mag ik u mededelen, dat het eerste nestje Ballistic Whippets “Airborne” is!

Na een onrustige nacht voor Donna en mij, begonnen op donderdagmorgen 15 december de weeën. Die doen pijn. Op zo’n moment denk je wel eens even: “wat heb ik dat meissie toch aangedaan”.

Gelukkig is er troost. David was nog thuis, herstellende van een vervelend virusje, en hij heeft Donna uitstekend bijgestaan.

Toen het er op leek, dat de weeën toch echt overgingen in persweeën heb ik Katja gebeld. Zij liep al vanaf zondagavond standby met haar mobieltje, en was er binnen anderhalf uur. Net toen ik de eerste pup ging opvangen, was ze er, fantastische timing!

Een bijzonder moment, Donna schenkt het leven aan de allereerste pup van het eerste Ballistic-nestje. Geweldig om mee te maken, een mooi moment. Je eerstgefokte puppie dat zo in je handen glijdt.

De eerste pup heeft het altijd het moeilijkst, die moet de weg (het geboortekanaal) oprekken voor zijn, of in dit geval haar, broers en zusters. En als je dan ook nog tegen de 350 gram weegt.. We hebben de pasgeboren jongedame eens lekker droog gewreven en even het slijm uitgezogen, maar ze had een prachtige biotonus, een levenslustig meisje!

Kijk nou. Wat ontzettend lief.

En dan de eerste slok bij mamma Donna. De zo belangrijke colostrum, vol antistoffen, noodzakelijk voor elke pup. Donnaatje, je bent een geboren moeder, zo zorgzaam voor je kinderen. Ik moet je dwingen om af en toe even die werpkist uit te komen om een plas te doen, en daarna sprint je in coursingtempo weer terug naar de kist, om zó voorzichtig weer in te stappen, en vervolgens al je kinderen weer te verzorgen.

Maggie vindt dat er ineens wel veel te doen is in de keuken, en komt eens een kijkje nemen.

Maar ze heeft nu heilig respect voor Donna, ze voelt denk ik dat Donna geen andere honden in de buurt duldt. Dus zoekt ze haar toevlucht tot het grote bed boven. We zullen haar de komende dagen wat extra aandacht geven en verwennen, helaas is het van dat verschrikkelijke weer, anders zouden we lekker balletjes gaan gooien op de heide. Verdorie. Je houdt het tegoed, Mags. Een foto van de eerstgeborene. Er zijn kleine Donnaatjes bij, kleine Deejaytjes (proficiat, Deets, je bent nu oma!) en ik zie misschien ook wel wat Djinny (Delirious Dark Djinny, die nu overgrootmoeder is, en nog zo fit als een jonge dame). En misschien zie ik hier en daar ook wel de mooie beige kleur van Jagga, met een heel klein beetje brindle erop. Chique!

Na een drie kwartier, liggen er al drie pups in de werpkist. Het gaat vlot nu.

Er volgen er nog vier, en dan wordt het even rustig. Maar Katja denkt toch nog wat te voelen en jawel, rond 16.00 uur wordt er nog een nakomertje geboren!

Dat was wel een verrassing. Acht pups in vier uur, goed gedaan, Donna! Daarna bel ik Dokter van der Rijt, een van de beste windhondenmannen van Nederland. Hij helpt Donna nog even manueel van haar laatste placenta af, geeft haar wat oxytocine, en een beetje antibioticum. Daarna bekijkt hij alle pups heel goed, stuk voor stuk.

En hij is bijzonder enthousiast over het nest. Goed om te horen. Daarna gaan alle puppies naar mamma. Donna wordt compleet belegerd door haar kinders. Lijkt me best even wennen, zo heb je niets, en dan binnen vier uur ineens acht kinderen. Pfoe.

De kleuren op deze foto’s zeggen vrij weinig. De pups zullen stuk voor stuk lichter worden, over een week of zes ken je ze niet terug. En ik ben zo benieuwd hoe ze gaan worden. Heerlijk, acht weken lang observeren. Daar krijg je geen genoeg van. Wat niet te zeggen valt van deze pup: ze ziet eruit of ze nu echt genoeg gedronken heeft.

Eén dezer dagen wil ik u graag wat vertellen over de namen…wordt vervolgd.