Op kerstochtend ontwaakt de blauwe reu met een vreemd gevoel in zijn maagje. Een beetje trek, waarschijnlijk.

No problem, even naar mam..eh…lopen. (Nou ja..)

De melkbar is er duidelijk klaar voor. (Deze foto is niet bestemd voor reutjes jonger dan een jaar, of ouder dan acht weken. )

Doet me een beetje denken aan ons bijgerechtje, waar Mart zich op dat moment mee bezig hield.

Het blauwe reutje is niet de enige met trek. Ze zijn op deze leeftijd nog erg stapelbaar, die puppies.

Donna vindt het gelukkig allemaal prima, en gaat zò liggen, dat alle tepeltjes te benutten zijn.

Ze krijgt onderhand zo’n routine met dit grote gezin van haar, dat ze ook tijdens het voeden wel wil weten, wat er verder in de keuken gebeurt en ze is ook in voor een praatje.

Aan de pootjes te zien, hebben de pups nog een hoop groeiwerk te doen.

Soms neemt Donna even een time-out. Kwaliteitstijd voor zichzelf. Goed zo, Donna. Als je niet goed voor jezelf zorgt, kun je ook niet goed voor je kinderen zorgen.

Maar vanochtend werd ze opgeschrikt door een ijselijk gegil. Het groene reutje had ergens pijn. En liet dit heel, heel duidelijk merken. Maggie kwam met grote schrikogen de keuken in, Donna likte en likte zijn buikje, ik checkte het hondje op breuken en dergelijke (gelukkig niets) maar het gegil ging door. Martin kwam vanuit zijn slaapkamer naar beneden, kijken wat er aan de hand was?! Toen heb ik het hondje maar ter hand genomen, watje erbij, olijfolie erop en flink over het buikje wrijven, met de richting van de darmen mee. En ja hoor… een heel ding, voor een klein hondje, daar zal-ie het zeker even benauwd van gehad hebben.

Tja, en dat doet me dan weer denken aan het eten van eerste kerstdag..  🙂

Het was heel gezellig, ons bescheiden kerstdinertje, om wille van de rust in huis waren alleen mijn ouders present. Dat vinden mijn meiden heerlijk, en als oma nou in het midden gaat zitten, kunnen we allebei naast oma zitten. En zet die tas met dat lekkers maar op schoot, oma, dan kun je er gemakkelijk bij, zo af en toe.

Het eten smaakt gelukkig prima. Ondanks alle eerdere vreemde associaties.

Maggie wil even op schoot. Alleen soms kan ze zichzelf zo ongelukkig neerzetten.

Schat, komt de koffie er al aan?

Om de dag sop ik even de werpkist en omgeving uit met een Dettolsopje, even de vetbedjes verschonen en alles weer fris maken. De puppies hebben dan even supervisie nodig. Gelukkig hebben we een bereidwillige puppiesit.

Die ook nog elke keer voor nieuwe bandjes zorgt, zodat ik nooit mispak als er een vervangen moet worden.

Ze zeggen wel eens: it takes a village to raise a child. Hier is het: it takes a family to raise a nest.