Twee weken is het grut alweer en ze groeien lekker. Af en toe heeft er eentje een wat mindere dag qua drinken, maar de volgende dag is het dan vaak weer extra veel. We zullen eerdaags de nageltjes moeten knippen, want Donna’s buik is één grote collectie krabbels en ook wat beurse plekken. Ik heb het al een keer met de Pedipaws gedaan, maar die nageltjes groeien loeihard! Je kunt nu de kleuren van de pups wat meer gaan zien.

Ze drinken vol overgave.

en ze rusten vol overgave. Heel zen eigenlijk, die puppies. Over mindfullness gesproken..

De kleurtjes worden bij allemaal wat lichter, en wat meer uitgesproken. Hier het beige reutje.

De zusjes Rood en Kerst, die erbij liggen alsof ze aan de glühwein gezeten hebben.

De groene reu doet graag een dutje op het warme lijf van zijn moeder.

Het respect voor moeder is nog ver te zoeken. Donna slaat haar ogen ten hemel, als één van haar kleintjes haar tong naar haar uitsteekt.

Hier appelgroen en blauw in een dromerig onderonsje.

Ik reken de dag van de bevalling als dag 0. In dat geval is het vandaag dag 14, en dan moet er voor de eerste keer ontwormd worden, moeder en kinderen. De spulletjes staan al klaar. (En nee, ik heb geen aandelen).

En dan, op de ochtend van de veertiende dag: De oogjes gaan (een beetje) open, Hallo Wereld!!

Het is een enig gezicht, al die kleine lodderige oogjes. Die zullen de komende dagen nog verder opengaan, en dan hoop ik dat ik in acht paar donkere kijkers kijk.  Het wordt steeds leuker..

In huize Rouw proberen we deze weken zoveel mogelijk de rust te bewaren. We merken dat Donna de dagen waarop er weinig gebeurt, meer in de kist ligt bij de puppies, die dan ook vaker drinken bij mams. Heeft een pup een dag, dat hij of zij wat minder groeit, dan leggen we die de volgende dag uiteraard wat vaker aan, aan de beste tepels (waarvoor we er soms een dikkerd af moeten plukken..) Maar..met resultaat. Zie onderstaande grafiek.

Ons kerstmeisje is de lichtste van het stel, maar ook zij zit nu boven de 500 gram, en de eerste twee zitten al boven de 600 gram.

Dus..we houden het nog lekker even rustig.

Op kerstochtend ontwaakt de blauwe reu met een vreemd gevoel in zijn maagje. Een beetje trek, waarschijnlijk.

No problem, even naar mam..eh…lopen. (Nou ja..)

De melkbar is er duidelijk klaar voor. (Deze foto is niet bestemd voor reutjes jonger dan een jaar, of ouder dan acht weken. )

Doet me een beetje denken aan ons bijgerechtje, waar Mart zich op dat moment mee bezig hield.

Het blauwe reutje is niet de enige met trek. Ze zijn op deze leeftijd nog erg stapelbaar, die puppies.

Donna vindt het gelukkig allemaal prima, en gaat zò liggen, dat alle tepeltjes te benutten zijn.

Ze krijgt onderhand zo’n routine met dit grote gezin van haar, dat ze ook tijdens het voeden wel wil weten, wat er verder in de keuken gebeurt en ze is ook in voor een praatje.

Aan de pootjes te zien, hebben de pups nog een hoop groeiwerk te doen.

Soms neemt Donna even een time-out. Kwaliteitstijd voor zichzelf. Goed zo, Donna. Als je niet goed voor jezelf zorgt, kun je ook niet goed voor je kinderen zorgen.

Maar vanochtend werd ze opgeschrikt door een ijselijk gegil. Het groene reutje had ergens pijn. En liet dit heel, heel duidelijk merken. Maggie kwam met grote schrikogen de keuken in, Donna likte en likte zijn buikje, ik checkte het hondje op breuken en dergelijke (gelukkig niets) maar het gegil ging door. Martin kwam vanuit zijn slaapkamer naar beneden, kijken wat er aan de hand was?! Toen heb ik het hondje maar ter hand genomen, watje erbij, olijfolie erop en flink over het buikje wrijven, met de richting van de darmen mee. En ja hoor… een heel ding, voor een klein hondje, daar zal-ie het zeker even benauwd van gehad hebben.

