Donna wordt nog elke dag dikker. Ze begint nu ook wat last te krijgen. Vanmiddag was het guur weer, maar droog en we wilden toch even een lekkere wandeling maken. Omdat Donna aan de lijn moet, wilde ik haar een jasje aandoen. Ik voelde al een beetje (figuurlijke) nattigheid, maar het was nog veel gekker dan ik dacht: het jasje paste werkelijk voor geen meter meer. De banden met de stukken klittenband kwamen niet eens bij elkaar in de búúrt, laat staan dat het dicht kon.. Gelukkig heeft Tinne vorig jaar eens een soort coltruitjes voor me “gemaakt”, en dat truitje ging nog nèt.
Toen David Donna in de middag nog een keer mee wilde nemen voor een wandeling, verzette ze zich als een koppig muilezeltje, alle vier de pootjes strak, ze wilde niet mee..
Dus voor Donna de tuin. Geen probleem. Eten gaat nog steeds moeilijk. Dat begrijp ik wel, in dat gezwollen lijfje, verzadigd van puppies, is geen ruimte meer voor de maag. Maar ja..niets eten, dat kan niet. Ik denk dat ik maar eens een kookboek voor niet-etende honden ga schrijven, creatief met kip of iets dergelijks. Gekookte kippenbout, kippenlevertjes, brokjes geweekt in kippenbouillon, dat gaat er dan nog mondjesmaat in. Af en toe.
Maar behalve de hormonen van Donna, beginnen die van mij ook op te spelen. Het huis moet schóón! Nou kan ik best lekker poetsen, maar mijn meterslange enorme gordijnen wassen, daar zag ik wat tegenop. Never mind, daar heb je moeders voor. Dus “ons mam” kwam, gepakt en gezakt met elastieken, lingeriezakjes en al wat dies meer zij. Via een speciaal procédé, alleen bekend aan moeders, pakte ze de gordijnen in.

Ik zag voor me, dat ze dan tussen het wassen van de gordijnen in, lekker met een cappucinnootje de Linda zou gaan lezen. Maar zo zit ze niet in elkaar, die moeder van me. Ik ging ramen zemen, zij deed mijn strijk. Oh mam, wat ben je toch een heerlijk mens. Ik háát strijken..

Na het wassen hebben we gelijk de gordijnen weer opgehangen. Mijn vader was ook weer ten tonele verschenen en hij was zo goed niet, of hij moest van mijn moeder de ladder op. Een dreamteam, die twee.

En toen was het uiteraard wel tijd voor een roseetje en even ontspanning..maar niet voor de klus gedaan is. Kijk die gordijnen eens schoon wezen!

Daarna natuurlijk even gezellig samen eten, vers broccolisoepje voor de vitamientjes, lekker broodje erbij..altijd gezellig.

Als moeder van mij, een negenponder, weet oma wel hoe zwaar Donna het heeft. Donna heeft dan ook radar voor mijn moeder, ze zoekt een beetje troost bij haar, en krijgt dat ook. Mam, het geeft niet dat je haar steeds “hij” blijft noemen, daden zijn heel wat belangrijker dan woorden.

Natuurlijk hebben we, traditiegetrouw, wel Sinterklaas gevierd. Iedereen klaagt en moppert over het feit dat er gedicht moet worden, maar op de avond zelf blijken er dan weer hilarische epistels gemaakt te zijn. Een hondenmand vol cadeautjes!

Een beeld van een deel van mijn familie. Helemaal klaar voor de Sinterklaasfun.

Maggie is zeer gesteld op haar mensenfamilie. Vooral Esther moet het flink ontgelden, na het flossen van haar tanden werden ook haar oren zeer degelijk gereinigd.

De cadeautjes variëren in serieusheid. Maar deze pantoffels waren toch wel de klapper van de avond.

En in alle stilte groeit Donna nog steeds door. Je hoeft nu maar je hand op haar buik te leggen, en je voelt de delicate bewegingen. Met wat geduld, kun je ze ook zien. Geweldig.

Eten uit haar bak doet ze alleen nog bij echt heel lekkere dingen. Maar een paar brokjes naast haar in de slaapzak leggen, werkt soms ook.

En soms ook niet.

Inmiddels is de laatste hand aan de kraamkamer gelegd. Martin heeft plexiglas aan de binnenkant van de hekjes gemaakt, zodat we niet de brandweer hoeven bellen omdat er een pup zijn hoofd doorgestoken heeft, en niet meer terugkan. Donna kijkt tevreden toe, ze lijkt de maatregel goed te keuren.

Mart, lief, ik weet het, de hondjes zijn mijn ding. Daarom des te meer bedankt voor je inzet, je bent geweldig.