Lieverd, wat onwerkelijk. Dat ik hier over jou moet gaan schrijven in de verleden tijd.
Waar moet ik beginnen? Bij het begin dan maar. In september 2005 overleed onze Bas, en Daaf was ontroostbaar. Omdat hij liet zien goed voor een hond te kunnen zorgen, durfden we het aan om een puppy te nemen, onze eerste whippetpup. Dat was jij.
Onze Maggie. Een gemakkelijke pup was je niet. Je barstte van de energie. Op de hondenschool wisten de leidsters eigenlijk helemaal niet goed wat ze met jou aanmoesten, zo’n klein raketje en de andere pups, lieve pluizige beesten van grote rassen, vonden je een beetje al te spannend. In de bench, en daarbuiten, sloopte je vol plezier alles wat je te pakken kon krijgen, je benchkussens waren onderhand meer naaigaren dan kussen zelf, ik heb wat af zitten naaien en verstellen aan die dingen. En eten..dat was voor de dommen, en zonde van de tijd. Ik liep dus regelmatig met een blij skeletje aan de lijn. Ja, je was best ondeugend.
Maar tegelijkertijd zo ontzettend lief. Je had een absolute gave voor liefhebben, en die heb je altijd gehouden. Heel bijzonder, onze Maggie.
David en jij begonnen ook meer en meer om elkaar te geven. In het begin moest hij wel eens even wennen aan het soms behoorlijk woeste wezentje dat jij was, maar dat ging snel beter.
Toen je een maand of elf was, kreeg je een broer. Harley. Jouw gedrag sloeg om als een blad aan een boom. In één klap was je volwassen en zorgde voor Harley. Stapelgek waren jullie op elkaar.
Waar de een was, was de ander.
Op een dag was er een fundag bij de Nederlandse Whippetclub. Je kon je hond onder andere een stukje laten coursen. Gewoon, kijken of het lukt en of de hond er lol in heeft. Ik ging met je naar de start, liet je los..en toen werd het om ons heen een beetje stiller. De draaier kwam naar ons toe na afloop en zei: daar moet u wat mee gaan dóen, met dat hondje. Nou, dat deden we dan maar. Toen werden we door Monique uitgenodigd voor een soort demo van een Zweeds echtpaar, de Permo’s. Zij introduceerden een sport waarbij een recht parcours gerend werd. Jij mocht met één van hun snellere honden een stukje proberen. En je gaf geen duimbreed toe, wat ging je hard.
Toen zijn we maar serieus begonnen met coursingtraining, en op de Pinkstercoursing in Leek mocht je je eerste wedstrijd lopen. Vanuit de caravan overzag je het geheel maar eens.
Na de eerste omloop bleek je de hoogste punten we hebben. We wisten niet wat we hoorden. Je gaf je helemaal, met zo ongelofelijk veel plezier.
Monique had haar camera bij zich, we zijn nu blijer dan ooit met de mooie foto’s die ze van je maakte.
Je zult dan ook voor altijd het boegbeeld van de Ballistic Whippets blijven. Na de tweede omloop moesten we wachten op de uitslag. Monique zat al in de aanslag..
En jawel. Je won. We barstten bijna van trots.
Jij had alleen oog voor het haas. Kijken of er toevallig toch niet nog eentje was. En zo heb je me nogal eens achter eersteplaatsbordjes doen belanden. Beste coursinghond van de Nederlandse Whippetclub, de Hetty Hugenholtzprijs voor schoonheid en prestatie, je courste ze allemaal binnen.
Je was een heerlijke hond om mee te leven. Ik kon overal met je komen, je was nergens bang voor. Alleen heb je altijd een enorme hekel aan autorijden gehad. Dat was echt jammer, want we namen je toch graag overal mee naartoe. De Ardennen, Frankrijk..
Vaak met opa en oma, die ook erg op je gesteld waren. Hier op schoot bij opa.
Op een dag kwam er een barstje in je geluk. Er kwam een puppy bij. Donna. En zoals jij je over Harley ontfermde, ontfermde Harley zich op zijn beurt over Donna. Jij voelde je soms wel wat alleen, geloof ik.
Maar gelukkig konden Donna en jij wel prima met elkaar opschieten. Iets te goed, eigenlijk, jullie mochten samen nooit meer los, want qua jachtpassie deden jullie niet voor elkaar onder en jullie bleven dan veel te lang weg. Slecht voor mijn hart..
Showen hebben we ook nog wel eens met je gedaan. Je hebt nooit lager gescoord dan een Zeer Goed, maar jouw hart lag er niet bepaald in, en qua uiterlijk waren er wel mooiere honden dan jij. Qua innerlijk ben ik daar niet zo zeker van, maar daar wordt je in de ring nou eenmaal niet op beoordeeld.
Je had een grote liefde voor mensen. En zelfs wat speciale vriendinnen. Monique, bijvoorbeeld.
En Tinne,
en Lisette,
en Sabrina en Katja en Monique van de Pralientjes en Trea en Jilke en ik vergeet er vast een heleboel. Jij kon in de kamer ineens focussen op iemand. Je leek dan iets te denken in de trand van: Jemig. Wat ben jij LIEF! Als ik het aan zag komen, kon ik het slachtoffer in spé soms nog waarschuwen, maar vaak was ik te laat. Als een kanonskogel vloog je dan bij diegene op schoot en begon hem of haar te overladen met kussen. Koffie of wijn vlogen dan over de kleding en de bank.. Ik zal nooit het beeld vergeten van mijn vader, perplex, met jou all over his face en achter zijn hoofd een stralenkrans van rode wijn op de witte muur. Ook mijn moeder zat nogal eens onder de koffie na een aanval van liefde.