Tja, en dat doet me dan weer denken aan het eten van eerste kerstdag..  🙂

Het was heel gezellig, ons bescheiden kerstdinertje, om wille van de rust in huis waren alleen mijn ouders present. Dat vinden mijn meiden heerlijk, en als oma nou in het midden gaat zitten, kunnen we allebei naast oma zitten. En zet die tas met dat lekkers maar op schoot, oma, dan kun je er gemakkelijk bij, zo af en toe.

Het eten smaakt gelukkig prima. Ondanks alle eerdere vreemde associaties.

Maggie wil even op schoot. Alleen soms kan ze zichzelf zo ongelukkig neerzetten.

Schat, komt de koffie er al aan?

Om de dag sop ik even de werpkist en omgeving uit met een Dettolsopje, even de vetbedjes verschonen en alles weer fris maken. De puppies hebben dan even supervisie nodig. Gelukkig hebben we een bereidwillige puppiesit.

Die ook nog elke keer voor nieuwe bandjes zorgt, zodat ik nooit mispak als er een vervangen moet worden.

Ze zeggen wel eens: it takes a village to raise a child. Hier is het: it takes a family to raise a nest.

Morgen zijn de pups al weer een week oud. Ze zijn vitaal, dik en rond en zijn allen goed gegroeid. De hoogste tijd voor de namen dus. Het lijkt misschien vreemd, maar ik heb acht namen, en acht puppies. Maar welke pup welke naam krijgt..dat weet ik pas met zes weken, als ik mijn eigen keuzes gemaakt heb. Als de chipper komt, is de tijd om de namen aan de puppies te koppelen.

En dan nu, die namen, en het waarom. Ik heb twee fantastische ouders, die er altijd onvoorwaardelijk voor mijn broer René en mij geweest zijn. Ik hou verschrikkelijk veel van ze, en ben zo blij dat ze er nog zijn, vitaal en al.

En nog zijn. Elke dag weer.

Daarom wil ik graag dit eerste nest opdragen aan mijn vader.

Het grootste deel van zijn leven is hij bezig geweest met de vliegerij. In de Luchtmacht, als operationeel directeur van Rotterdam Airport, als algemeen directeur van Eindhoven Airport, als vlieginstructeur. Drukke banen, toch heb ik nooit het gevoel gehad dat ik aandacht te kort gekomen ben. Als kind was ik erg vaak ziek, hele winters lang geplaagd door longontstekingen. De nachten bracht ik vaak hoestend door, en vaak kwam mijn vader dan even naar beneden, midden in de nacht, voor een praatje, een spelletje pesten..terwijl de wekker in de ochtend toch weer op tijd ging. Toen hij met pensioen was, waren daar de kleinkinderen.

Mijn ouders hebben altijd opgepast op David, een dag in de week, zijn babykamer daar was bijna eerder klaar dan de mijne. Pap ging op zo’n oppasdag vaak even met Daaf naar de IKEA, naar het ballenbad. En daarna natuurlijk een ritje naar MacDonalds.. Maar David is vast ook één van de weinige kinderen, die op zijn vierde jaar al zijn eerste vliegles kreeg, van zijn opa.

Het was een prachtig gezicht, Daafje achter de knuppel van het toestel, zelfs even een stukje “alleen” vliegend, onder het toeziend oog van opa.

En natuurlijk kreeg hij zijn certificaat, Daaf zag nog wat witjes want vliegen terwijl je eigenlijk nauwelijks boven het dashboard uit kunt kijken, daar kun je een beetje misselijk van worden.

Mijn ouders zijn ook gek met onze Whippets. Oma heeft altijd iets lekkers in haar tas voor haar kleinhonden als ze komt. Onze Harley was bijzonder gesteld op mijn vader. Als pap eenmaal plaatsgenomen had op de bank, sprong Harley er gelijk bij en bleef de hele avond op zijn schoot liggen. Aangezien mijn vader vaak ribcord broeken draagt, en Harley altijd enorm verhaarde, leverde dit altijd een Harleyvormige afdruk op de kleding van mijn vader op. De plakroller ligt tot op de dag van vandaag nog in de la, helaas niet veel meer gebruikt.

