren. De foto zal ik u besparen.

Reizen heeft twee mooie kanten..het beleven, en het thuiskomen. Sabrina was zo ontzettend lief om bij ons thuis op de honden te passen, en ze had uiteraard haar Indie, Kootje en Chinook mee. Een foto van de twee gezusters, Donna en Indie.

Chinook, die zich de hele week suf gespeeld heeft met Elaine, uiteindelijk toch in slaap gevallen tussen Indie en Truffel.

Cyrus, die ons toch wat verwijtend lijkt aan te kijken.

En nogmaals Chinookje, die we samen met Elaine hebben meegenomen naar de Intratuin.

Sabrien, dankjewel meid, zonder jouw hulp was deze trip niet mogelijk geweest.

Maar ook zo heerlijk om weer thuis te zijn, want:

Het is al weer even geleden, het laatste blogje. En nou denk ik niet dat u daar wakker van ligt, maar toch..we zenden weer eens even een berichtje de ether in.

Het allermooiste Ballistic dagje was natuurlijk 23 maart, de geboorte van de zes prinsessen van Noor en Mistral. We zijn zo trots op deze dames en ik vind het heerlijk dat ze onder de naam “Ballistic” door het leven mogen gaan, al krijgen ze van hun eigenaars natuurlijk veel mooiere namen mee..onze diamantjes. Jeroen en Gerdien maken mooie foto’s, prachtig om te zien, en dagelijks is er uitzending van de Whippetcamera..en dat mag u letterlijk nemen.

Donna is nu dus de oma van zes kleindochters. Zelf is ze gelukkig nog gezond en fit en heeft afgelopen weekend nog een mooi rondje coursing weggegeven.

Heerlijk dat het weer voorjaar is, en dat alle bomen en planten weer uitlopen en het zonnetje er regelmatig bij is. De whippets zijn gespecialiseerd in het zoeken van de zonnigste plekjes in de kamer.

De tuin is vol plantaardig leven,

maar schakel ook het dierlijk leven niet uit.. De mezen inspecteren de (nog net op tijd schoongemaakte) nestkastjes, ik zie jonge visjes en bovendien leek de vijver een week of twee geleden wel een parenclub voor kikkers. Inclusief trio’s..en de eerste kikkervisjes zwemmen nu ook al rond.

Donna heeft wel eens de neiging om haar runderkophuid tot de volgende dag te bewaren. Maar het lijkt me toch niet ontspannen eten zo, met drie van die grondhaaien die wachten tot je je snack even los laat.

Inmiddels hebben we ook de eerste coursing weer achter de rug. De chocoladecoursing, altijd gezellig en goed georganiseerd, zoals altijd weer chapeau voor de vrijwilligers. Mart draagt ook zijn steentje bij, als starter. Maar gelukkig heeft hij ook tijd om “onze” Kootje, van Sabrina, nog even te aaien. Kootje zag er als altijd prima uit en was in superconditie, maar op de één of andere manier vertaalt zich dat niet naar punten.

Het was een heerlijke dag, prima weer, en gelukkig veel tijd voor aaien. Monique verwent Cyrus met haar aandacht, en die kan dat zichtbaar waarderen.

Cyrus liep heerlijk. Hij geniet er zo ontzettend van, en als hij dan met een glimlach van het veld afkomt, vergeet hij de kill te maken en komt gelijk naar me toe. Dat levert ook al geen punten op, dus we wonnen geen chocolade paashaas. Maar da’s niet erg, er waren wel leukere hazen te zien..alleen was deze niet te winnen.

Het is geweldig om je hondje zo lekker bezig te zien.

Gelukkig ben je daarvoor niet afhankelijk van coursings..het bos is ook geweldig. We kwamen Jacqueline Wagener, mijn achterbuuf, tegen, mèt camera. Ze maakte wat mooie foto’s van mijn vrolijke stel.

Cyrus zoekt altijd de allergrootste stok die hij kan vinden, en gaat daar als een idioot mee rondrennen. Heerlijk vindt hij het, om dan vlak langs je te scheren, en hij raakt je niet maar vergeet de breedte van die stok zodat je bijna op je gezicht gaat van de klap in je knieholtes..nee, ze zijn niet altijd even elegant, die honden van ons.

Echte waterratten zijn het niet, maar voor de fun even een stukje door het water heen, dat kan er dan nog wel af.

Cy had een gek bultje op zijn borst, een soort kleine roze bloemkool die hard groeide. Het zat me niet lekker, en een dag later zag ik er ook eentje, zij het een stuk kleiner, bij Donna..dus vandaag naar dokter van der Rijt. Die dacht aan een histiocytoom. Hij verdoofde beide whippets plaatselijk, knipte het vieze ding af en brandde de wondjes dicht. Nix meer van te zien nu. En dat voor een bedragje waar je maar weinig begoniaatjes voor kunt kopen (want u weet het..die tijd komt er aan!). Jemig. Wat hou ik van die man. Donna en Cyrus gedroegen zich keurig en lieten hem zonder klagen of tegenstribbelen begaan..van hen hou ik ook.

En van Mart, die mij voor mijn verjaardag op een heerlijk etentje trakteerde.

Ik wens u allen veel mooie zonnige dagen toe.