Ondertussen ging je coursingcarrière gewoon door. Je werd geselecteerd voor het Europees Kampioenschap in Chardonnay, Frankrijk, en al had je geen podiumplaats, je liet prachtig coursing zien. https://www.youtube.com/watch?v=rcCdVAL0feU
Jou maakte het geen bal uit of er wat te winnen viel. Zo’n beker, wat zegt het.. Gaven ze maar eens een goed stuk leverworst. Je had net zoveel lol met Donna op een funcoursing. En wij eigenlijk ook.
En zo’n kunsthaas hoefde ook niet altijd. Gewoon met je vrienden achter een leeglopende ballon aan, dikke pret.
Altijd jouw blije “foute” zwarte oortjes, heerlijk om te zien. Op een mooie avond op het strand,
of relaxen in je mandje. Je genoot van veel dingen.
Een verdrietige tijd was het voor je, toen je afscheid moest nemen van je allergrootste vriend, Harley. Hij kreeg teveel pijn, had teveel geleden. Maar jij vond het moeilijk. Wij ook, lieverd.
En toen Donna ging daten en kinderen kreeg, vond jij dat wel eens heel druk allemaal. Je genoot van de visite, maar wilde eigenlijk wat meer rust in huis. Ik denk wel eens dat jij ook als enige hond erg tevreden zou zijn geweest. Als oudste kreeg je je privileges: jij mocht lekker naar boven, in de grote mensenmand, als je eens lekker rustig wilde dutten.
Tot zover ging het nog wel, dit schrijven. Nu komt het afschuwelijke, moeilijke stuk.
Zondagochtend was een emotionele ochtend, vol herinnering. Er was een herdenkingsdienst voor iedereen die het afgelopen jaar was overleden. Met René gingen we er naartoe, om zijn lieve Els te herdenken. Zwaar was dat, en verdrietig. Dus in de middag was het hoog tijd om eens lekker uit te waaien, ook voor jullie. Cyrus mag sinds kort mee, en ook wel even los. Omdat jij een stuk rustiger was geworden, en tijdens het loslopen meestal wat snuffelde, wat heerlijke konijnenkeutels voor jezelf uitzocht en zo af en toe eens naar een konijntje zocht, oordeelde ik het veilig om Cyrus met jou los te laten. Jullie speelden wat, en al spelend raakten jullie even uit het zicht. Geen probleem, dacht ik, die komen er zo aan. Maar dat was niet zo. Om vijf uur was ik jullie nog aan het zoeken, jullie waren al twee uur weg. Martin is gaan rijden, David is gaan zoeken, zelf ben ik gaan rijden naar plaatsen waar ik dacht dat jullie konden zijn. Maar diep in mijn hart wist ik dat er iets helemaal fout zat. Ik ben een oproep op Facebook gaan plaatsen, heb jullie aangemeld bij de Amivedi en bij “Waar is onze Angel”. Ron, een aardige militair waar ik wel eens mee wandelde met zijn Jack Russels, kreeg via zijn vriendin Tamara te horen dat jullie vermist waren. Hij heeft het hele bos in looppas doorgerend. Wim en Korol kwamen zoeken. Jilke en Paul gingen de bossen in. En nog heel veel mensen die we tegenkwamen, met en zonder honden, zochten mee. Ook mijn broer René kwam zoeken. Toen ik met hem net weer het bos in was, kwam het telefoontje.
Oh Maggie. Je was gevonden..dood. Keihard aangereden door een auto. Heel je mooie lijfje gebroken en verwoest. Aan de kant van de weg, in een enorme plas bloed. Een lieve dame heeft haar jas over je gelegd, en je geaaid toen je je laatste adem uitblies. En ik was er niet voor je. We hebben je thuis gebracht en ik heb je verzorgd en lekker zacht in een mand gelegd. En ben bij je gebleven terwijl iedereen doorzocht naar Cyrus. Overspoeld door verdriet.
Toen Martin, David, Ron en René weer vertrokken na jou thuisgebracht te hebben, zei René: ik vind Cyrus voor je. En dat deed hij. In dat hele enorme bos zette hij zijn geest in de bange geschokte hondjesmodus, nam een gelukkige afslag, scheen met zijn zaklantaarn onder het goede bosje en daar zat Cyrus, totaal ontredderd, in de war en versteend van elllende. Niet heel ver van de plek waar jij gestorven bent. Jullie waren bij elkaar gebleven.
Jij was koud en dood. Alle leven en warmte uit je weg. Maandagmiddag hebben we je laten cremeren, we zijn tot de oven bij je gebleven en nu ben je weer thuis.
Maar dit is niet de manier waarop we je willen herinneren. We weten hoe je was, zo vol leven en liefde, dat beeld willen we voor ogen houden.
Maggie, ik weet niet wat ik moet geloven. Ik weet wel wat ik hoop. En dat is dat je met een enorme vaart naar die plaats bent gerend, waar Harley is, en alle andere mensen en honden waar je van hield. Of houdt.
Lieve schat, we houden voor altijd van je en zullen je nooit vergeten. Want jij was Maggie.
Vaarwel, heerlijk hondje van me.