In het begin van dit jaar moesten we Harley laten gaan. Ook tot groot verdriet van mijn ouders. Kort daarop werd mijn vader ziek. Een gemene ziekte, maar omdat hij nog sterk en vitaal is, vonden de artsen het zeker wenselijk om geen afwachtend beleid aan te houden, maar stevig te gaan behandelen. Zeven weken lang is mijn vader elke dag in zijn eigen auto naar de bestraling gereden. En hij heeft het uitstekend doorstaan. Onlangs was de controle, en mijn vader is genezen verklaard. Goddank. Nu mogen we het kerstfeest vieren met gezonde ouders, en een nieuwe generatie Whippets, die allen een fijn leven tegemoet gaan bij hun nieuwe gezinnen.

De namen van deze hondjes zijn de namen van vliegtuigen waar mijn vader op gevlogen heeft, niet allemaal, maar wel een stuk of vijf. Het zijn kleine stoere gevechtsvliegtuigen. Passend bij de hondjes, vind ik, niet zo groot maar snel en dapper.

Voor de reuen:
Ballistic Hunter
Ballistic Spitfire

En voor de teven:
Ballistic Dakota
Ballistic Gloster Meteor
Ballistic Tiger Moth
Ballistic Sea Fury
Ballistic Fouga Magister
Ballistic Fairey Firefly.

Zo, dan bent u nu weer helemaal bij. Nou ja, niet helemaal misschien..nog een paar fotootjes van het grut met zes dagen.

Wat een snoepies hè.

Er komt al wat pigment op de neusjes.

Twee zusters, qua kleur leuk op elkaar aansluitend.

En al dit groeigeweld vindt plaats in de Whippetbabykamer.

Verder is vandaag Jacqueline Wagener even aangewipt, met haar camera. Daar ben ik altijd blij mee, ze maakt schitterende foto’s (en het is ook een gezellig mens.) Om dit blog niet al te zeer te belasten, bij deze de link naar de foto’s:
https://www.hondenforum.nl/plaza/viewtopic.php?f=26&t=232808
Bedankt, Jacqueline!

Mooie tijden zijn dit. Alles gaat goed, Donna is weer heerlijk fit, de pups komen goed aan in gewicht en liggen als glanzende molletjes afwisselend te slapen, of vol fanatisme te drinken. Serious business hoor, dat drinken voor pups. In uiterste concentratie bewerken ze het gebied rondom de tepel, en als de melk dan toeschiet, hoor je een zacht en vredig geklok.

Na zich vol gezogen te hebben met nieuwe energie, beklimmen ze dan de Mount Donna, om er aan de achterkant weer af te glijden. Gelukkig voor Donna, planten ze geen vlag.

De pups kunnen ook drinken in de meest krankzinnige houdingen. Dit lijkt wel een balletpose..

Als de melk goed toeschiet, is het prachtig om te zien. Net alsof ze er bijna een beetje van schrikken. Allemaal strak in de houding!

Speciaal voor kerst, een hele kudde Rudolph-the-rednosed-reindeertjes. Maar je ziet dat er op de roze neuzen al een klein beetje pigmentvlekjes gaan komen. Dus het komt goed.

De halsbandjes worden elke dag gecheckt, en zo nodig vervangen. Mart maakt steeds een hele kudde van die dingen. En nou wil hij graag, dat met deze foto bewezen wordt, dat het niet waar is, dat mannen maar één ding tegelijk kunnen. Martin kan namelijk bier drinken, en bandjes maken tegelijk. Chapeau, schat.

Han en Katja zijn zondag nog geweest om het nest nog eens even goed te keuren, en mij met wat zaken te helpen. Weer heel erg bedankt, mensen, jullie zijn geweldig!

En dan ook nog een prachtige cadeaumand meenemen..

Met daarin een mooie plaquette, ter gelegenheid van mijn eerste nest!

We zijn ontzettend verwend, door Herma met heerlijke wijn en rosbief voor de honden, een prachtige speeltunnel voor de honden van Monique (die ik een half jaar geleden al kreeg, zij geloofde er in!) en ook een Chocogram! Nooit van gehoord, maar énig, bedankt Brenda!

Maggie begint haar draai al weer aardig te vinden. Soms gaat ze even bij Donna en de pups in de buurt zitten. Als Donna dan kijkt, draait ze beleefd haar hoofd af. En Donna vindt het goed. Als ze elkaar tegenkomen in de huiskamer, begroeten ze elkaar weer echt lief, maar die pups, daar is Donna toch wel heel zuinig op.

Een fotootje van de twee broers.

Af en toe moeten we natuurlijk de werpkist schoonmaken, hoewel Donna absoluut het meeste werk doet. Maar ja, toch even een doekje Dettol en een schoon vetbedje, ik kan het niet laten. Dan leg ik de pups even in een kistje tussen 2 kruiken in de woonkamer. Hier schijnt zowaar heel even het zonnetje op ze, als ik de bedekkende handdoek weer weghaal.

Moeder en zoon. Een heerlijk gezicht.

En hier het groene meisje, lekker aan het drinken.

En na al dat drinken, moet je echt even uitbuiken.

Kortom, ’t is echt mooier dan TV, kan er uren naar kijken (en dat doe ik dan ook).

Jawel. Vandaag, 17 december, wordt onze Daaf 16. Dan mag hij sigaretten kopen (is afgekocht, was niet moeilijk, hij vindt roken smerig), alcohol drinken (is ook afgekocht tot zijn 18e jaar, zo zonde van die puntgave hersencelletjes van hem), brommer rijden (maar ik hoop dat hij doorspaart voor een auto) en naar 16+ films kijken en 16+ spelletjes kopen (doet hij al een eeuwigheid).
Dus lieverd..eigenlijk verandert er niet zo veel. Je looks wel..weet je nog, een jaar of zes geleden, met Maggie?

En dan nu, met Donna, als haar troost in bange uren..

Maar, ook al ben je nu groter dan je vader en ik, we zijn nog net zo gek op je als de dag dat je geboren werd (al was je als baby iets minder geneigd tot de eeuwige discussie.)

Fijne verjaardag, mijn zoon. Heerlijk dat je er bent.

mag ik u mededelen, dat het eerste nestje Ballistic Whippets “Airborne” is!

Na een onrustige nacht voor Donna en mij, begonnen op donderdagmorgen 15 december de weeën. Die doen pijn. Op zo’n moment denk je wel eens even: “wat heb ik dat meissie toch aangedaan”.

Gelukkig is er troost. David was nog thuis, herstellende van een vervelend virusje, en hij heeft Donna uitstekend bijgestaan.

Toen het er op leek, dat de weeën toch echt overgingen in persweeën heb ik Katja gebeld. Zij liep al vanaf zondagavond standby met haar mobieltje, en was er binnen anderhalf uur. Net toen ik de eerste pup ging opvangen, was ze er, fantastische timing!

Een bijzonder moment, Donna schenkt het leven aan de allereerste pup van het eerste Ballistic-nestje. Geweldig om mee te maken, een mooi moment. Je eerstgefokte puppie dat zo in je handen glijdt.

De eerste pup heeft het altijd het moeilijkst, die moet de weg (het geboortekanaal) oprekken voor zijn, of in dit geval haar, broers en zusters. En als je dan ook nog tegen de 350 gram weegt.. We hebben de pasgeboren jongedame eens lekker droog gewreven en even het slijm uitgezogen, maar ze had een prachtige biotonus, een levenslustig meisje!

Kijk nou. Wat ontzettend lief.

En dan de eerste slok bij mamma Donna. De zo belangrijke colostrum, vol antistoffen, noodzakelijk voor elke pup. Donnaatje, je bent een geboren moeder, zo zorgzaam voor je kinderen. Ik moet je dwingen om af en toe even die werpkist uit te komen om een plas te doen, en daarna sprint je in coursingtempo weer terug naar de kist, om zó voorzichtig weer in te stappen, en vervolgens al je kinderen weer te verzorgen.

Maggie vindt dat er ineens wel veel te doen is in de keuken, en komt eens een kijkje nemen.

Maar ze heeft nu heilig respect voor Donna, ze voelt denk ik dat Donna geen andere honden in de buurt duldt. Dus zoekt ze haar toevlucht tot het grote bed boven. We zullen haar de komende dagen wat extra aandacht geven en verwennen, helaas is het van dat verschrikkelijke weer, anders zouden we lekker balletjes gaan gooien op de heide. Verdorie. Je houdt het tegoed, Mags. Een foto van de eerstgeborene. Er zijn kleine Donnaatjes bij, kleine Deejaytjes (proficiat, Deets, je bent nu oma!) en ik zie misschien ook wel wat Djinny (Delirious Dark Djinny, die nu overgrootmoeder is, en nog zo fit als een jonge dame). En misschien zie ik hier en daar ook wel de mooie beige kleur van Jagga, met een heel klein beetje brindle erop. Chique!

Na een drie kwartier, liggen er al drie pups in de werpkist. Het gaat vlot nu.

Er volgen er nog vier, en dan wordt het even rustig. Maar Katja denkt toch nog wat te voelen en jawel, rond 16.00 uur wordt er nog een nakomertje geboren!

Dat was wel een verrassing. Acht pups in vier uur, goed gedaan, Donna! Daarna bel ik Dokter van der Rijt, een van de beste windhondenmannen van Nederland. Hij helpt Donna nog even manueel van haar laatste placenta af, geeft haar wat oxytocine, en een beetje antibioticum. Daarna bekijkt hij alle pups heel goed, stuk voor stuk.

En hij is bijzonder enthousiast over het nest. Goed om te horen. Daarna gaan alle puppies naar mamma. Donna wordt compleet belegerd door haar kinders. Lijkt me best even wennen, zo heb je niets, en dan binnen vier uur ineens acht kinderen. Pfoe.

De kleuren op deze foto’s zeggen vrij weinig. De pups zullen stuk voor stuk lichter worden, over een week of zes ken je ze niet terug. En ik ben zo benieuwd hoe ze gaan worden. Heerlijk, acht weken lang observeren. Daar krijg je geen genoeg van. Wat niet te zeggen valt van deze pup: ze ziet eruit of ze nu echt genoeg gedronken heeft.

Eén dezer dagen wil ik u graag wat vertellen over de namen…wordt vervolgd.

Voor alle life-stream liefhebbers:
Via “Life-stream” kun je inloggen.
Gebruikersnaam: gast, password: herdersveld.
Ik denk dat we hem ’s avonds tussen 19.00 uur en 20.00 uur even opengooien.

Donna is morgen uitgeteld, ze is dan 63 dagen zwanger en de bevalling zou op gang mogen komen. Maar ze is niet alleen letterlijk uitgeteld, figuurlijk ook een beetje. Op de bank springen is een hele planning, de trap op gaat na enig nadenken, en opstaan uit de mand is ook niet meer zo gemakkelijk als ze op haar rug ligt. Niet zo gek, ze weegt nu 15 kilo (normaal iets onder de 12 kilo) en is echt tonnetjerond. Het is dat ze haar lange slanke pootjes, haar lange hals en haar fijne koppie nog heeft. Anders zou ze toch een beetje meer op een Bulldogje lijken.

Of op een hangbuikzwijntje.

Of zelfs op een schildpadje, dat, als het op zijn rug ligt, niet meer zo best overeind kan komen.

Hoe dan ook, het is nogal aandoenlijk en Donna heeft het zwaar met de laatste loodjes. Van mij mag het morgen beginnen. Ik ben ook zo benieuwd wat ze met zich meedraagt, hoeveel reutjes, hoeveel teefjes, zijn ze allemaal gezond, welke kleurtjes hebben ze…
Donna, lieverd, morgen moest je er maar eens werk van gaan maken. Of overmorgen. Uiterlijk. Alsjeblieft.

Alles is klaar, en zelfs de kerstboom staat.

Dus nu kunnen we ons lekker ontspannen, tot het moment van de geboorte.

Behalve het buikje van Donna, dat staat nu toch wel erg géspannen.

Er komen nog wat lieve dames naar het buikje van Donna kijken, proberen puppies te voelen en te zien bewegen. Hier heeft Lisette “beet”,

en ook Jilke heeft succes. Natuurlijk wordt ze eerst hartelijk begroet door beide dames,

en ook krijgt ze nog even een knuffel van Donna persoonlijk.

Ik heb een schattig fimpje gemaakt van de bewegende buik, maar kan het hier niet plaatsen, en toesturen voor de liefhebbers is ook wat begrotelijk; het is 95 MB. Even kijken of de baas hier wat op kan verzinnen. 🙂

Het lukt me nog even niet om een link te maken, maar als je zelf even knipt en plakt naar de google-adresbalk, dan zie je het buikje.. ahh…